szylish_guy25

Film trzymający w napięciu, dobrze odtwarzający klimaty końcówki lat 90-tych, ze świetnym Bartoszem Bielenią w roli głównej. Szkoda jednak, że powstał bez zgody uczestnika prawdziwego napadu na telewizję publiczną.

Chaos goni chaos, ale ani humoru, ani dobrej warstwy technicznej nie może w ogóle znaleźć.

To trochę jak gra Davida Cage'a, która niby daje ci różne zakończenia, ale droga do nich jest mocno chaotyczna i do tego w ogóle nieangażująca.

Choć animacja przypomina raczej prezentację robioną na PowerPoincie, historyjki przedstawione w tym anime są naprawdę zabawne.

Pierwsze dwa epizody to całkiem przyzwoity prequel rozszerzający charakterologię niektórych postaci. Pozostałe to "extended cut" filmu.

Przez większość czasu serial jest na w miarę przyzwoitym poziomie, by później w finale dostarczyć widzom naprawdę głupie twisty wywołujące uśmiech politowania.

Widać, że tutaj jeszcze Vedze zależało na stworzeniu przyzwoitego filmu, tylko szkoda, że tych dialogów nie da się w ogóle często zrozumieć.

Mocno różni się względem materiału źródłowego, ale zaproponowane przez Wingarda podejście do tej marki w połączeniu z jego stylem wyszło naprawdę przyzwoicie.

Starcie między tytułowymi gigantami prezentuje się naprawdę satysfakcjonująco, a ludzie mają tu w końcu coś do roboty (choć jeden z wątków, czyli ten z Millie Bobby Brown, jest naciągany jak cholera).

Fani chcieli, by Snyder skończył własne Justice League, to ich życzenie się spełniło. I cieszę się z tego, że reżyser dostał w końcu okazję dokończenia swojej wizji na swój film. Co do natomiast jakości jego produkcji... to że coś jest autorskie, nie znaczy automatycznie, że wypadnie sporo lepiej, i ten film to idealny przykład tego stwierdzenia. Nawet zaryzykuję stwierdzeniem, że wersja kinowa wypadła troszkę lepiej od wersji Snydera.

(pierwsze 5 odcinków) Jest w serialu sporo nieźle napisanych oraz zabawnych dialogów, a głosy postaci wypadają świetnie. Jednak same historie nie powalają.

Nawet jeżeli fabularnie nie wypada całość najlepiej i widać w nim korzenie materiału źródłowego, to całość warto zobaczyć przede wszystkim dla obsady (i Bosemana).

Niezamierzone śmiechy przy scenach nieraz dramatycznych, nędznie napisane postacie, fabuła nie trzymająca się zbytnio kupy. Kolejna kiepska gradaptacja.

[Sezon 1] Mimo paru słabszych odcinków i nierównego CGI, całość wypada naprawdę przyzwoicie, a do tego sam główny bohater prezentuje się dobrze.

Zaskakująco serial spisuje się nawet w porządku, mimo że emocjonalne momenty wypadają płytko, a w niektórych momentach wkradają się problemy z tempem fabuły.

Praktycznie to samo, co było w poprzednich sezonach serialu. Fani taki humor pokochają, przeciwnicy - nie.

Całość w naprawdę przyjemny, lekki sposób przedstawia historię niektórych pozycji gier i ich twórców, nawet jeżeli pominięto tutaj parę kluczowych pozycji/osób.

[Sezon 1] Wiele niezamierzenie śmiesznych momentów, kiepska realizacja, niezbyt dobrze napisane postacie.

Da się serial obejrzeć bez bólu, mimo mocno marionetkowej animacji, stereotypowych bohaterów oraz nieraz średniej warstwie obsadowej.

Aż się prosi, by wycisnąć znacznie więcej z tego tematu, ale Nicolas Cage (który występuje dość często, mimo masy gości) dostarcza, jak zwykle, sporo radości.

