Nie martw się, kochanie

Drugie podejście Wilde do reżyserii jest niezłe, chociaż mogło być lepiej.Umówmy się, od pierwszych minut wiadomo o co chodzi-ze utopijny przedstawiony świat to tak naprawdę przykrywka czegoś większego,brutalniejszego.Fabularny twist jednak trochę dziwi i wprawia w widzu takie „eee?!” I nie wiem czy jest to pozytywne zdziwienie.Na uwagę zasługuje muzyka - to jak Wilde buduje Nią dramaturgię jest niesamowite a Pugh tylko utwierdza że świetna aktorką jest.Była to niezła uczta ale bez fajerwerków!

Olivia Wilde nie umie budować napięcia, Harry Styles jest niezamierzenie śmieszny w dramatycznych scenach, a panowie Van Dyke dalej nie umieją pisać.

A mnie się podoba. Faktycznie scenariuszowo jest co najwyżej przeciętnie, ale klimat, warstwa wizualna i Florence Pugh wystarczyły, bym się świetnie bawił. ;)

Skończyłem seans DON'T WORRY DARLING z mętlikiem w głowie. Choć początkowo jest jeszcze OK, to z każdą kolejną sceną robi się coraz gorzej i gorzej, aż dochodzimy do finału i cholernego plot twistu rodem z Assassin's Creed. A na dokładkę mamy nie umiejącego grać Harry'ego Stylesa.

Nie jest to zly film bo klimat i gra są rewelacyjne tylko gdzieś to już było .Florence to moja kandydatka do Oscara za role pierwszoplanową.

Dość infantylny i nie zbyt satysfakcjonujący ten płot twist. Florence trzyma ten film w jakichś ryzach. Jednakże, wspaniała ścieżka dźwiękowa i mocne udźwiękowienie, za to duży plusik.

Skrzyżowanie "Żony ze Stanford" z "Truman Show"

Za kolejna genialna role Florence, reszta wciagajaca lecz nie dopracowana fabularnie...plus ta cala drama z Shia, ych

Gaslighting: The Movie. Szkoda tylko, że 90% scen nie ma absolutnie żadnego sensu, postaci nie mają żadnej głębi a plot twist to żart, tylko że nieśmieszny. Tylko Florence szkoda dla takich projektów.

Jest nawet angażujący, fantastyczna też jest Pugh natomiast nie da się odnieść wrażenia, że już się gdzieś to widziało...

Taki koncept już był w kilku filmach i traci przez feministyczną końcówkę. Lata 50 niedokładnie odwzorowane, ale co z tego. Lubię Florence i klimat jaki tu panuje, z ciekawie dobraną muzyką. Film nie zasługuje na wiadro pomyj. Jako widza interesuje mnie efekt końcowy na ekranie, a nie kto kogo wyrzucił z planu, a kogo zatrudnił. Moim zdaniem Harry Styles daje radę. Średniak na wieczór.

Totalny przerost formy nad treścią. Technicznie może i niezły, ale historia nie powala-do bólu przewidywalna i wtórna. Styles nie potrafi grać, Pine się męczy, Florence Pugh próbuje, ale ileż można, a Wilde chyba zbyt popadła w samozachwyt nad swoimi umiejętnościami... Doskonale rozumiem, dlaczego to dzieło potrzebowało skandali w celu promocji - nic innego nie wybroniłoby filmu przed zawodem widzów....