Niezbyt udana komedia, w której próbowano zmierzyć się z naszą rzeczywistością całkiem serio.

Z całą pewnością nie jest to głupiutka komedyjka, w której banał podbudowuje dodatkowo kicz. To zdecydowanie film z ambicjami i na serio, chociaż w oparach komedii. Nie wszystko w nim gra bez fałszywej nuty, ale to efekt przyjętej formuły i jej zbytnie rozdęcie.

Technicznie jest nawet dobrze, zwykły poziom operatorski - jest ostro, nie trzęsie, nie dostaniecie zawrotów głowy. Nie zmienia to jednak faktu, że PolandJa to gniot w najczystszym tego słowa znaczeniu.

Jeśli cenicie sobie spójny scenariusz, ciekawą fabułę i interesujące postaci to seans "PolandJi" powinniście sobie odpuścić. Szkodzi zdrowiu.

Jest nierówne, nie zawsze mówi składnie i daleko mu do kina demaskacji oraz przewrotu. Jednak trochę częściej i skuteczniej udaje mu się wiercić dziurę w brzuchu współczesności, niż go łaskotać bezmyślnie.

Niepotrzebny i opowiadający o niczym. Żeby zrobić dobrą komedię, nie wystarczy wepchnąć do niej garści rasistowskich żartów i mnóstwa wulgaryzmów.

Nie daje ani dobrej rozrywki, ani jakiejś trafnej obserwacji rzeczywistości czy solidnej realizacji. Poza aktorami nie ma tu zbyt wiele do pokazania, co mocno smuci.

Jakież to banalne! Tak fatalnie wyreżyserowanego miszmaszu wątków w polskim kinie nie widziałem od dawna.

Całość ogląda się beznamiętnie, ale też bez zgrzytania zębami, co jest w dużej mierze zasługą montażysty i - po części - reżysera. Akcja płynie wartko, zaś aktorzy - nawet nie mając oparcia w silnym tekście - potrafią wywalczyć coś dla swoich postaci.

To mógł być udany powrót do starych, dobrych, polskich komedii, które wszyscy cenimy. Produkcja niestety minęła się z tym, co chciała przedstawić, z humorem i przede wszystkim z zaangażowaniem widzów w to, co dzieje się na ekranie.

Przy wszystkich wadach i słabościach "PolandJa" pozostaje debiutem ambitnego reżysera, który nie obawiał się ryzyka.

To film, przy którym naprawdę można się odprężyć. Szkoda, że całość sprawia wrażenie pośpiesznie przygotowanego szkicu.

Blisko dwugodzinny seans smakuje jak wystygły kebab, do którego zamiast ostrego sosu dodano majonezu. Niby niestrawności po nim być nie powinno, to raczej więcej nie zaufamy "szefowi kuchni" i do knajpy już nie zajrzymy.

Czerpanie satysfakcji z jakiegokolwiek aspektu tej produkcji jest całkowicie niemożliwe już nie tylko przez fatalny scenariusz i marne dialogi, ale także zrealizowane bez polotu zdjęcia i niejednokrotnie odczuwalnie niedopracowany montaż.

W świecie wzmacnianej przez władzę nietolerancji rzeczywistość staje się bowiem sama w sobie ponurą satyrą. Olencki tego nie wyczuł.

W sam raz na pluchę za oknem.

Każdy wątek tego filmu ma swój specyficzny klimat. Razem tworzą tragikomiczną mieszankę. Świetnie zrealizowaną. To sztuka zrobić film "mozaikowy", który jest tak równomiernie rozłożony.

Z minuty na minutę wciąga coraz bardziej. Niewątpliwa w tym zasługa muzyki podkreślającej klimat każdej historii, ale przede wszystkim wyjątkowych kreacji aktorskich.