"Wszystkie pieniądze świata" są dziełem niespełnionym, posiadającym solidną, oscarową wręcz obsadę, ale miejscami niewykorzystaną, a scenariusz oparty na tak doskonałej historii powinien być najważniejszym atutem filmu, zamiast tego jest zbyt miałki i jednostajny, zarówno pod względem tempa jak i narracji.

Mało optymistyczny początek produkcji charakteryzuje się dość poszarpaną fabułą, co nie daje wielkich nadziei na zakwalifikowanie czasu spędzonego w kinie jako niezmarnowanego. Ostatecznie jednak zniechęcenie przegrywa rywalizację z rosnącą wciągalnością, zapewniającą rozrywkę na przyzwoitym poziomie.

Twórca nie skupia się jednak na filozofowaniu, nie udaje też, że wie, jak zbawić świat. Przypomina jedynie, że - cóż! - pieniądze szczęścia nie dają.

Mimo wszystko zabrakło we Wszystkich pieniądzach świata wyraźnego punktu, na którym oparłaby cała narracja - nie jest to film o walce z czasem i materią, nie jest też filozoficzna rozprawa na temat pieniędzy i bogactwa. Scott staje gdzieś po środku, zachowuje bezpieczny dystans i tworzy film po prostu letni.

Historia porwania Paula Getty'ego wydaje się gotowym scenariuszem na dobry film. Jednakże twórcy zbytnio przy niej pokombinowali, starali się uczynić ją jeszcze bardziej dramatyczną i jednocześnie napiętnować pogoń za bogactwem jako celem samym w sobie. Gdzieś w międzyczasie nieco rozmyła się ludzka tragedia.

Pod względem technicznym "Wszystkie pieniądze świata" robią wrażenie. Niestety nie do końca przekonuje to, co powinno być jednym z głównych atutów produkcji - historia.

W ostatecznym rozrachunku film jest ciekawy i dość dobrze prezentuje przejmującą historię porwania wnuka miliardera Getty'ego, choć często da się odczuć dłużyzny i pewne rzeczy mogłyby w nim zostać przedstawione inaczej lub pominięte.

Całkiem niezły film, który warto obejrzeć choćby ze względu na świetne role Michelle Williams i Christophera Plummera. Z drugiej jednak strony nie jest to też nic specjalnego, gdyż Ridley Scott nie wykorzystał w pełni potencjału tej absolutnie niezwykłej opowieści.

"Wszystkie pieniądze świata" po "Obcym: Przymierzu" to na pewno krok w dobrym kierunku.

Świetny film akcji ze zwrotami akcji, udaną ścieżką dźwiękową i wciągającą fabułą.

Przy swoim dynamizmie i sensacyjnym materiale próbują budzić sumienia. W powracających pytaniach o cenę, koszt, zysk widzą etyczne wypaczenie, chorobliwą narośl współczesności.

Mimo swoich wad Wszystkie pieniądze świata potrafi zainteresować. Świetnie odtworzone realia epoki to naprawdę nie jedyna jego zaleta.

Scott - z pomocą świetnego operatora Dariusza Wolskiego - stworzył przede wszystkim sprawnie zrealizowany, wartki film, który ogląda się z zaangażowaniem, uwagą i przyjemnością.

Przez większość seansu film jest po prostu nijaki, nie daje do myślenia, nie unosi skali emocji, nie szokuje.

Kiepski film i nie opłaca się nie tyle wydawać na niego pieniędzy, ile raczej tracić na niego czasu.

Nużący thriller i łopatologiczny moralitet.

Jest filmem tak bardzo poprawnym, że aż po prostu przeciętnym. Działa nieźle, jeżeli zależy nam wyłącznie na poznaniu tej autentycznie ciekawej i napisanej przez życie historii, kompletnie wykłada się jednak na warstwie emocjonalnej.

Dzięki aktorom "Wszystkie pieniądze świata" chce się oglądać. Paradoskalnie jednak przez nich łatwo można się zorientować jak dużym potencjał zmarnował Scott.

O ile w scenariuszu dałoby się pewnie ulepszyć to i owo, o tyle reżyseria wydaje się bez zarzutu. Mimo osiemdziesiątki na karku Scott wciąż jest sprawnym narratorem i wyśmienitym stylistą.

