Być może cierpi na formalną przeciętność, ale aktorsko jest to koncert nie z tej ziemi - Więckiewicz świetny, Łukaszewicz rewelacyjny, Konieczna wybitna! Stoi sobie gdzieś z boku, jako ta trzecia do elektryzującego duetu i po raz kolejny ("Ostatnia rodzina") miejscami kradnie show. Historia ma dla Kondratiuka wymiar osobisty, a więc przygotował wyjątkowo emocjonalny seans, który pozwala wybaczyć telewizyjną formę.

Choć pokazuje surowo opiekę nad chorym, to nie sili się na wywoływanie u nas płaczu, jak w np. filmach romantycznych. Dobrze napisany oraz zrealizowany film, który jest warty zobaczenia, mimo nie najlepszego zakończenia oraz jednego mocno przeciągniętego wątku.

to ciekawe Wam powiem, to ciekawe. W sumie prawdopodobnie jeden z lepszych filmów w Gdyni, z kurwa ZAJEBISTĄ rolą Aleksandry Koniecznej w roli Igi Cembrzyńskiej. Wiecie no, ja Kondratiuka znam tylko Hydrozagadkę i jest to mój jeden z ulubionych polskich filmów ever, toteż jakoś ta historia mnie poruszyła. A że jest przy okazji gorzka, ale też nieco zabawna i powiedzmy gdzieś tam zostawia jakąś nadzieję to super.

Poza zakończeniem i jednym przeciągniętym wątkiem nie mam dużych problemów, bo to bardzo dobrze napisany i zagrany oraz szczery film.

Kino familijne dla dojrzałych. Ciepłe, trochę gorzkie i raczej „bezpieczne” w formie. Siłą filmu jest obsada. To przede wszystkim aktorski popis Olgierda Łukaszewicza i Aleksandry Koniecznej. Szczerość i bezpretensjonalność obrazu to walor, który dodatkowo podnosi ocenę końcową.

Wstrząsający film. Znakomicie ukazana gehenna opieki nad sparaliżowanym członkiem rodziny. Tylko tego Więckiewicza już trochę za dużo

21. KnG #11: 7.5 Nagrody aktorskie w Gdyni w 100% zasłużone. Trochę za dużo humoru momentami.

7,5

Przyjemny do oglądania. Historia może nie jest zbyt oryginalna, ale całość i tak łapie widza za serce.

(6.5) realizacyjnie nie wznosi się ponad przeciętność; nadrabia szczerością, osobistym tonem i kapitalnym aktorstwem (zasłużone Lwy Koniecznej i Łukasiewicza)

jak szczur z gównem

Nic wielkiego - tylko aż przyjemny pozytywny film o radzeniu sobie w ciężkiej sytuacji i akceptacji. Daje sobie radę zwłaszcza aktorsko.

Ok

Gra aktorska na najwyższym poziomie. Konieczna to był strzał w dziesiątkę. Scenografia jak z tańszego serialu.

Ostatnie wspólne chwile braci Kondratiuk. Autobiografia w prost. Należy wziąć pewne wątki w klamrę z uwagi na subiektywne podejście.

Daję 10, bo to co nakręcił Janusz Kondratiuk było to rozwalające, nie wzruszyłem się, ale no dobrze się bawiłem, czuć dobry śmieszny dramat komediowy.