Taskmaster

To dokumentalna medytacja zen nad ważnych czynnikiem życia każdego z nas. Przeciwwagą na patologię są tutaj życia jednostek wiodących prostą, ale spełnioną egzystencję.

Koniec końców, najnowsza komedia kryminalna Ozona jest czułą projekcją, otulającą swoim ciepłem barw, ale też uczciwością wobec widza. Warto wybrać się do kina na niniejszy film i to nie tylko z powodu jego komicznych walorów.

Jeżeli ktoś lubi krwawe jazdy bez trzymanki, które się nie dłużą, a są w swej istocie żartami w złym guście dla dorosłych, to będzie się na "Renfieldzie" bawił świetnie. Dla wszystkich pozostałych jest to zaledwie ciekawostka, wybujały wyjątek od reguły.

Wprawdzie nie dorównuje poziomem poprzedniej odsłonie przygód Shazama, ale to nadal jedna z lepszych produkcji DC, która ostatnio zawitała do kin. Ma pewne niedociągnięcia zwłaszcza w prezentacji czarnych charakterów, a także stawia na fabularną prostotę, ale sprawdza się na rozrywkowym polu. Ma sympatycznych bohaterów, skrzy się humorem i jako familijna produkcja nie zawodzi.

Wszystkie te mankamenty sprawiają, że trudno mi się przejąć tą ważną sprawą, a całą produkcję odczytuję jako kolejny straszak przed Donaldem Trumpem, czyli agitację polityczną przed zbliżającymi się wyborami.

"Bestie" są przykładem kameralnego kina będącego zarazem pogłębionym studium zła i przemocy, nieuświadomionych antagonizmów oraz ignorancji stróżów prawa, wolących stać z boku. Niebywałym walorem omawianego filmu jest jego mikrosocjologiczna optyka.

Dobry, spełniający się w swojej roli. Nieznający dzieła Moore'a i Bollanda będą obcować z intensywnym filmem o Batmanie, pozostawiającym wiele do myślenia za sprawą swej cynicznej otoczki. Fani komiksu też nie powinni być rozczarowani, pomimo niepotrzebnego i krzywdzącego dla większości z nich prologu.

To studium pragmatycznego wykorzystywania atrybutów psychopatycznych do organizowania monumentalnych przedsięwzięć i wydarzeń, o których po dekadach czytamy w podręcznikach do historii. Dziś neurotyczne osobowości z odchyleniami psychopatycznymi są mile widziane na stanowiskach menadżerskich, organizatorskich czy medycznych. To także podprogowe przypomnienie od Hollywood w tych niepewnych, newralgicznych czasach, z czym się wiąże zagrożenie bombą atomową.

Jest przeszarżowanym średniakiem. Snyder nie rozumie, że mniej w pewnych przypadkach oznacza więcej, a chwil, gdy ukazuje się z najlepszej strony, jest jak na lekarstwo.

George Clooney i Julia Roberts dają popis umiejętności i w sumie dla nich warto ten film obejrzeć. Między zwaśnioną parą dawnych kochanków widać chemię, która pcha to radosne widowisko do przodu i niezaprzeczalnie jest jego najważniejszym atutem.

Czy więc James Cameron, wielki reżyser kina rozrywkowego, będzie paradoksalnie grabarzem współczesnego modelu biznesowego kina? Czas pokaże. Niemniej w moim odczuciu efekt zachwytu stroną wizualną w Istocie wody może być niewystarczający.

Jest filmem istotnym, przypominającym, że żadne winy nie zostaną wybaczone, a w medialnym świecie show-biznesu, w którym coraz trudniej zataić drobne tajemnice, nic się nie ukryje.

Nie jest to dzieło, które na długo zapadnie w pamięć, ale do piosenek widzowie z pewnością z chęcią powrócą.

Koniec końców, to te małe smaczki, niedopowiedzenia, rzucone mimochodem zwierzenia budują wymowę filmu mającego ogromne szanse w tegorocznym wyścigu oscarowym.

