Marta Ossowska

Mimo skandalu "W gorsecie" wciąż jest obecny w dystrybucji kinowej. I słusznie, bo kilkusetosobowa ekipa filmu nie powinna ponosić winy za czyny jednego człowieka. Tym bardziej, że austriacka produkcja jest tworem udanym, choć niektórych może odrzucać powolna narracja.

Niemniej, "Nic się nie stało" miał piętnować pedofilię w środowisku artystycznym, a tak się nie stało. Wciąż według prawa wykorzystywanie seksualne dzieci a przymykanie oka na takie czyny to zupełnie dwie różne sprawy. Bez twardych dowodów nie powinno się rzucać oskarżeń. Warto, aby Sylwester Latkowski i widzowie jego filmu mieli to na uwadze.

Nie oderwiecie wzroku, to niesamowite!

Dokument Michała Sulimy jest zapisem realizacji szalonego pomysłu, jednak w samej metodzie filmu szaleństwa brak. Konstrukcja jest bardzo prosta i niepogłębiona o charakterystykę postaci, czy zabawę formą. Za to walory techniczne są nie do przecenienia.

Jeden z najmocniejszych polskich filmów ostatnich lat. Przez odważne odniesienia do historii z pewnością podzieli publiczność.

Z dzisiejszej, polskiej perspektywa punkt widzenia twórcy jest klarowny, acz przewidywalny. Za to dla światowej publiczności dokument Manskiego moze być celną diagnozą szerzącego się populizmu.

Reżyserce wraz z kompozytorem Dominikiem Strycharskim, choreografem Rafałem Urbackim i operatorem Kacprem Czubakiem udało się oddać wrażliwość zapomnianych ludzi i miejsca, które połączyło ich żywoty. "Symfonia fabryki Ursus" to jeden z najpiękniejszych polskich filmów będący portretem minionej epoki.

Z pewnością Cała przyjemność po stronie kobiet jest filmem rzetelnym i ważnym w obecnej dyskusji o prawach kobiet. Miller nie miała raczej ambicji zaciekawienia widzów formą dokumentu, a jego treścią, i to założenie udało się osiągnąć.

Próba przedstawienia złożoności tych problemów mogłaby być jeszcze ciekawsza, gdyby reżyserka uwieczniła na taśmie filmowej spory teologiczne pomiędzy członkami meczetu Miriam. Koniec końców Reformatorka islamu jest bezpiecznym obrazem portretującym przełom w siermiężnym, religijnym kręgu, co pozostawia widza z poczuciem niedosytu.

"Eter" mógł być wielkim powrotem Zanussiego do formy. Jednak dodatkowy rozdział zakończenia ujawnia fakt, że reżyser nie wierzy już w inteligencję swoich widzów.

Gdy para antagonistów jest bardziej wiarygodna i interesująca niż główny bohater, to wiedz, że coś poszło nie tak.

Doskonale odnajduje się zarówno jako satyra społeczno-polityczna, jak i komedia swoich czasów, niezależna od polskiego punktu widzenia.

Wyrwane z letargu kobiety przeradzają się na naszych oczach w pełnokrwiste bohaterki pierwszego planu. McQueen pod płaszczem kryminalnej historii opowiada o rozwarstwieniu społecznym, wynikającej z tego niesprawiedliwości i walce o przetrwanie.

Niezwykle pogodny i nostalgiczny obraz godzenia się z przemijaniem. O takim zwieńczeniu kariery jak w przypadku Roberta Redforda wielu aktorów może pomarzyć.

Czy "Touch Me Not" rzeczywiście jest rewolucją w kinie? Na pewno jest odważnym krokiem, którego nie byłby w stanie wykonać żaden artysta zakorzeniony w świecie fabuł. Po seansie wciąż zastanawiam się, czy stworzenie uczciwego dokumentu nie byłoby jednak lepszym wyborem.

Fantazje małego chłopca, jakim był Luca Guadagnino zafascynowany "Suspirią" Argento, znalazły w końcu ujście. Efekt jest mocno chaotyczny, a reinterpretację fabuły trudno uznać za spełnioną.

Młodemu reżyserowi udała się trudna sztuka połączenia ekspozycji z budowaniem napięcia bez przedwczesnego zdradzania detali, które mogłyby doprowadzić widza do rozwiązania zagadki.

Do bólu realistyczny, ale nieprzytłaczający film o trudach poczęcia dziecka. Wybitnie prosty w przekazie.

Prawdziwie kobiece kino w dobrym wydaniu.

