- Svideteli Putina
- Dokumentalny
- Czechy, Szwajcaria, Łotwa
- 102 min
7.4
Pozytywnie oceniony przez krytyków
- 100% pozytywnych
- 10 krytyków
?
Czeka na przynajmniej 3 oceny użytkowników
- 50% pozytywnych
- 2 użytkowników
Na podstawie materiałów z lat 1999-2000, relacji świadków wydarzeń, jakie miały miejsce po grudniu 1999 roku oraz własnych refleksji i doświadczeń z tamtego okresu reżyser tworzy filmowy portret Władimira Putina i przełomowego okresu w historii Rosji.
- Obsada: Vladimir Putin, Michaił Gorbaczow
- Reżyser: Witalij Manski
- Scenariusz: Witalij Manski
- Ostatnia aktywność krytyków: 17 sierpnia 2019 (2 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 16 września 2019 (1 mies. temu)
- Premiera kinowa: 28 czerwca 2019 (3 mies. temu)
- Premiera światowa: 30 czerwca 2018 (1 rok temu)
7.4
10.0
0.0
10
Pozytywnie oceniony przez krytyków
-
100%pozytywnych
-
10recenzji
-
7ocen
-
7pozytywnych
-
0negatywnych
-
8
Z dzisiejszej, polskiej perspektywa punkt widzenia twórcy jest klarowny, acz przewidywalny. Za to dla światowej publiczności dokument Manskiego moze być celną diagnozą szerzącego się populizmu. -
8
Dokument doskonale odsłania mechanizmy władzy, manipulacji, ale również udowadnia coś o wiele bardziej odkrywczego - jak perspektywa czasu sprawia, że spoglądamy na pewne rzeczy wyraźniej, precyzyjniej - gesty, niuanse i szczegóły, z których tak naprawdę Władimir Putin wybudował sobie pancerz i nietykalność. -
8
Mimo wszystko sesja z widmami lat 90. przynosi coś nadspodziewanie fascynującego: chociaż nie mówi nic nowego, daje uczciwe wejrzenie we wczesne symptomy rozszerzającej się zgnilizny. -
7.5
Spojrzenie na carewicza Putina z dzisiejszej perspektywy, gdy wiadomo, że przeistoczył się on w okrutnego cara, decyduje o najważniejszej zalecie dokumentu Manskiego. -
7
Odsłania mechanizmy władzy na Kremlu i przyprawia o gęsią skórkę. -
7
Te wszystkie najciekawsze i nierzadko zabawne chwile filmu zostały złapane często bez wielkiej ingerencji reżysera w materiał. Wydaje się niemal, że dodane później wstawki odautorskie, czyli złowieszcza narracja zza kadru i konspiracyjna muzyka, tak naprawdę bardziej przeszkadzają i niepotrzebnie upraszczają i tak dobitny przekaz. Nie można jednak nie docenić naprawdę trafnej selekcji materiału. -
6
Manski nie dysponuje spektakularnym materiałem: albo operuje powszechnie znanymi faktami, albo własną interpretacją gestów, niedopowiedzeń i zagrań politycznych. Ci, którzy spodziewają się, że reżyser odkryje przed nimi tajemnice Kremla, wyjdą z kina rozczarowani. "Świadkowie Putina" pozostają więc jedynie przypadkową refleksją nad brzemieniem władzy i zamierzoną - nad ludzką naturą, która w milczeniu przyjmuje zamach na własną wolność. -
?
Nie wnosi nic nowego prócz tego, że odbiorca może poczuć sympatię do prezydenta za jego niewątpliwą błyskotliwość. Zestawia całkiem sympatyczne nagrania z udziałem Putina ze swoim ujednoznaczniającym materiał zdjęciowy negatywnym komentarzem. Stąd też trudno odnieść wrażenie, iż Marskiemu krytyka się powiodła. -
?
Ponura wymowa filmu wiele zawdzięcza bowiem komentarzowi Mańskiego, który niskim, niepokojącym głosem, przy akompaniamencie muzyki jak z klasycznego dreszczowca, doszukuje się w tych pierwszych miesiącach prezydentury Putina zapowiedzi późniejszych, doskonale znanych wydarzeń. -
?
Patrzy się i słucha tego wszystkiego z rosnącym niepokojem, które to uczucie potęguje jeszcze iście "horrorowa" muzyka Kārlisa Auzānsa.