Dziedziczki

Nagrodzony na Berlinale debiut fabularny paragwajskiego reżysera ukazuje proces dojrzewania kobiety, której - ze względu na wiek - stereotypowo już dawno odmówilibyśmy prawa do owego dojrzewania. Do stawienia czoła lękom, wzięcia spraw w swoje ręce, podjęcia ryzyka i rozwinięcia skrzydeł.

Dzieło paragwajskiego reżysera wzbudza w nas pytanie o naszą wewnętrzną tożsamość, o emocje i pragnienia o których być może już zapomnieliśmy. Pokazuje jak duży wpływ mają na nas osoby, którymi się otaczamy oraz daje potwierdzenie, że nawet w dojrzałym wieku można na nowo odkryć siebie.

To melancholijny film stanowiący portret współczesnej kobiety na granicy załamania nerwowego. Prawdziwa burza niemych emocji, huczących głęboko w sercu.

Największym atutem filmu jest jego wieloznaczność, psychologiczna głębia połączona z bogactwem niedopowiedzianych i intrygujących podtekstów.

Składa się z detalicznych kadrów, ukradkowych spojrzeń i celnych wymian zdań, w ostatecznym rozrachunku tworzących dzieło nietuzinkowe, wyłamujące się poza dominujące tendencje. Dbałość o szczegóły znamionuje artystę wybitnego, świadomego zasad funkcjonowania gramatyki filmowej.

"Dziedziczki" są prostą, kameralną historią, której klasę dostrzega się dzięki skupieniu na niuansach. Reżyser nie serwuje na złotym talerzu wyjaśnienia każdej sceny, unika ekspozycyjnych dialogów i ostatecznych ocen.

Ostatecznie film uderza z zaskakującą siłą, zmuszając do skupienia, zaangażowania oraz refleksji nad dziedzictwem własnego życia, związków i wyborów, które - co chyba stanowi jedyny optymistyczny wniosek z seansu - zawsze są możliwe.

Prawdziwie kobiece kino w dobrym wydaniu.

Przemiana zachodzi w bohaterce stopniowo, co wspaniale oddają subtelne gesty, ruchy i zmieniające się spojrzenie wcielającej się w tę postać Any Brun.

Bardzo dobre, spełnione i dojrzałe kino.

Pomysł na film na papierze wygląda dobrze, są tutaj wiarygodnie przedstawione postacie, realny świat i ważne życiowe przesłanie, wyłamywania się z niezdrowej rutyny. Oglądając go, trzeba się jednak przygotować na dzieło mało porywające. Jest to coś na kształt filmu dokumentalnego, przedstawiającego skrótowo kilka dni z życia bądź co bądź zwyczajnej postaci. Brak interesujących wydarzeń i dialogów na dłuższą metę staje się męczący.

Pozornie nie dzieje się nic, a dzieje się wszystko - i taki jak bohaterka jest też cały film: niespieszny a fascynujący, pragmatyczny a liryczny, zwyczajny - niezwyczajny.

Wielu widzów powinno docenić niedosłowną opowieść o kobiecie, która zaczyna nie tylko dostrzegać kraty wokół własnej osoby i własnego życia, ale także nieśmiało próbuje je wyłamać.

Ze zrównoważonym, spokojnym, ale nienużącym głosem. Jak mówiła Maria Czubaszek: Przychylam się do opinii, że są dwa dni, którymi nie należy się przejmować. To wczoraj i dzisiaj.

Przemyślany w najdrobniejszych szczegółach.

To niby też przykład kina pełną gębą "festiwalowego", ale mniej gładki, nagradzający raczej widzowską cierpliwość. A przede wszystkim: zdecydowanie bardziej posępny.

W tej historii próżno szukać fajerwerków. "Dziedziczki" to przede wszystkim film o powolnym odchodzeniu - o znikaniu tych, którzy stracili swój status i kompletnie nie potrafią odnaleźć się w realiach współczesnego Paragwaju. Z drugiej strony Marcelo Martinessi opowiada o kryzysie przez pryzmat doświadczeń pary lesbijek. W jego perspektywie nie ma w tym nic wyjątkowego, jednak w efekcie mamy do czynienia z zupełnie inną opowieścią, która ma w sobie potencjał wolnościowy.