Kinosfera Polska Extra

Świat może zachwycać się Marią Skłodowską-Curie, jako wybitną postacią. Powinien docenić także kunszt Karoliny Gruszki. Z samego filmu Marie Noelle nie dowie się jednak zbyt wiele o polskiej naukowiec.

Reżyser wciąga widza w swoją układankę, daje do dyspozycji wszystkie puzzle i w pewien sposób od nas zależy, w jakim sposób je ułożymy. Nikt nie powiedział, że musi być łatwo.

Choć Ksiądz wart jest obejrzenia, wypada zdecydowanie lepiej niż wspominany na początku Czerwony punkt Patryka Vegi, to przyzwyczajeni do wybitności dzieł Wojtka Smarzowskiego, po seansie pozostajemy z niedosytem.

Blisko dwugodzinny seans smakuje jak wystygły kebab, do którego zamiast ostrego sosu dodano majonezu. Niby niestrawności po nim być nie powinno, to raczej więcej nie zaufamy "szefowi kuchni" i do knajpy już nie zajrzymy.

Debiut Piwowskiego to specyficzne kino, bawiące do łez. Uprzedzam, do tegoż dzieła należy podejść z dużym dystansem.

Wybitny film, po którego obejrzeniu widz długo czuje kolce róży na ciele i w psychice, jest to jeden z tych dzieł, których się nie zapomina.

Napisać, że jest wybitny, to jak nic nie napisać. Uznać, że zasłużył na największe laury, to pójście po linii najmniejszego oporu.

Nie można jednak przełknąć wszelkich niedoróbek i przejść obojętnie obok ignorancji, które urągają tak doświadczonemu reżyserowi.

Ogólnie dialogi i scenariusz, na wyglądają jakby zostały spisane na szybko na kolanie, bez jakiegokolwiek przemyślenia. Szkoda, ponieważ sam pomysł przecież był świetny. Uśmiech na twarzy widza może pojawić się dopiero w momencie, gdy na ekran zawitają napisy końcowe.

Listy do M. 2 cierpią na syndrom sequela. Cechują je kalki, sztampa i brak konkretnego punktu wyjściowego.

Film o różnorodnych stanach dorosłości, poszukiwaniu życiowego szczęścia, a przede wszystkim niezwykle energiczny portret młodego pokolenia. W trakcie seansu każdy chciałby poczuć się jak bohaterowie oglądanej produkcji.

Debiut Jerzego Zielińskiego trudno nazwać tragiczną pomyłką, nie sposób jednak się nim zachwycać. Ot, kolejna odsłona polskich wad i zalet kreowana na filozoficzny wykład autora. Król nagi nie jest, ale można było go ubrać w inne szaty.

Dzięki wymieszaniu elementów znanych z dobrodziejstw światowej kinematografii ze szlagierami muzyki tanecznej, obraz Bochniaka trafić powinien do większej grupy odbiorców. Osoby, które z przyjemnością zasłuchują się w prostych rytmach z pewnością miło spędzą seans, zaś widzowie bardziej wymagający, otrzymają naszpikowaną intertekstualnością rozrywkę na poziomie - dla każdego coś miłego - dawno tak dobrze nie bawiłem się podczas seansu z polskim filmem.

Nie ukrywam, że po Małej Moskwie, czy 80 milionach liczyłem, iż Waldemar Krzystek ponownie stworzy interesujący film, przy którym przyjemnie spędzę czas. Niestety, Fotograf zawodzi niemal na wszystkich frontach.