Wychodzę z założenia, że nie ma złych historii. Są tylko nieadekwatne strategie jej opowiedzenia. "Wielorybem" Aronofsky potwierdził jedynie, że obrósł go kurz. Jest to, w rzeczy same, przykre. Chyba nie taka była tutaj intencja

Mamy tutaj do czynienia z autentycznym arcydziełem na polu animowanym, kina superbohaterskiego, opowiadanej historii. Callaham i Lord jak nikt inny potrafią ukazać młodych bohaterów w ujęciu wyzwań wieku nastoletniego. Umieją intrygująco oddać moment odkrycia powołania, wiążących się z tym nadziei, jak i niebezpieczeństw, a także tragedii. To jeden z najlepszych filmów superbohaterskich w historii.

"Barbie" mogła być najlepszym filmem tego roku. Zamiast tego mamy zaś wciskanie na siłę treści, która nie powinna znaleźć się w rozrywce mającej przede wszystkim bawić. Nie pouczać.

Połączenie doskonałego filmowego kunsztu i techniki z pełna charyzmy obsadą pozwoliło stworzyć piękne i pełne przemocy epitafium dla schodzącego ze sceny bohatera.

Film bez składu i ładu. Stracona szansa, zmarnowany potencjał.

Pomimo tych ułomności muszę jednak przyznać, że kontakt z Battisonem i Paulem Dano nie był stratą czasu. To świetna zabawa dla tych, którzy wyczekiwali mrocznego, ponurego mściciela z Gotham.

Przyniesie więcej szkód niż pożytku. Jest czyniony pod wpływem emocji, wręcz na złość rządzącej prawicy. Zaślepiony na określone barwy szarości. Dyskusja wokół "Zielonej granicy", jak i ferment, który wytworzył się wokół niej, mówi wiele o filmie nie tylko jako dziele sztuki, ale jako tworze politycznym w dobie funkcjonowania internetu. Dodatkowo produkcja pokazuje Polaków jako obłudnych, biernych hipokrytów w szarej masie. Z nielicznymi, postępowymi wyjątkami.

Dla fanów twórczości Johna le Carré seans "Doppelgängera. Sobowtóra" będzie przyjemnością, nawet jeśli niespecjalnie zaskakującą.

Wstęp do konkretnej rozpierduchy, która nastąpi w kolejnej odsłonie. Czy jest na co czekać? Fani serii z pewnością zacierają ręce, a pozostali widzowi jeśli nie zapałali miłością do Toretto i jego rodziny to już niewielka szansa na to, ilość materiału do przyswojenia wydaje się przeogromna.

Doceniam "Chłopów" w kontekście dynamizmu scen tańca, identyfikatora kulturowego, doznania estetycznego. Scenariuszowo film ten pozostawia jednak wiele do życzenia. Brakuje tutaj płynności między segmentami fabularnymi a epilogiem - atmosferą spirali przemocy - co potrafi wytrącić z równowagi. W rezultacie można wyjść rozsierdzonym z sali kinowej.

Satysfakcjonujące zakończenie trylogii i naprawdę udana klamra spinająca losy bohaterów wchodzących w skład grupy. Każdy dostał swoje pięć minut, jakąś pamiętną kwestię lub scenę i napisy końcowe można było oglądać z uśmiechem na twarzy.

Scorsese znów to zrobił - pod względem realizacyjnym jest to film kompletny, stawiający celną diagnozę społeczną wobec lat 20. ubiegłego wieku.

Talent w szponach miernoty, ot co. A owo poczucie pychy, gdy pomysłodawczynie filmu postanawiają pociągnąć fabułę pierwowzoru dalej, bo wiedzą lepiej, jest de facto zwiastunem totalnej aberracji. Trudno się dziwić, że najlepsze w "Niebezpiecznym kochanku" był jego koniec. Można było w końcu wyjść.

Twórcy tego potworka powinni jeszcze raz obejrzeć dzieło Friedkina i dokładnie zobaczyć, na czym polega epatowanie grozą, budowanie napięcia światłocieniem czy stworzenie kreacji opętanej osoby, która będzie istotnie przerażająca i wzbudzi najbardziej odrażające odruchy. Tego wszystkiego w filmie Davida Gordona Greena nie uświadczymy.

Mało tutaj innowacji w języku filmowym i co prawda niczego nowego nie dowiedziałem się o kulisachturystyki wśród osób wkraczających w dojrzałości. Niemniej film może okazać się zarzewiem ciekawej dyskusji na temat przedmiotowości kobiet, ich osamotnieniu względem wpadki. To także piękna opowieść o przyjaźni, tej prawdziwej, będącej z nami na dobre i na złe.

