Zniknięcia

Kolejna po "Barbarzyńcach" świetna i trzymająca w napięciu produkcja od Creggera, który wyrasta na jednego z najciekawszych współczesnych twórców horrorów. Niesamowity, oniryczny klimat, świetne aktorstwo i historia będąca miksem gatunków i stylów. Po seansie będziecie się zastanawiać ile jeszcze ohydztw skrywają amerykańskie przedmieścia, a kiedy zadzwoni ciotka od strony żony chcąca przyjechać z wizytą, poczujecie gęsią skórkę na karku...Idźcie do kina koniecznie jeśli lubicie dobre filmy.

Zniknięcia to wielowątkowy thriller-horror, który osacza widza napięciem i atmosferą rodem z Lynchowskiego koszmaru. Duży plus za kilka perspektyw, a sama historia świetnie balansuje między grozą a groteskowym humorem. Choć nie każdy wątek przekonuje, całość wyróżnia się odwagą narracyjną i oryginalnym podejściem.

Horror jest w filmie Creggera dawkowany oszczędnie ale jak już wjeżdża to włos się jeży, subtelnie wpleciony czarny humor pierwsza klasa , no i świetnie opowiedziana ,wciągająca fabuła w której przeplatają się różne perspektywy a w finale wszystko się zgrabnie łączy. Jeden z lepszych filmów w tym roku, bez wątpienia.

z plusem, spodziewałem się czegoś bardziej rewolucyjnego.

Zach Cregger po raz kolejny potwierdza, że w horrorze czuje się jak w domu. „Zniknięcia” to klimatyczna perełka, która wciąga mroczną zagadką znikających dzieci. Napięcie budowane jest powoli, ale skutecznie, dzięki świetnym zdjęciom i niepokojącej muzyce. Młoda obsada kradnie show, a oniryczna atmosfera miesza grozę z dramatem. Choć finał pozostawia lekki niedosyt, film trzyma w garści i zmusza do myślenia o tym, co czai się w cieniu. Jeśli lubicie inteligentne horrory, to pozycja obowiązkowa.

Reżyseria, scenariusz, gra aktorska, mieszanina gatunków. Byłby najlepszym horrorem roku 2025 gdyby... był horrorem...

Absolutnie nie rozumiem tych zachwytów ze strony krytyków. To dobry film z ciekawym pomysłem na siebie, ale - jak na horroro-thriller - całkowicie płaski, pozbawiony pazura. A za narracją w przerobionym stylu rashomonowym skrywa się banał.

Film, który po seansie ze mną dojrzewał, choć nie jestem w stanie przejść obojętnie obok braku konsekwentnej narracji. Kicz przełamujący powagę nie zawsze dobrze się zgrywa, choć jest tu poruszonych wiele problemów, które łączą się ciekawie z motywem kontroli i napuszczania na siebie wzajemnie ludzi o różnych uprzedzeniach, doświadczeniach i traumach.