szylish_guy25

Naprawdę solidna historia ze świetnym Omarem Sy w roli głównej. Czekam na kolejny sezon.

Bracia Russo za bardzo się zabłądzili prezentując tą mocno przegadaną historię, która nie potrafi w żadnym momencie wywołać odpowiednich emocji.

Godnie kontynuuje markę zachowując z gracją charakterystyczne elementy dla tej serii, a przy tym też nie boi się chwilami ryzykować z rozwiązaniami fabularnymi.

To tak jakby trochę wariacja wokół części pierwszej, ale samoświadoma część wypada tutaj naprawdę dobrze, a całość dostarcza rozrywki na poziomie.

Czuć, że twórcy podczas tworzenia "trójki" byli już wypaleni i zabrakło im świeżych pomysłów na zabawę tym wszystkim. Do tego finał i intryga rozczarowują.

Choć film sam zaczyna wpadać nieco w schematy, z których się nabija, to wciąż jest naprawdę niezłą, samoświadomą zabawą motywami ze slasherów.

Naprawdę dobry, samoświadomy slasher bawiący się swoją konwencją oraz z dającymi się polubić głównymi bohaterami.

Może jednak ten Bruce Willis faktycznie choruje na jakąś demencję, a jedynym sposobem na opłacenie leków na tą chorobę jest udział w tych g*wnianych filmach...

To wszystko już wcześniej widzieliśmy i to w znacznie lepiej podanej formie. A Kinberg powinien przestać w końcu kręcić sceny akcji, bo to mu kompletnie nie wychodzi.

Jak Niemiec mówi STÓŁ Z POWYŁAMANYMI NOGAMI? W tym długim, niezbyt interesującym i nieraz nudnym filmie nie poznasz odpowiedzi na to pytanie.

Radzi sobie naprawdę dobrze z poruszonymi tematami, mimo że nie wszystko, co jest pokazywane, ma jakiekolwiek znaczenie dla fabuły, a całość chwilami się wlecze.

Mimo czasami niespójnej narracji, naprawdę dobrze radzi sobie pod względem budowania relacji między głównymi bohaterami i świetnie odtwarza realia Los Angeles.

Przyjmijcie do aprobującej wiadomości, że czwarta odsłona tej serii jest fatalnie napisaną i wyreżyserowaną kupą wysraną przez producentów w celu zarobienia na sukcesie poprzedniej odsłony. Podczas seansu czujesz się po prostu, jakby to był faktycznie KONIEC ŚWIATA.

Matthew Vaughn w przypadku The King's Man miał dobry pomysł tylko na sekwencję z udziałem Rasputina. Nie mam zielonego pojęcia, co on chciał tutaj opowiedzieć konkretnego, bo film ciągle lawiruje w tej scenariuszowej miernocie między wątkami, bohaterami oraz ogólnym tonem fabuły.

Nieźle wypadają sami bohaterowie (oraz Piotr Adamczyk), a sam klimat świąt dodaje trochę do całości. Szkoda tylko, że intryga tu kompletnie nie działa, a sam serial niektórymi postaciami rozczarowuje. Można było znacznie więcej zrobić z tymi postaciami.

Radzi sobie znacznie lepiej, gdy skupia się na dramacie i konsekwencjach niż na bawieniu się w parodie osobistości/polityków rodem ze skeczy SNL.

To jest list miłosny dla dziennikarstwa, choć niektórym historiom tutaj przedstawionym brakuje trochę dopracowania. Poza tym techniczny majstersztyk.

To trochę jest kopia pierwszej części, ale to również film mocno szczery, do tego z trafnym metakomentarzem dotyczącym sequeli/rebootów i próbujący do tego nieco inaczej podejść jako kontynuacja kultowej trylogii Matrixa. Znacznie bardziej trawię tutaj też Neo i Trinity oraz kupuję relację między nimi. Szkoda, że sceny akcji nie wypadają tutaj tak dobrze, jak w poprzedniczkach.

Niektóre pomysły dodane do tej odsłony wypadają naprawdę nieźle, choć była jedna postać tutaj, która mnie po prostu irytowała. Wciąż to przyzwoita pozycja.

