Michał Chudoliński

Cregger udowadnia, że ma talent do kreowania horroru, ale wciąż szuka języka, który pozwoli mu połączyć strach z poważnym komentarzem społecznym. Zniknięcia są więc filmem na zakręcie: imponującym formalnie, intrygującym narracyjnie, lecz jeszcze nie stanowiącym ostatecznej odpowiedzi na pytanie, czy autor Barbarzyńcy stanie się jednym z najważniejszych głosów współczesnego kina grozy.

"Obcy: Ziemia" to nie tylko horror sci-fi, ale też opowieść o obsesji nieśmiertelności.

Sequel "Nikt 2" z Bobem Odenkirkiem w roli głównej znów stawia pytanie: czy można wyrwać się z przemocy, gdy ta definiuje czyjąś tożsamość?

Fantastyczna Czwórka: Pierwsze kroki to opowieść estetyczna, nie egzystencjalna. Film, który przywraca mit pierwszej rodziny Marvela, ale pozbawia go brudu, ciała i konfliktu. W świecie retroprzygody wszystko wygląda jak trzeba - tylko że nic naprawdę się nie dzieje. Zbyt błyszczące i zachowawcze to wszystko.

Minimalistyczna forma, zimna paleta barw i brak muzycznej emfazy budują świat, w którym emocje zostały wyoutsourcowane. "Intersection" to przestroga przed światem, w którym technologia nie koi, lecz przejmuje nasze traumy. Kino z duszą - nie dla każdego, ale dla tych, którzy wolą myśleć, niż zapominać

To kino, które wygląda jak wyścig, ale nie daje poczucia rywalizacji. Wygląda jak triumf, ale nie niesie za sobą wysiłku. Wygląda jak opowieść, ale nie prowadzi przez żadną drogę. F1 to piękny, lecz pusty ruch - jak ekran startowy w symulatorze, który nigdy nie przechodzi do gry właściwej.

"Grzesznicy" to film, który wyrasta z ducha afroamerykańskiego doświadczenia, ale zarazem przekracza jego ramy, tworząc uniwersalną przypowieść o winie zbiorowej, o strukturze, która pożera jednostkę i każe jej tańczyć w rytmie cudzych grzechów. To kino duszne, niepokojące, zrywające zasłonę iluzji nad amerykańskim mitem postępu.

Podsumowując, jest to dobra zabawa skupiona na składaniu hołdu przeszłości. Należyty fundament, na którym, miejmy nadzieję, zostanie opracowana lepsza nadbudowa. A jest na co czekać. W drugim sezonie bowiem zobaczymy historie napisane m.in. przez samego J.M. DeMatteisa.

Co powstrzymało reżyserkę "Asystentki" od brutalizmu? Sam się zastanawiam. Nie spodziewałem się takiej zachowawczości po dreszczowcu psychologicznym. A co dopiero po takiej autorce.

Zaiste mamy do czynienia z obrazem fatalistycznym, przepełnionym nihilizmem. Mimo to jego wleczenie się sprawia mimochodem perwersyjną, niewytłumaczalną przyjemność.

"Tylko my dwoje" pozwala spojrzeń na miłość, zauroczenie z dystansu. Dzięki tej produkcji co poniektórzy mogą zrozumieć, że wspomniany afekt jest często zaślepieniem wynikającym z nieuświadomionego braku.

Mimo tych wad "W głowie się nie mieści 2" jednak dowozi. Trzeci akt to popis zrozumienia, niebywałej empatii i współczucia. Nawet gbur i cynik uroni łzę w momencie wielkiego zjednoczenia sił wszystkich emocji.

Mamy niemal połowę roku i w sumie można rzec, że "Hit Man" jest największym jak dotąd zaskoczeniem tego roku. Bardzo pozytywnym. Richardowi Linklaterowi udało się stworzyć niegłupią opowieść o wypieranych w kulturze emocjach, odnajdywaniu siebie. W dodatku w sposób prowokacyjny zostaje poruszony temat autentyczności w związku.

"Prawda24" to jednak koniec końców film skupiony na osobie chorej psychicznie, a na świat patrzymy jej oczami. W tym sensie można zarzucić umyślne nakierowanie na zło, brak innego punktu widzenia, epatowanie przemocą dla samej gloryfikacji przy usprawiedliwianiu się zejściem świata na psy. Jest w tym zawarta pewna droga na skróty. Mimo to warto zmierzyć się z niniejszym niezależnym filmem.