Film ma niewątpliwe plusy: Christophera Plummera w roli zgorzkniałego bogacza, ładną stylistykę, do pewnego momentu ogląda się to wszystko z ogromnym zaciekawieniem dzięki sprawnemu montażowi. Jednak cala ta historia fabularnie nie ma niestety tak dużo do zaoferowania jak się mogło wydawać.

Być może historia Getty'ego i jego nieszczęsnego wnuka sprawdziłaby się lepiej w satyrycznej konwencji, mógłby wtedy powstać film stanowiący bardziej wystawną wersję "Fargo" braci Coen. "Wszystkie pieniądze świata" są jednak poważne jak nowotwór i klęski żywiołowe.

Przykro to stwierdzić, ale wydaje mi się, że o "Wszystkich pieniądzach świata" za parę lat nikt nie powie nic więcej, jak tylko to, że Ridley Scott na ostatniej prostej wymienił Kevina Spacey na Christophera Plummera...

To, co wyreżyserował Ridley Scott, dla wielu powinno być wskazówką, że wielkie fundusze, które zdają się nie mieć końca, czasem są wielką zgubą.

Napięcie budowane jest tu z chirurgiczną precyzją, a poszczególne sceny układają się w kompleksowe studium ludzkiej psychiki.

Bardziej imitacja filmowego widowiska niż wartościowe dzieło.

Chwilami bolesny w odbiorze, zajmujący i solidnie zrobiony, mam jednak wrażenie, że twórcom zabrakło pomysłu na połączenie dramatycznej sytuacji matki i syna oraz sensacyjnego wątku porwania z moralizatorską wymową koturnowo przedstawionej postaci bezdusznego bogacza.

Nie jest to żaden moralitet, ale rasowy thriller oparty na prawdziwej historii, która kilka dekad temu żył cały świat. Dzięki zaskakującej witalności Scotta możemy ten dramat odkryć na nowo.

Estetyczna uczta, aktorska rewia, scenariuszowe piekło i reżyserska sztampa. "Wszystkie pieniądze świata" to zachowawczy i nudny film, który ma jednak swoje zalety i dostarczy odpowiednio nastawionemu widzowi trochę rozrywki.

Film, którego seans nie jest męką. Ale też światowa kinematografia nie odniosłaby żadnej straty, gdyby nie powstał.

Warto obejrzeć choćby dla dwóch kreacji aktorskich, wspomnianych wcześniej i dla realizatorskiej wprawności weterana kina, który w miesiąc przygotował nową wersję.

Sklecona na szybko, ale niesamowicie precyzyjna kreacja Christophera Plummera nie jest w stanie uchronić "Wszystkie pieniądze świata" Ridleya Scotta od bycia pozbawionym emocji.

Świetnie zrealizowany i poprowadzony wprawną ręką Scotta thriller. Film zasługujący na coś więcej, by zapamiętać go wyłącznie jako gwóźdź do aktorskiej trumny Kevina Spacey'ego.

Jest niezłym thrillerem, a także dość pobieżnie dotykającą zasad moralnych opowieścią o tym, co jest, a co nie jest na sprzedaż.

Pozostaje więc typowym przedstawicielem hollywoodzkiego kina stylu zerowego - sprawnie zrealizowanego przez rzemieślników, z gwiazdorską obsadą przed kamerą i słynnym reżyserem za nią - które jednak nie oferuje niczego, co mogłoby sprawić, że pamięta się o nim dłużej niż 24 godziny po seansie.

Przykład filmu, o którym jest zdecydowanie głośniej, niż na to zasługuje. Ridley Scott znów udowadnia, że stracił sporo ze swoich niegdyś wielkich umiejętności.

Realizacyjnie nie ma się tu czego przyczepić. To niezłe kino, któremu brak zdecydowania czy chce być mocnym thrillerem, czy może moralitetem o zgubnej chciwości.

Nie powinien namieszać na oscarowej gali, jeśli chodzi o samo zdobywanie nagród, jednak myślę, że danie mu nominacji aktorskich dla odgrywających główne role gwiazd będzie zgodne ze stanem faktycznym. To one bowiem sprawiają, że dwie godziny spędzone z nim na sali kinowej można uznać za udane.