Zniknięcia

Kolejna po "Barbarzyńcach" świetna i trzymająca w napięciu produkcja od Creggera, który wyrasta na jednego z najciekawszych współczesnych twórców horrorów. Niesamowity, oniryczny klimat, świetne aktorstwo i historia będąca miksem gatunków i stylów. Po seansie będziecie się zastanawiać ile jeszcze ohydztw skrywają amerykańskie przedmieścia, a kiedy zadzwoni ciotka od strony żony chcąca przyjechać z wizytą, poczujecie gęsią skórkę na karku...Idźcie do kina koniecznie jeśli lubicie dobre filmy.

Zniknięcia to wielowątkowy thriller-horror, który osacza widza napięciem i atmosferą rodem z Lynchowskiego koszmaru. Duży plus za kilka perspektyw, a sama historia świetnie balansuje między grozą a groteskowym humorem. Choć nie każdy wątek przekonuje, całość wyróżnia się odwagą narracyjną i oryginalnym podejściem.

Film, który po seansie ze mną dojrzewał, choć nie jestem w stanie przejść obojętnie obok braku konsekwentnej narracji. Kicz przełamujący powagę nie zawsze dobrze się zgrywa, choć jest tu poruszonych wiele problemów, które łączą się ciekawie z motywem kontroli i napuszczania na siebie wzajemnie ludzi o różnych uprzedzeniach, doświadczeniach i traumach.

Horror jest w filmie Creggera dawkowany oszczędnie ale jak już wjeżdża to włos się jeży, subtelnie wpleciony czarny humor pierwsza klasa , no i świetnie opowiedziana ,wciągająca fabuła w której przeplatają się różne perspektywy a w finale wszystko się zgrabnie łączy. Jeden z lepszych filmów w tym roku, bez wątpienia.

Moje rozczarowanie roku.
Po raz kolejny raz (patrz też "Barbarzyńcy") kino Creggera zupełnie do mnie nie trafia.
Początek intrygujący, podoba mi się narracja, ale fabuła szybko zamienia się w papkę, którą horror mielił wielokrotnie, tyle, że lepiej.
A kuriozalny finał, zamiast straszyć, spowodował u mnie tylko i wyłącznie śmiech.
Nie tak chyba miało być?

Doceniam sztukę, która daje mi coś, chociaż nie wiedziałem, że tego potrzebuję. Ogólnie to poważny obraz - o czym? Może o tym, że rodzice i społeczeństwo nie mają zamiaru brać odpowiedzialności za nowe pokolenie. Albo o tym, że filmy są rozrywką do przeżycia w towarzystwie, więc chodźmy do kin. Najlepiej na kolejny film Zacha Creggera, który wydaje się naprawdę rozumieć i słuchać widzów, myśleć o nich podczas tworzenia.

Jak zazwyczaj się pisze, że film jest przewidywalny, to niekoniecznie bywa. Tutaj jednak od połowy czeka się tylko na dawno znany finał z turpistycznym zacięciem.

Zach Cregger jest ewidentnie wielkim fanem twórczości Kinga, bowiem nakręcił film który jest bardziej kingowski niż niejedna ostatnia ekranizacja książki mistrza który śmiało mógłby mu pozazdrościć i z miejsca ogłosić nową nadzieją horroru. W sumie nie zdziwiłbym się gdyby tak było.

Jednak zwiększam ocenę z 6,5 do 7. W żadnym wypadku najstraszniejszy horror ostatnich lat. Ale na pewno film o ciekawej konstrukcji scenariusza i z dobrym rolami aktorów. Trochę zawód. Połączenie poważnego thrillera z czarną komedią. Raz fajnie to działa, innym razem wybija z filmu. Chciałem się głównie bać, a nie śmiać. Ale... Oglądałem na HBO Max z koleżanką. W scenie z dzwoneczkiem nagle walnął piorun niedaleko i zgasły światła w domu, także tego... Bym się prawie zfajdał w majty...

Niby horror, ale nie jest straszny, za to bardzo niepokojący, a ogląda się bardziej jak kryminał. Przedstawiony z kilku punktów widzenia, autor czasami najpierw podaje nam odpowiedzi, a dopiero później zadaje pytania, przez co historia wciąga jak bagno. Spodziewałem się, że przyczyna wszystkiego będzie bardziej "naturalna", ciekawe zaskoczenie. Chciałoby się więcej duetu Garner - Brolin. Abrams i Christopher rewelacyjni.

z plusem, spodziewałem się czegoś bardziej rewolucyjnego.

Zach Cregger po raz kolejny potwierdza, że w horrorze czuje się jak w domu. „Zniknięcia” to klimatyczna perełka, która wciąga mroczną zagadką znikających dzieci. Napięcie budowane jest powoli, ale skutecznie, dzięki świetnym zdjęciom i niepokojącej muzyce. Młoda obsada kradnie show, a oniryczna atmosfera miesza grozę z dramatem. Choć finał pozostawia lekki niedosyt, film trzyma w garści i zmusza do myślenia o tym, co czai się w cieniu. Jeśli lubicie inteligentne horrory, to pozycja obowiązkowa.

Reżyseria, scenariusz, gra aktorska, mieszanina gatunków. Byłby najlepszym horrorem roku 2025 gdyby... był horrorem...

Absolutnie nie rozumiem tych zachwytów ze strony krytyków. To dobry film z ciekawym pomysłem na siebie, ale - jak na horroro-thriller - całkowicie płaski, pozbawiony pazura. A za narracją w przerobionym stylu rashomonowym skrywa się banał.