Jak zawsze u Wana jest wiele do podziwiania. Scenografia prezentuje się niesamowicie. Światotwórstwo Atlantydy zapiera dech w piersiach. Szkoda tylko, że w tej pięknej maszynie nie ma duszy. Jest to fatyga superbohaterska na pełnej kurtyzanie. Nie pomaga również świadomość, że wszelkie zmagania finalnie nie mają żadnego znaczenia, gdyż z następną produkcją filmowe uniwersum DC zostanie zrestartowane.

Jest świetną rozrywką, której w trzecim akcie brakowało nieco błyskotliwości. Jest to niespodziewanie sprawnie zrealizowany film z ciekawymi rozwiązaniami formalnymi oraz zajmującymi dialogami. W trakcie seansu nieraz się zaskoczycie, a przy tym zadacie sobie kilka ważnych pytań na temat otaczającej rzeczywistości.

Na tym polega urok "Niedźwiedzi nie istnieją", kina rozczulającego swym humorem, ale też pozostawiającego z dylematami, na które nie ma łatwych odpowiedzi.

Jest solidnie zrobionym filmem pod względem technicznym. Ridley Scott wyspecjalizował się w wizualnym oddaniu przykrej prawdy o wojnie w różnych okresach ludzkiej działalności. Samo spoglądanie na ten obraz jest ucztą dla oczu. Szkoda tylko, że wizja reżysera została rozrzedzona przez uciążliwe mieszanie humoreski z bardziej poważnymi momentami.

Najwyraźniej Michael Mann ma problemy z wyczuciem momentu, kiedy zejść ze sceny niepokonanym. Aż ogarnia mnie trwoga, jak myślę o kolejnej "Gorączce", która jest równie niepotrzebna, jak smętny "Ferrari". Szamoczący się bez sensu wte i wewte.

Aż chciałoby się oglądać więcej takich produkcji traktujących o obecnych standardach w Ameryce. "Inwestorzy amatorzy" przypominają nam wszystkim, że nic nie jest dane raz na zawsze, a przepływ gotówki może dokonać najbardziej przedziwnego obrotu dyktowanego prawami mas.

Mało tutaj innowacji w języku filmowym i co prawda niczego nowego nie dowiedziałem się o kulisachturystyki wśród osób wkraczających w dojrzałości. Niemniej film może okazać się zarzewiem ciekawej dyskusji na temat przedmiotowości kobiet, ich osamotnieniu względem wpadki. To także piękna opowieść o przyjaźni, tej prawdziwej, będącej z nami na dobre i na złe.

W tym buzującym wulkanie emocji, zdrad i nieporozumień Adèle Exarchopoulos tworzy jedną z bardziej wyrazistych kreacji w swoim dorobku. To dla jej przejmującej roli ogląda się tę przykrą opowieść do końca.

Talent w szponach miernoty, ot co. A owo poczucie pychy, gdy pomysłodawczynie filmu postanawiają pociągnąć fabułę pierwowzoru dalej, bo wiedzą lepiej, jest de facto zwiastunem totalnej aberracji. Trudno się dziwić, że najlepsze w "Niebezpiecznym kochanku" był jego koniec. Można było w końcu wyjść.

Scorsese znów to zrobił - pod względem realizacyjnym jest to film kompletny, stawiający celną diagnozę społeczną wobec lat 20. ubiegłego wieku.

Doceniam "Chłopów" w kontekście dynamizmu scen tańca, identyfikatora kulturowego, doznania estetycznego. Scenariuszowo film ten pozostawia jednak wiele do życzenia. Brakuje tutaj płynności między segmentami fabularnymi a epilogiem - atmosferą spirali przemocy - co potrafi wytrącić z równowagi. W rezultacie można wyjść rozsierdzonym z sali kinowej.

Dla fanów twórczości Johna le Carré seans "Doppelgängera. Sobowtóra" będzie przyjemnością, nawet jeśli niespecjalnie zaskakującą.

Przyniesie więcej szkód niż pożytku. Jest czyniony pod wpływem emocji, wręcz na złość rządzącej prawicy. Zaślepiony na określone barwy szarości. Dyskusja wokół "Zielonej granicy", jak i ferment, który wytworzył się wokół niej, mówi wiele o filmie nie tylko jako dziele sztuki, ale jako tworze politycznym w dobie funkcjonowania internetu. Dodatkowo produkcja pokazuje Polaków jako obłudnych, biernych hipokrytów w szarej masie. Z nielicznymi, postępowymi wyjątkami.

Jest socjologiczna wartość wynikająca z seansu "Pornomelancholii". Pokazane są niuanse życia codziennego wielu współczesnych mężczyzn zmagających się z brakiem sprawczości i bezładem w swoim życiu. Film traktuje zarówno o kryzysie męskości, jak i przemocy finansowej, popychającej nieszczęśników do poszukiwania szczęścia na czarnym rynku.

