Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł

Antoni Krauze sromotnie poległ pod "Smoleńskiem", tak to jest jak przystaje się z zacietrzewionymi prawicowcami, ale nie można mu odmówić tego, że w "Czarnym Czwartku: Janek Wiśniewski padł" wyzbywając się schematów ukazał nagą prawdę. Bez zdobników, ale taką, która potrafi rozpalić emocje.

Jeśli Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł porusza, to za sprawą tematu, a nie materii filmowej.

Siłą tego obrazu niech będzie fakt, że był to jeden z nielicznych oglądanych przeze mnie w kinie, na którym widownia pozostała do końca napisów. Wryci w siedzenia jeszcze długo wpatrywali się w przysłowiową "listę płac", wsłuchując się w "Balladę o Janku Wiśniewskim" w doskonałym wykonaniu Kazika Staszewskiego.

Jeśli Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł porusza, to za sprawą tematu, a nie materii filmowej.

Antoni Krauze sromotnie poległ pod "Smoleńskiem", tak to jest jak przystaje się z zacietrzewionymi prawicowcami, ale nie można mu odmówić tego, że w "Czarnym Czwartku: Janek Wiśniewski padł" wyzbywając się schematów ukazał nagą prawdę. Bez zdobników, ale taką, która potrafi rozpalić emocje.

Bardzo dobre kino, które na długo pozostaje w pamięci.

Jest po prostu dobry. Może służyć jako źródło wiedzy, przybliżyć historię strajków, i tego, jak się z nimi rozprawiały władze PRL, szczególnie młodszym widzom, urodzonym już w wolnej Polsce. Historia pokazana oczami szarego stoczniowca potrafi chwycić za serce i uzmysłowić, jak ciężkie było kiedyś życie.