Złoto

Jako kameralny thriller o walce ze wzburzoną przyrodą i złamanymi psychicznie degeneratami film pozostawia po sobie naprawdę dobre wrażenie. Finał filmu jest brutalny, może tylko trochę przewidywalny, ale nadrabia to zgrabną konkluzją na temat ludzkiej natury.

Tak że tak, fani Efrona i miłośnicy pustynnego postapo nie potrzebują więcej zachęt. Ale i wszyscy inni - mimo że wiedzą nie od dziś, że złoto zatruwa umysły, chciwość nie popłaca, Matka Natura zawsze upomni się o swoje, a żadne dzikie stworzenia nie są tak groźne jak sami ludzie - nie powinni żałować zainwestowania czasu w seans na dużym ekranie. Bo nawet jeśli "Złoto" to nie złoto, lecz srebro albo brąz, co tam komu przypasuje, to wciąż podium w swojej klasie.

Czy film Hayesa należy ocenić jako zły? Nie, ale nie jest to również dobre kino. Sprawdzi się jako poprawnie zrealizowana, surowa i prosta przypowieść o chciwości. I może nie trzeba oczekiwać po nim niczego więcej.