Całkiem nieźle przenosi klimat serii Resident Evil w postaci filmu, a w ten świat da się wejść bez większych problemów nie znając wydarzeń z gier.

Trochę ciężko uwierzyć w poważniejszy klimat tej pozycji, skoro chwilę później dostajemy scenę baletu z udziałem broni palnej rodem z jakiejś parodii.

Ten cały naprawdę poważny temat traktuje po macoszemu, bo film woli skupiać się na nudnych rozmowach złoli, które zbytnio do całości nie wnoszą.

Solidne, mocno brutalne, jeśli chodzi o tematykę, kino ze świetnym aktorstwem głównych postaci, który miewa problemy z niektórymi wątkami pobocznymi.

Choć niektórzy aktorzy radzą sobie w swoim rolach naprawdę dobrze, całość cierpi przez niedopracowany scenariusz oraz zbyt długi metraż.

To naprawdę udana odsłona serii oraz solidne zamknięcie trylogii ze Spidey'm dziejącym się w MCU, który przyzwoicie radzi sobie z wkomponowaniem w fabułę całego multiwersum oraz skupia się zdecydowanie na tym, co trzeba, mimo przepychu wątków i postaci. Szkoda tylko, że finał wywołał u mnie kwestię istnienia poprzednich odsłon MCU.

Wierniej oddaje klimat pierwszych gier z serii, nawet kosztem nadmiaru postaci i fatalnego CGI. Nie obraziłbym się na kolejne sequele od twórcy Welcome to Raccoon City.

Większy i bardziej idiotyczny, ale przynajmniej mogę docenić fakt, że film umieszcza bohaterów w innej scenerii niż zazwyczaj.

Produkt tamtych czasów, który próbuje być trochę czymś w stylu Mortal Kombat, ale nim zdecydowanie nie jest.

Widać, że wymyślona historia była zbyt duża, by opowiedzieć ją w 4 odcinkach, więc w drugiej połowie trzeba było jak najszybciej te wątki zakończyć.

Naprawdę dobrze zarysowano konflikt w rodzinie, film posiada naprawdę sympatyczną główną bohaterkę, a do tego całość zachwyca warstwą wizualną i muzyczną.

"Dziewczyny z Dubaju" mogę porównać do skopanego teledysku mającego co prawda dobre intencje, który został sromotnie zniszczony przez decyzje podjęte za kulisami, a konkretniej przez producenta Emila Stępienia (choć nawet wtedy nie wiesz do końca, czy te oryginalne pomysły na całość były wystarczająco dobrze przemyślanie przez Sadowską i Rabczewską).

Szczerze ta animacja niczym się zbytnio nie wyróżnia, choć fajnie wypada relacja pomiędzy Ronem, a Barney'm. The Mitchells vs. The Machines poradzili sobie lepiej w temacie technologii.

Chyba na ten moment najlepsza rzecz z aktorskim Supermanem od czasu filmów Richarda Donnera.

Jeżeli ten film nie udowodni ludziom, że Kristen Stewart jest naprawdę dobrą aktorką, to nie wiem, co może.

Ten cały character development budowany nawet nieźle przez cały sezon w ostatnim epizodzie ląduje w koszu. Poza tym - beka, a Karolak jest tu miszczem. :)

Choć nie wszystko działa tutaj dobrze (szczególnie w trzecim akcie), to całość jest klimatyczna, nieźle napisana, brutalna oraz bardzo dobrze zrealizowana.

Przynajmniej była beka w trakcie seansu ze scen, które intencjonalnie nie miały być śmieszne. Poza tym Michał Szpak oraz Karolak wypadli spoko.

Chloe Zhao udało się okiełznać ten mocno ambitny projekt, nawet jeżeli w wielu momentach twórczyni musiała iść mocno na skróty i nadużywać ekspozycji w sporych ilościach. Poproszę więcej takich ryzykownych projektów, Marvel.

Nie działa ani jako prequel Armii umarłych, ani jako samodzielne heist movie. Do tego mamy też sceny snu z zombie rodem z BvS, które nic nie wnoszą do całości.