Zaskakuje hybrydową formą, a także wiernością oryginałowi. Co nie zawsze wychodzi filmowi na dobre.

Sama biografia zespołu Queen została przedstawiona w bardzo ugrzeczniony sposób, za to dzięki sile ich muzyki "Bohemian Rhapsody" staje się przyzwoitym kinem rozrywkowym.

Przedstawione postawy skłaniają do refleksji nad zmianami społecznymi. Jak mądrze skomentował to psycholog wypowiadający się w filmie istotą problemu jest to, że "mężczyźni marzą o kobietach, których już nie ma, a kobiety marzą o mężczyznach, którzy jeszcze się nie urodzili".

Dokument tworzy kompleksowy obraz twórczości i życia wybitnego reżysera. Oby podobnych filmów, pełnych analizy, jak i anegdot, powstawało jak najwięcej.

Dla widzów lubiących się bać, "Noc pożera świat" będzie filmem nudnym. Za to pod płaszczykiem horroru twórcy opowiadają o czymś uniwersalnym - samotności w wielkim mieście.

Jest bolesnym filmem o życiu w beznadziei, jednak determinacja głównej bohaterki pozwala jej przetrwać za wszelką cenę.

Antypatyczny główny bohater, grupa zblazowanych przyszłych artystów i odwieczne dyskusje o ideałach. Wielokrotnie przemielony już temat, w "Z perspektywy Paryża" wypadł bardzo płasko.

Nie konfrontuje bezpośrednio kobiet, przez co pozostawia widza z wrażeniem, iż nasza sytuacja jest na tyle beznadziejna, że nie ma już nadziei na dogadanie się między sobą.

Pomimo zastosowania prześmiewczej groteski, nie bawi ani na moment. Raczej autentycznie poraża.

Jeśli spodziewaliście się epickiej biografii pierwszego człowieka na Księżycu, to zapewne poczujecie się rozczarowani. Damien Chazelle podążył inną drogą, która zaskoczy niejednego widza i zmusi go do własnej interpretacji.

Dokument nie zagłębia się bardziej w temat zmian zachodzących właśnie w Arabii Saudyjskiej. Historia Hissy została ujęta w sposób telewizyjnej produkcji, w której odhaczono niezbędne punkty narracji, nie dając widzom nic więcej.

Intrygujący pod kątem audiowizualnym, ale z połączeniu z fabułą daje dzieło dość przeciętne.

Wiernie oddaje fakty i ujmuje punkty widzenia zarówno ofiar, jak i oprawcy. Niemniej "22 lipca" zaskakuje emocjonalnym chłodem, zgoła odmienny, porażający obraz przedstawia "Utøya, 22 lipca". Warto zatem zobaczyć obie produkcje, które w znacznym stopniu się uzupełniają.

Serce nie sługa, a film to nie tylko ładny obrazek. Kolejna polska komedia romantyczna, która nie ma w sobie ani odrobiny wiarygodności.

Ukazanie zespołu stresu bojowego na przykładzie osoby nie będącej naocznym świadkiem wojny to ewenement w skali światowego kina. Z tego też względu oraz dla genialnej kreacji Magdaleny Popławskiej warto "53 wojny" zobaczyć.

Koterski, w typowej dla siebie w formie daje lekcję jak nie wychowywać dzieci. Seans obowiązkowy dla wszystkich rodziców i nauczycieli.

Nowatorska forma to trochę za mało, aby mówić o sukcesie filmu. Zwłaszcza, gdy wartka akcja ostatecznie przybiera kuriozalną postać.

Twórcy filmu liczyli na to, że wystarczy postać Rowana Atkinsona i dobry pomysł na fabułę, aby zadowolić widzów. Niestety wykonanie pozostawia wiele do życzenia.

Niezwykle szczery, ale i pełen zrozumienia obraz choroby obezwładniającej zarówno ciało, jak i umysł.

Mimo obiecującego początku "Kamerdyner" okazuje się filmem o zmarnowanym potencjale. Zamysł reżysera i odwaga w realizacji tak rozbudowanej fabularnie historii są godne podziwu, lecz zawiódł scenariusz i odtwórca głównej roli.

Pokazuje, jak irracjonalne postawy przybieramy wobec samotności, z którą nie potrafimy sobie poradzić. Intresująca forma idealnie odnajdująca się w krótkim metrażu.

Film o duchowieństwie, które nie ma w sobie ani grama duchowości. Choć dosadność przekazu może momentami razić, kino tego pokroju musiało w końcu powstać.