Jak pies z kotem

Być może cierpi na formalną przeciętność, ale aktorsko jest to koncert nie z tej ziemi - Więckiewicz świetny, Łukaszewicz rewelacyjny, Konieczna wybitna! Stoi sobie gdzieś z boku, jako ta trzecia do elektryzującego duetu i po raz kolejny ("Ostatnia rodzina") miejscami kradnie show. Historia ma dla Kondratiuka wymiar osobisty, a więc przygotował wyjątkowo emocjonalny seans, który pozwala wybaczyć telewizyjną formę.

Choć pokazuje surowo opiekę nad chorym, to nie sili się na wywoływanie u nas płaczu, jak w np. filmach romantycznych. Dobrze napisany oraz zrealizowany film, który jest warty zobaczenia, mimo nie najlepszego zakończenia oraz jednego mocno przeciągniętego wątku.

to ciekawe Wam powiem, to ciekawe. W sumie prawdopodobnie jeden z lepszych filmów w Gdyni, z kurwa ZAJEBISTĄ rolą Aleksandry Koniecznej w roli Igi Cembrzyńskiej. Wiecie no, ja Kondratiuka znam tylko Hydrozagadkę i jest to mój jeden z ulubionych polskich filmów ever, toteż jakoś ta historia mnie poruszyła. A że jest przy okazji gorzka, ale też nieco zabawna i powiedzmy gdzieś tam zostawia jakąś nadzieję to super.

Poza zakończeniem i jednym przeciągniętym wątkiem nie mam dużych problemów, bo to bardzo dobrze napisany i zagrany oraz szczery film.

Kino familijne dla dojrzałych. Ciepłe, trochę gorzkie i raczej „bezpieczne” w formie. Siłą filmu jest obsada. To przede wszystkim aktorski popis Olgierda Łukaszewicza i Aleksandry Koniecznej. Szczerość i bezpretensjonalność obrazu to walor, który dodatkowo podnosi ocenę końcową.

Wstrząsający film. Znakomicie ukazana gehenna opieki nad sparaliżowanym członkiem rodziny. Tylko tego Więckiewicza już trochę za dużo

21. KnG #11: 7.5 Nagrody aktorskie w Gdyni w 100% zasłużone. Trochę za dużo humoru momentami.

Przyjemny do oglądania. Historia może nie jest zbyt oryginalna, ale całość i tak łapie widza za serce.

(6.5) realizacyjnie nie wznosi się ponad przeciętność; nadrabia szczerością, osobistym tonem i kapitalnym aktorstwem (zasłużone Lwy Koniecznej i Łukasiewicza)

Nic wielkiego - tylko aż przyjemny pozytywny film o radzeniu sobie w ciężkiej sytuacji i akceptacji. Daje sobie radę zwłaszcza aktorsko.

Gra aktorska na najwyższym poziomie. Konieczna to był strzał w dziesiątkę. Scenografia jak z tańszego serialu.

Ostatnie wspólne chwile braci Kondratiuk. Autobiografia w prost. Należy wziąć pewne wątki w klamrę z uwagi na subiektywne podejście.

Daję 10, bo to co nakręcił Janusz Kondratiuk było to rozwalające, nie wzruszyłem się, ale no dobrze się bawiłem, czuć dobry śmieszny dramat komediowy.

Szczera autobiografia, która ma do opowiedzenia uniwersalną historię o miłości i rodzinnych więzach. Genialnie zagrany. Niezły, ale zmarnowany wątek Igi.

No bardzo oklepany schemacik, ale co ja poradzę, że go same życie napisało. Fantastyczny Olgierd Łukaszewicz i Więckiewicz

Osobisty film uniwersalny z czworokątem rodzinnym na pierwszym planie. O tym, jak żegnać z miłością i zrozumieniem.