szylish_guy25

Zaczyna się jak typowy horror, a potem skręca w coraz bardziej szalone terytoria mieszając z sukcesem różne wariacje tego gatunku, by potem zaserwować czystego slashera w najlepszej formie. Widać, że Wan naprawdę dobrze się bawił tworząc ten film. Czysty fun dla widza.

Opiera się o klasyczne motywy, a chwilami idzie nieco w patetyczność i ckliwość, ale ogólnie film wypadł całkiem nieźle. Sam "Teddy" został sportretowany przyzwoicie (świetny Piotr Głowacki w tej roli), a walki zrealizowano nieźle.

Mimo że formuła MCU czasami ciąży na tym filmie (głównie w trzecim akcie), to wciąż mamy do czynienia z naprawdę solidnym filmem ze sprawnie poprowadzonymi i nakręconymi scenami walk oraz przyzwoicie napisanymi bohaterami. Antagonista tej produkcji również wypada dobrze.

Horror ograniczający jumpscare'y do minimum, a do tego naprawdę dobrze podejmujący tematy samobójstwa i radzenia sobie z utratą bliskich.

Świetnie zrealizowana produkcja, który mimo obrania paru różnych gatunków i konwencji, jest spójny do końca, a przy tym również zachwyca utworami i zdjęciami.

Twórcy tutaj próbowali zrobić ze złoczyńcy, który dopuszczał się gwałtu i morderstw, antybohatera. Już na starcie będzie wiadomo, że ten film niezbyt się uda.

Czasami się zastanawiałem, czy oglądam film dziejący się w naszym świecie, czy jakiś niskobudżetowy projekt sci-fi z naszego kraju.

To przyzwoity slasher ze świetnie wykorzystanym pomysłem zamiany ciał, mimo że zabawa formą gatunku nie wypada reżyserowi i scenarzyście w jednej osobie tak dobrze, jak w jego dylogii Happy Death Day.

Koszmarnie poskładany potwór Frankensteina, który rozpada się na kawałki już po pierwszych kilku minutach.

KINO w najczystszej, możliwej postaci. Produkcja świetnie napisana, zagrana i zrealizowana. Najlepszy aktorski film na podstawie komiksów DC.

Loweremu udało się dostosować XIV-wieczną opowieść do filmowej konwencji. Pięknie wyglądające fantasy oraz naprawdę dobrze przedstawiony motyw coming-of-age.

Oglądanie OLD sprawi, że poczujecie się po seansie starsi o 108 minut, a przy tym nie odczujecie z tego żadnej satysfakcji (z samego filmu również). Shyamalan znowu udowodnił, że nawet korzystając z materiałów źródłowych potrafi dobre pomysły na fabułę spartolić koncertowo już na etapie scenariusza.

Protagonistkę da się łatwo polubić, a świat prezentuje się całkiem nieźle, ale poza tym... to w sumie nic specjalnego. Ot, kolejna przyzwoita animacja Disneya.

Scenariuszowo filmowi sporo brakuje, ale całość nadrabia naprawdę przyzwoitą choreografią, niezłym Henrym Goldingiem i w miarę OK scenami akcji.

Pułapki są naprawdę kreatywne. Szkoda, że tyle uwagi i serca nie poświęcono scenariuszowi, czy bohaterom (choć oni nie wypadają tak źle, jak w innych filmach).

Szkoda, że paskudny cliffhanger niszczy trochę wrażenia z sequela do Escape Roomu. Dobrze, że chociaż te pokoje są dalej kreatywne i wypadają naprawdę dobrze.

Oczyściłem się z konieczności obejrzenia tego filmu. Miałem wrażenia oglądania nędznego filmu robionego prosto na DVD, który przez przypadek trafił do kin.

Niby chce być filmem o żużlu, niby chce być filmem o miłości, a jakoś w ogóle w tym całym bałaganie tego nie widać. Do tego wyścigi wyglądają rodem z gry wideo.

Wiarygodnie przedstawia młode pokolenie, nawet jeżeli są tu problemy z narracją i trzeba zaakceptować fakt, że starsi ludzie grają nastolatków.

Produkt swoich czasów, ale czasami dość uroczy (gdy nie skupia się zbytnio na Michaelu Jordanie, jego rodzinie lub/i tym nieśmiesznym i irytującym sidekicku).

W tym całym szambie cringe'u i korpocjalizmu da się wychwycić parę dobrych elementów (niezła animacja 2D, humor postaci Looney Tunes, animki, nawet w miarę nie najgorszy wątek LeBrona z jego synem). Da się całość jakoś obejrzeć.

Rozwija postać Lokiego, a przy tym jest całkiem nieźle napisany (szczególnie w drugiej połowie) oraz stanowi solidne podwaliny pod przyszłość MCU.

Szkoda, że po naprawdę dobrym pierwszym akcie film musiał mocno spaść jakościowo w drugim po pojawieniu się Red Guardiana i jeszcze bardziej w trzecim, gdy trafiamy do Red Roomu.

Widać doskonale od pierwszych sekund, że to nie James Wan kręcił ten film, ale na szczęście nie mamy do czynienia z taką ragedią, jak w przypadku niektórych spin-offów w tym uniwersum.