Jest to kino kontemplujące miłość, przedstawiające najlepsze warunki do jej funkcjonowania. I choć film nie stroni od smutnych chwil i zwykłej podłości to Bairéad w poetycki sposób przypomina o istnieniu dobra, zwłaszcza gdy jesteśmy spychani w dół przez okoliczności oraz innych, czasami najbliższych.

Film bez składu i ładu. Stracona szansa, zmarnowany potencjał.

Przedstawienie długiej, bogatej i fascynującej historii błękitnego skarabeusza i jego posiadaczy oraz budzący sympatię bohaterowie sprawiają, że "Blue Beetle", pomimo prostej, schematycznej fabuły, to bardzo udana odsłona kinowego uniwersum DC, wprowadzająca do niego nowego superbohatera z potencjałem na interesujące filmy.

"Bestie" są przykładem kameralnego kina będącego zarazem pogłębionym studium zła i przemocy, nieuświadomionych antagonizmów oraz ignorancji stróżów prawa, wolących stać z boku. Niebywałym walorem omawianego filmu jest jego mikrosocjologiczna optyka.

Wszystkie te mankamenty sprawiają, że trudno mi się przejąć tą ważną sprawą, a całą produkcję odczytuję jako kolejny straszak przed Donaldem Trumpem, czyli agitację polityczną przed zbliżającymi się wyborami.

Koniec końców, najnowsza komedia kryminalna Ozona jest czułą projekcją, otulającą swoim ciepłem barw, ale też uczciwością wobec widza. Warto wybrać się do kina na niniejszy film i to nie tylko z powodu jego komicznych walorów.

To dokumentalna medytacja zen nad ważnych czynnikiem życia każdego z nas. Przeciwwagą na patologię są tutaj życia jednostek wiodących prostą, ale spełnioną egzystencję.

"Barbie" mogła być najlepszym filmem tego roku. Zamiast tego mamy zaś wciskanie na siłę treści, która nie powinna znaleźć się w rozrywce mającej przede wszystkim bawić. Nie pouczać.

To studium pragmatycznego wykorzystywania atrybutów psychopatycznych do organizowania monumentalnych przedsięwzięć i wydarzeń, o których po dekadach czytamy w podręcznikach do historii. Dziś neurotyczne osobowości z odchyleniami psychopatycznymi są mile widziane na stanowiskach menadżerskich, organizatorskich czy medycznych. To także podprogowe przypomnienie od Hollywood w tych niepewnych, newralgicznych czasach, z czym się wiąże zagrożenie bombą atomową.

Kreacja Servillo zasługuje na uznanie. Należy także docenić operatora kamery i wykorzystanie muzyki w historii. Każdy z wątków jest również interesujący, odnosząc się do tego, co aktualnie dotyka osoby rozważające ostateczne rozwiązanie. Sposób jednak radzenia sobie z weltschmerz jest przedstawiany jednak mało finezyjnie, a przez to trudno uwierzyć w przemiany co poniektórych złamanych ludzi.

To film gloryfikujący pamięć jako coś, co nas konstytuuje, decyduje o naszej tożsamości. Tym bardziej smutno, że zostało to zajechane gatunkowym rzemiosłem i słabymi wyborami muzycznymi zaburzającymi wytworzoną atmosferę.

Dla mnie zaś to - metaforycznie ujmując - zabawa figurkami, które reżyser zgromadził przez te wszystkie lata w swoim pudełku. Jedną z takich "kukiełek" jest postać dramatopisarza Earpa, mającego zagwozdkę z tytułem swojej sztuki. Proponowane przez niego "Infinity" jest metaodpowiedzią samego Andersona, mającą tę samą funkcję co znamienite słowa Doktora Manhattana w "Strażnikach" Alana Moore'a: "Nic nigdy się nie kończy".

"Strażnicy Galaktyki vol. 3" oraz "Spider-Man: Poprzez multiwersum" nie mają czego się obawiać względem "Flasha". To prosta, ciekawie opowiedziana, ale jednak tylko rozrywka. Wypełniacz czasu, obok którego przechodzi się do porządku dziennego. Chociaż tyle dobrego. Zapowiadało się bowiem znacznie, znacznie gorzej.

Pomimo powyższych niedociągnięć i rozczarowań trudno mi uznać seans "Mojego sąsiada Adolfa" za słaby. Jest to niewątpliwie aktualna historia, do pewnego stopnia angażująca mimo pewnej dozy kiczu w scenografii.