Zniknięcia

Film wyróżnia się dzięki brawurowej realizacji, która łączy elementy niepohamowanej grozy, surrealistycznego koszmaru i żelaznej dramaturgii ze szczyptą humoru i sprytnie wplecionym komentarzem społecznym. To horror mroczny, niepokojący, a zarazem zaskakująco zabawny - i zawsze nieprzewidywalny, kręcony z odwagą i chęcią przekraczania granic. Jedna z największych sensacji roku i powód, by wierzyć, że Zach Cregger wyrasta na mistrza współczesnego horroru.

Twórcy mają też doskonałe wyczucie, jeżeli chodzi o ton filmu, kiedy ma być przerażająco, jest przerażająco, kiedy ma być obrzydliwie, nie cofają się przed makabrą. A co najważniejsze, kiedy ma być śmiesznie, to śmiejemy się zgodnie z intencją reżysera. Bo przy wszystkich innych zaletach, ten film to też świetna czarna komedia.

Zniknięcia to produkcja z pomysłem na siebie, która została ciekawie zrealizowana. Zach Cregger wodzi widza na nos, podsuwając często mylące poszlaki. Nie będę spojlerować, ale muszę przyznać, że bardzo podobało mi się, w jaki sposób twórca postanowił rozwiązać tajemnicę tytułowych zniknięć. Może i film nie trafił do mnie w pełni jako horror, ale jako fajna rozrywka z dobrze napisanym scenariuszem - już tak.