Długo trzeba było czekać na kolejny film z udziałem Lisbeth Salander. Szkoda, że efekt jest co najwyżej niezły.

Kolejny po zeszłorocznym Pierwszym Śniegu przykład zmarnowanego potencjału. Skandynawskie thrillery i kryminały bez cienia wątpliwości można nazwać samograjami, jednak tu efekt finalny wyszedł niestety strasznie przeciętnie. Film Fede'a Alvareza ogląda się bez większego bólu, ale o jego pozostaniu w naszej pamięci przez dłuższy czas nie może być mowy.

Widowiskowy film akcji z mroczną superbohaterką w roli głównej, który po prostu dobrze się ogląda.

Daje się oglądać bez bólu, ale widywałem już lepsze ekranizacje.

Najprawdopodobniej podzieli los zeszłorocznego Pierwszego śniegu i będzie kolejną nieudaną ekranizacją skandynawskiego kryminału. Postawienie na akcję okazało się błędem. Siła prozy Larssona opierała się na odsłanianiu społecznych atawizmów i wyraźnie zarysowanej bohaterce.

Sensacyjny thriller nakręcony zgodnie ze wszystkimi zasadami gatunku. Solidność ważniejsza od rewolucji.

W rezultacie nie sposób ukryć, że film Fede Alvareza ma sporo wad. Tyle że jednocześnie dobrze się go ogląda. Trzyma w napięciu, wciąga, pozwala się odprężyć.

Od kina sensacyjnego oczekuję głównie czystej rozrywki, a tutaj tego aspektu zabrakło. Kryminał z filmu też żaden, więc można uznać, że potencjał drzemiący w pomyśle został zmarnowany.

Taki produkcyjniak jakich wiele. Lisbeth na pewno zasługiwała jednak na lepszy film.

Dziewczynę w sieci pająka nie sposób potraktować inaczej, jak dzieła w pełni autonomicznego, z takim nastawieniem warto też wybrać się do kina. Ostatecznie najnowsza adaptacja cyklu Millennium to naprawdę solidne kino akcji, które ma przyciągnąć do franczyzy szerszą publikę.

Zbierałem się bardzo długo długo do napisania recenzji "Dziewczyny w sieci pająka", głównie przez to, że miałem pustkę w głowie. Dopiero po kilku dniach uświadomiłem sobie, że ten film jest kiepską i nijaką adaptacją. Tak nijaką, że zebranie myśli i uformowania ich w kompletną analizę nie należało do łatwych zadań.

Claire Foy dwoi się i troi, ale tej historii nie uratowałby nawet najlepszy aktor świata. Może nie ma tragedii, ale dobrze z pewnością też nie jest.

Szkoda, że amerykańscy producenci z serii posiadającej pazur w postaci mocnego społecznego komentarza, zrobili standardowy film akcji. Taki do bezbolesnego obejrzenia i natychmiastowego zapomnienia.

Wygląda nieco jak ścinki z innych sensacyjnych obrazów, które się tam nie zmieściły - więc producent odkupił je za pół ceny i wrzucił do scenariusza, ale że to koktajl, to wyszło jak wyszło.

Zwykły, przeciętny produkt, który bardzo szybko wypada nam z głowy po seansie. A w wypadku dzieł kultury to chyba najgorzej.

Rozrywka to godna, pod warunkiem oczywiście, że się nie nastawimy na ambitny, mroczny kryminał, tylko właśnie na całkiem nielogiczny, ale przyjemny w odbiorze akcyjniak.

Alvarez wyraźnie jednak postawił sobie nad bezbłędny scenariusz wizualną atrakcyjność przedsięwzięcia. Pędząc od bójki do strzelaniny mniej uwagi poświęca bohaterom.

Da się obejrzeć, ale nie należy oczekiwać zbyt wiele. Znawcy tematu będą pluć sobie po seansie w brodę, ale w jego trakcie czerpać radość z oglądania na ekranie Lisbeth Salander. Pozostali potraktują "Sieć pająka" jako jeden z setek thrillerów, zastanawiając się przy okazji, o co ten cały szum, którego efektem jest powyższa recenzja.

Znane i lubiane postacie wklejone zostają w nowy kontekst i spłycone, aby płynniej poruszały się po scenerii kina akcji.

Wkładam do rzadko otwieranej szuflady z napisem "lepszy od książki".

Reżyser Fede Alvarez jest z kolei wystarczająco zręcznym filmowcem, by zamienić wszystkie bitki i gonitwy w perełki dramaturgii - pod względem estetyki całość kojarzy się z Jasonem Bournem w wersji na smarfony i laptopy, co jest dla mnie wystarczająco szlachetną inspiracją. Ktoś powie, że z całym tym bagażem dramatów oraz ciężarem kolczyków, Lisbeth Salander zasługuje na więcej. I będzie mieć rację.

Film ogląda się na chłodno, co nie znaczy, że bez przyjemności. Álvarez jest zręcznym i drapieżnym stylistą.