Natalia Hluzow

Cud, miód i xandariańskie orzeszki.

Jeśli zdarza wam się tęsknić za czasem spędzonym w Zapominanych Krainach, po którym zasiadaliście przed telewizorem, by śledzić przygody Xeny, koniecznie sięgnijcie po serial "Willow".

Oglądałeś "Żony ze Stepford", "Truman Show" lub "WandaVision"? W takim razie spokojnie możesz odpuścić sobie seans "Nie martw się, kochanie".

List miłosny do Tarantino napisany niepewną ręką na papierze toaletowym w pociągowym WC.

Ma w sobie wszystko, czego można oczekiwać od świetnego kina akcji. Wszystko poza sensownym scenariuszem.

Zachwyci przede wszystkim wielbicieli Taiki Waititiego i nieodpartego uroku Chrisa Hemswortha. Ale fani Marvela też nie wyjdą z seansu zawiedzeni.

Batman AD 2022 to bohater jednocześnie wierny komiksom i ucieleśniający bolączki znane współczesnym widzom, który właśnie zapisuje się w historii jako jeden z najlepiej zagranych i najbardziej nieoczywistych superbohaterów w dziejach kina.

Liryczne perełki, które karmią wrażliwość estetyczną, jednocześnie dotykając czułych strun w sercach widzów, zdarzają się w polskim kinie zbyt rzadko. Tak rzadko, że kiedy już się taka trafi, nie warto skupiać się na czymkolwiek poza jej pięknem.

Zamiast ściskającego za gardło dramatu na temat przerażającej współczesności stworzyła artystowskie filmidło o hipsterach, których wciągnął mainstream - spóźnione, sztampowe i tak naprawdę dla nikogo. Może jedynie dla fanów Andrew Garfielda, którzy z pewnością docenią jego mistrzowski popis na tym wyjątkowo mdłym tle.

Niczym "Ostatni seans filmowy" Petera Bogdanovicha, przedstawia grupę nastolatków z małej miejscowości, która stara się zabić nudę, prowadząc z pozoru beztroskie życie. I podobnie jak to oscarowe dzieło, czyni to w fantastyczny i bezpretensjonalny sposób.

Wbije Was w fotel. Ten film po prostu trzeba zobaczyć.

Patrząc na netfliksowego "Kajka i Kokosza" jako na kreskówkę dla dzieci, naprawdę nie ma się do czego przyczepić. Animacja jest ładna i przyjemna w odbiorze, fabuła prosta i zrozumiała, intrygi mało skomplikowane, główni bohaterowie poczciwi, a ich przeciwnicy pocieszni.

Kino samoświadome zrealizowane na najwyższym poziomie. Czy jest jednak świadome tego, że jako przedstawiciel wymarłego gatunku nie sprzeda się, stojąc na jednej półce z łatwymi, lekkimi i przyjemnymi historiami oraz widowiskowymi blockbusterami? Być może właśnie tak i być może właśnie w tym tkwi jego największa wartość.

Wciągający, sprawnie zrealizowany kryminał, który przy okazji skłania nas do refleksji na temat przeszłości, prawdy i świata, w którym obecnie żyjemy.

Pozwala nacieszyć oczy i uszy pięknym widowiskiem z porywającą muzyką Queen i świetnymi kreacjami aktorskimi. Może jednak rozczarować tych, którzy w kinie szukają czegoś więcej niż bajek i fajerwerków, pozostawiając ich z niedosytem i każąc im nadal czekać na ukazującą pełną paletę barw, nieskrojoną na miarę Hollywood opowieść o liderze grupy Queen.

Widowiskowy film akcji z mroczną superbohaterką w roli głównej, który po prostu dobrze się ogląda.

Wszystko działa bez zarzutu. Scenografia, charakteryzacja, zdjęcia, montaż i udźwiękowienie budują spójny, konsekwentny i niewygodnie prawdziwy obraz świata, do jakiego postanowił wprowadzić widzów Smarzowski. Każdy, kto obejrzy ten film, odczuje, że była to wizyta nieprzyjemna, ale z pewnością potrzebna.

Jeśli jednak przymkniemy na chwilę oko na wysoko postawioną przez wymienionych reżyserów poprzeczkę, będziemy w stanie czerpać naprawdę sporą przyjemność z oglądania przepełnionego świetną muzyką, genialnymi kostiumami i dopracowanymi wizerunkami z lat 70. "BlacKkKlansmana", który - prócz zaskakiwania prawdziwie absurdalną historią i spełniania funkcji czysto rozrywkowej - ma nam też coś naprawdę ważnego do zakomunikowania.

Twórców filmu "Ocean's 8" ewidentnie zgubił fakt, że na kanwie przyjemnej, rozrywkowej serii, postanowili zbudować manifest i w pozbawiony dystansu sposób przekazać ważne treści w nieważnej produkcji.

Mało ma w sobie oznak dawnego kunsztu mistrza.

Jest nie tylko świetnym serialem, lecz przede wszystkim przestrogą dla nas wszystkich.

Szumowska niestety nie stara się nawet, by w swoim filmie pokazać coś nowego, stawiając na powielanie stereotypów, czego ja osobiście nie mam już ochoty oglądać. Bo choć taki obraz bywa przejmujący, czasem groteskowy, a czasem i tragikomiczny, jest już po prostu nudny, a przede wszystkim niereprezentatywny.

Konsekwentny i przejrzysty, w którym nie ma dłużyzn czy niepotrzebnych ujęć, a każda scena służy budowaniu logicznej i spójnej całości.

Pozostaje więc typowym przedstawicielem hollywoodzkiego kina stylu zerowego - sprawnie zrealizowanego przez rzemieślników, z gwiazdorską obsadą przed kamerą i słynnym reżyserem za nią - które jednak nie oferuje niczego, co mogłoby sprawić, że pamięta się o nim dłużej niż 24 godziny po seansie.

Wtórność nad wtórnościami i wszystko wtórność. A do tego żałosny Batman i narracja, której nie jest w stanie uratować nawet przepiękna twarz Gal Gadot.

Jest doskonałą odpowiedzią na potrzeby współczesnej publiczności. Satyrą na klasyczne kino superbohaterskie, które widzom już trochę się przejadło.

Należy do tego rzadkiego gatunku filmów, których się nie ogląda, a które się przeżywa i zostawia w głowie na zawsze.