Ludzie drżą na siebie ryja przez pieprzone dwie godziny! Według twórców to jest zabawne. Sądzą również, że wałkowanie w nieskończoność żartów z poprzedniczki (ten z pasem bezpieczeństwa, litości!) wywoła śmiech u widza. U mnie wywołał chęć ucieczki z kina.

Marketing reklamuje kompletnie inny film. Wciąż jednak to jest historia wystarczająca na jeden odcinek serialu kryminalnego, który rozciągnięto na pełny metraż.

Porządnie zrobiony thriller, który choć scenariuszowo potrzebuje szlifów w niektórych aspektach, dostarcza w kwestii warstwy rozrywkowej.

Dostarcza rozrywki, jeśli chodzi o sceny akcji, ale kiedy próbuję podjąć się rzeczy związanych z fabułą, to pod tym względem mocno się zapada. Za dużo postaci, wątków, mamy kolejnego złoczyńcę, który jest bogatym dupkiem i tyle, Cypher z "ósemki", która nic tu w zasadzie nie robi oraz dostajemy strumień świadomości Vina Diesela chcącego w desperacji pokazać, jak bardzo jest jego franczyza głęboka. Wciąż warto ten film obejrzeć w kinach.

Solidny przykład tego, że Pixar radzi sobie bez większych problemów z opowiadaniem pełnometrażowych historii o dość kameralnej skali.

Widać, że twórcy nie wiedzieli do końca, czy SPIRALA ma faktycznie podążać nowymi ścieżkami w tej serii, czy jednak dalej trzymać się sprawdzonych rozwiązań. Daleko do najlepszych odsłon serii (1, 2 i 3), ale do kup pokroju JIGSAWA, "piątki" i "siódemki" jest na szczęście daleko.

Postawienie na poważniejsze tony opłaciło się Ritchiemu. Całość zyskuje dzięki przyzwoitej narracji pozwalającej spojrzeć na całość z różnych perspektyw.

Chyba z Szumowską za bardzo się nie polubimy. Czasami ciężko stwierdzić, co autorom szło na myśli i co konkretnego pragnęli widzom przekazać.

Oglądanie tańczącego Madsa Mikkelsena na dużym ekranie - BEZCENNE. Do tego doceniam też film za to, że nie traktuje alkoholu jako coś w 100% złego.

Nie czuję się zły, tylko mocno rozczarowany, bo chciałem otrzymać porządne mięso, a dostałem chaotyczną papkę, do której Borys Szyc jako kobieta osrał na do widzenia.

Przez większość czasu film radzi sobie naprawdę dobrze i wyróżnia się pozytywnie na tle innych remake'ów Disneya. Szkoda, że trzeci akt rozczarowuje... Jednak i tak będę ciepło tą pozycję wspominał przede wszystkim dlatego, gdyż zamiast koncentrować się na opowiedzeniu tej samej historii, co w animacji, woli pójść własną (przez większość czasu) drogą i daje widzom przyzwoitą historię, nawet jeżeli trzeba przymknąć oko na parę idiotyzmów i głupotek scenariuszowych.

Ja nawet nie mogę końcówki nazwać cliffhangerem, tylko jakimś urwaniem filmu w połowie. Poza tym to trochę powtórka z rozrywki, całkiem niezła, ale wciąż...

Marketing sugeruje zupełnie inny film niż ostatecznie jest (zwiastun - thriller, plakat - film więzienny). To całkiem porządna polsko-islandzka produkcja, które jest naprawdę dobrze ciągnięta przez Olgę Bołądź. Całość jednak cierpi na spore problemy ze scenariuszem (m.in. dłużyzny, czy przeciągnięte do granic możliwości zakończenie).

Jeden z najgorszych product placementów w historii polskiego kina. Otóż wprowadzono do scenariusz pewną epizodyczną postać, która istnieje tutaj tylko po to, by zareklamować widzom Lotto. Poza tym, ech... Miłość do kwadratu było gorsze.

To po prostu uroczy produkt tamtych czasów z koszmarnie zestarzonymi efektami CGI, ale widać jednocześnie sporo serca włożonych przez twórców w ten projekt.

Nie dziwię się szczerze, że Disney wolało sprzedać ten film Netflixowi niż puszczać to coś do kin lub na Hulu (choć oni mają na koncie ostatnio gorsze pozycje).

Naprawdę dobrze wyglądające efekty specjalne nie zatuszują faktu, że postacie są zrobione z dykty i ledwo wydają się być po prostu żywe.

Doceniam praktyczne efekty i możliwość zobaczenia Nicolasa Cage'a rozwalające go mechaniczne kukły. I to wszystko, co mogę pozytywnego o tym filmie powiedzieć.

Czy ktoś może dać w końcu poduszkę Bruce'owi Willisowi, bo on wygląda, jakby miał zaraz zasnąć na planie filmu?

Zack Snyder uwielbia tutaj pokazywać spadające łuski w slow-motion. Poza tym dostarczył wraz z Jamesem Gunnem całkiem kompetentny remake filmu George'a Romero.