Kiedy serial skupia się na wątku Wandy oraz Visiona, wypada naprawdę dobrze. W pozostałych aspektach (SWORD, złoczyńca) tak różowo, niestety, nie jest.

Steven Seagal przez większość czasu siedzi sobie na dupie oraz gada sobie, jak bardzo ma ochotę skopać tyłek tym snajperom nie wstając z miejsca.

Praktycznie to samo (ale na znacznie mniejszą skalę), co było w poprzednich częściach, tyle że całość była robiona za małą miskę zupy.

Świetnie wykorzystuje jumpscare'y, a do tego dobrze pokazuje zacieranie się granicy między życiem wokół wiary, a niezdrową obsesją na jej punkcie.

Próba połączenia slapstickowego humoru Zuckera i nieraz mocno wulgarnego duetu Parker-Stone nie do końca się udała, choć film nieraz wywołuje śmiech u widza.

Steven Seagal umiera na parę minut, a potem idzie zemścić się na tych odpowiedzialnych za śmierć jego żony.

Steven Seagal udaje byłego agenta CIA, tak naprawdę on tutaj gotuje. I pewnie dlatego więcej jest Tommy Lee Jonesa niż jego.

Steven Seagal nie gotuje ani razu w tym filmie, zamiast tego dogaduje się z Bagażowym, najlepszą postacią tego filmu. W deserze - pikselowe CGI i zabawkowe pociągi.

Steven Seagal gra Stevena Seagala i robi krzywdę wszystkim jednocześnie zachowując się jak dupek poza kadrem.

Steven Seagal pierniczy pod koniec monolog związany z dbaniem o przyrodę, mimo że wcześniej nie przeszkadzało mu wysadzać praktycznie wszystkiego w powietrze.

Nawet nie jestem w stanie zapamiętać cokolwiek dobrego, bądź też złego w tym filmie. Takie nijakie i nudne aż do bólu. Tak to jest, jak się goni za tematem, póki jest jeszcze okazja.

Choć z wieloma tematami film radzi sobie całkiem dobrze, a sceny akcji wypadają dobrze, to parę czynników (np. villain filmu) ciągną całość jakościowo w dół.

Świetny wizualnie (przynajmniej w pierwszej połowie filmu), ale fabularnie to są czasami doki, klisze i bohaterowie, których masz chwilami ochotę wykończyć.

Choć film posiada trochę wad (m.in. niektóre dialogi są miernie napisane), to te mankamenty wynagradza świetny finał. Całość dostarcza porządnej rozrywki.

Można było bardziej dopieprzyć w tym filmie rokowi 2020, bo ten nie opierał się wyłącznie na pandemii i wyborach prezydenckich (niby jakieś tam poboczne tematy też są omawiane, ale mocno po macoszemu).

Próbuje łapać jednocześnie wiele srok za ogon, a ostatecznie nie jest w stanie dobrze przyjrzeć się dobrze każdej z nich. Techniczny majstersztyk.

Fajna półtoragodzinna reklama samochodów. Tylko co tu robią fabuła, postacie, wątek romantyczny, zbiry, niezbyt wyszukany humor...

Na pewno należy docenić ten film za jakość animacji oraz podejmowanie się dość trudnych tematów. Ciężko będzie zrozumieć parę scen bez znajomości kontekstu.

Naprawdę zabawna komedia, dobrze operująca motywem Dnia Świstaka, która wydaje się być po prostu potrzebna w tych obecnych ponurych czasach.

Świetnie łączy czarną komedię z kobiecym kinem zemsty, rozumie się bez problemu główną bohaterkę i kibicuje się jej, by osiągnęła w filmie swój upragniony cel.

Sorry, Vega, ale nie byłem w stanie uwierzyć w to, co próbujesz przekazać w dokumencie szczególnie, gdy pod koniec robisz z tego wszystkiego nagle happy end.