Argylle - Tajny szpieg

Matthew Vaughn kompletnie przestrzelił. Ja rozumiem, że konwencja "Argylle. Tajny szpieg" miała być podobnie jak w "Kingsman" prowadzona cały czas z przymrużeniem oka, ale reżyser przesadził. Postaci, jakie pojawiają się na ekranie łącznie z Elly i Aidenem szybko nam obojętnieją.

Plany Vaughna zdają się ambitne i naprawdę świeże, ale nie wiem, czy film odnajdzie ostatecznie wystarczającą grupę docelową, bo to jednak nie jest przystępny blockbuster dla najszerszego grona odbiorców, a film dla widzów z ogromną tolerancją na absurd. Jak zresztą cała twórczość Vaughna. Ja jednak kibicuję, żeby mu się udało.

Argylle to największa porażka w dotychczasowej karierze Matthew Vaughna. Fabuła to niestrawny zlepek motywów ze wszystkich miejsc, z których się dało zerżnąć, a aktorzy albo na dłuższą metę wydają się męczyć rolami.

Zdaję sobie sprawę, że będę raczej w mniejszości, ale... podobał mi się ten "Argylle - Tajny szpieg". Może nie jest aż tak zaskakująca i szalona jak osadzona w podobnym klimacie seria "Kingsman", jednak Vaughn jakimś cudem potrafi cały czas wykrzesać swoją szaloną wyobraźnię. Efekciarskie, celowo tandetne i bardzo kreatywne kino akcji z humorkiem.

Argylle: Tajny szpieg wali na kilometr sztucznością i komputerami, do tego starannie skalkulowanym szaleństwem. Nie czuć tu pasji do materiału i nie zdziwiłbym się, gdyby planowane kolejne odsłony serii nigdy nie powstały...

Duże rozczarowanie bierze się zapewne stad, że film reklamowany jest Henrym Cavillem w roli agenta Argylle'a, a jak przychodzi co do czego, to okazuje się, że aktor jest tu na dosłownie parę minut i nie ma zbytniego wpływu na fabułę. Zawód przeżyją również ci, którzy spodziewają się regularnego kina szpiegowskiego a' la James Bond. Solennie ostrzegam, najgorsze, co można zrobić, to wziąć cokolwiek z tego, co dzieje się w tym filmie, na poważnie.

Argylle. Tajny szpieg to film, który próbuje wprowadzić świeżość w kino okołoszpiegowskie. Nie robi tego tak skutecznie, jak wygląda to na papierze.

W Argylle nawet kontrowersyjne wybory obsadowe, takie jak Dua Lipa i Bryce Dallas Howard, okazują się mieć zazębiające się kluczowe fabularne znaczenie. Rzeczywistość nie zapada się tylko w ekranowych płaszczyznach, ale przeplata z realnością i preoczekiwaniami widzów. A to wszystko zostaje złożone na ołtarzu świętego Eskapizmu. Pokłońmy się mu i wyciągnijmy kije z wiadomych miejsc.