Chce się żyć

Kronika walki o godność i zrozumienie - walki powolnej, żmudnej i naznaczonej porażkami, ale jednocześnie wypełnionej humorem i optymizmem.

Dzięki znakomitej grze aktorów, świetnemu scenariuszowi i dopełniającej dzieła wspaniałej scenografii, "Chce się żyć" Macieja Pieprzycy jest w finalnym efekcie spójnym, mądrym przekazem, pozwalającym odbiorcy oderwać się otaczającego nas świata złudzeń i skoncentrować uwagę na tym, co w życiu naprawdę istotne.

Bez straszenia tragedią, bez wpadania w poczucie litości - za to pozytywnie i z humorem. Po prostu chce się żyć.

W napięciu między tym, co znane i nieznane, oswojone i obce, łatwe i skomplikowane, kryje się być może największa siła afirmatywnego, ale pozbawionego naiwności filmu Pieprzycy.

Jeśli ktoś chwali polski film, to wiedzcie, że coś się dzieje. I piszę ten tekst nie tylko, bo trzeba było napisać, ale dlatego, że ten film po prostu sprawił mi wielką przyjemność. Jestem więcej niż pewny, że jeszcze do niego wrócę. Bo przywrócił mi ten film wiarę, że jeszcze w Polsce da się zrobić coś dobrego.

Otrzymaliśmy dzieło, który dla wielu wrażliwych ludzi będzie ważne. Dzięki niemu przemyślą własne życie i zastanowią się nad losem wielu niepełnosprawnych.

To nie tylko film, który bawi i wzrusza. To również obraz, który pozwala lepiej zrozumieć niepełnosprawnych.

Dobry film. Tak po prostu. I zdjęcia ładne, i kolory ładne i z całej techniczności tylko muzyka nie przypadła m do gustu.

W "Chce się żyć" z dużej chmury spada tylko mały deszcz.

Uniwersalne kino, które wbija się w pamięć i nie pozostawia widza obojętnym. Możemy być dumni, że to nasza rodzima kinematografia, aż Chce się żyć!

Daje nadzieję na nowy dzień, piękne życie. Naprawdę chce się żyć.

Dla tych trzech ról warto wybrać się na ten zdecydowanie przereklamowany film. Nagrody, którymi szczycą się na plakatach producenci, przyznała przede wszystkim publiczność, która z pewnością pójdzie do kina.

Co chwila wyrastają tu kalki, wielokrotnie użyte schematy, sprawdzone rozwiązania, nie brakuje też uproszczeń i powierzchowności. Atutem Pieprzycy jest jednak to, że umiejętnie składa z nich swój film, dobrze balansując między wzruszeniem a humorem. Udało mu się przy tym stworzyć oddziałujący na widza, uniwersalny, krzepiący obraz, co w polskim kinie zdarza się nieczęsto.