Aż chciałoby się oglądać więcej takich produkcji traktujących o obecnych standardach w Ameryce. "Inwestorzy amatorzy" przypominają nam wszystkim, że nic nie jest dane raz na zawsze, a przepływ gotówki może dokonać najbardziej przedziwnego obrotu dyktowanego prawami mas.

Marvels zakotwiczy w naszej pamięci jako dzieło, w którym chemia między bohaterkami jest silna, a sekwencje akcji z zamienianiem się miejscami są zrealizowane z polotem. Reszta niestety pozostawia uczucie niedosytu.

Najwyraźniej Michael Mann ma problemy z wyczuciem momentu, kiedy zejść ze sceny niepokonanym. Aż ogarnia mnie trwoga, jak myślę o kolejnej "Gorączce", która jest równie niepotrzebna, jak smętny "Ferrari". Szamoczący się bez sensu wte i wewte.

Noc Dziękczynienia to po Mów do mnie i rewitalizacji Piły najlepszy tegoroczny horror. A że to, co dobre lubi wracać, nie powinno nikogo dziwić, gdy przy okazji kolejnego świątecznego czwartku John Carver naostrzy swój topór i zacznie wymierzać sobie tylko znaną sprawiedliwość za doznaną stratę.

Jest solidnie zrobionym filmem pod względem technicznym. Ridley Scott wyspecjalizował się w wizualnym oddaniu przykrej prawdy o wojnie w różnych okresach ludzkiej działalności. Samo spoglądanie na ten obraz jest ucztą dla oczu. Szkoda tylko, że wizja reżysera została rozrzedzona przez uciążliwe mieszanie humoreski z bardziej poważnymi momentami.

Na tym polega urok "Niedźwiedzi nie istnieją", kina rozczulającego swym humorem, ale też pozostawiającego z dylematami, na które nie ma łatwych odpowiedzi.

Jest świetną rozrywką, której w trzecim akcie brakowało nieco błyskotliwości. Jest to niespodziewanie sprawnie zrealizowany film z ciekawymi rozwiązaniami formalnymi oraz zajmującymi dialogami. W trakcie seansu nieraz się zaskoczycie, a przy tym zadacie sobie kilka ważnych pytań na temat otaczającej rzeczywistości.

Postać starszego pana ze śnieżną brodą, który raz w roku wbija się w swój czerwony strój, pozostaje nie tyle zapomnianym, ile archaicznym symbolem świąt, które upływają pod znakiem gonitwy za niekoniecznie przemyślanymi i potrzebnymi marzeniami. Te wypływające wprost z naszych serc dawno przestały mieć jakąkolwiek wartość.

Jak zawsze u Wana jest wiele do podziwiania. Scenografia prezentuje się niesamowicie. Światotwórstwo Atlantydy zapiera dech w piersiach. Szkoda tylko, że w tej pięknej maszynie nie ma duszy. Jest to fatyga superbohaterska na pełnej kurtyzanie. Nie pomaga również świadomość, że wszelkie zmagania finalnie nie mają żadnego znaczenia, gdyż z następną produkcją filmowe uniwersum DC zostanie zrestartowane.

Mimo wskazanych powyżej bolączek może się jednak podobać widzom, którzy od opowieści spod znaku grozy nie oczekują zbyt wiele, a finałowy twist w zupełności im wystarczy.

Disney nie stracił umiejętności w tworzeniu ładnych wizualnie bajek, które zapewniają półtorej godzinny niezłej rozrywki, jednak do najwybitniejszych dzieł wytwórni spod znaku Myszki Miki Życzeniu jednak daleko.

Stanowi doskonałą odtrutkę po wspomnianej wcześniej telenoweli "Szpada i róże", której nawet nie dałam rady obejrzeć do końca i z niecierpliwością będę oczekiwać na kolejne sezony. Mam nadzieję, że twórcy uraczą nas nimi jak najszybciej.

Kung Fu Panda 4 to półtorej godziny smacznego widowiska, pełnego humoru, walk kung-fu i zmagań ze złem. Promocja chińskiej kultury i jej wartości w ubraniu niepozornego i przyjemnego dla oka obrazu.