jam01

Wybór ujęć i muzyki oraz zbytni entuzjazm lektorów wprowadzają niezamierzony komizm, przemieniając poważny dokument o tragedii w niestosowną farsę.

Ciekawa wizja współczesnego Władcy much, ukazująca okrucieństwo dzieci i tragedie wynikające z przedwczesnej wymuszonej dorosłości i młodzieńczej niedojrzałości

To bardziej dokument o Cohenie i Hydrze a nie Marianne. Miło ogląda się materiały archiwalne z Leonardem ale sam film nie robi nic by zainteresować widzą.

Wspaniała komedia akcji. Zachwyca wizualnym i fabularnym bałaganem, niepowtarzalnym klimatem i boską, walczącą z patriarchatem Robbie. Cudowna rozrywka.

Jestem rozdarty. Z jednej strony zachwycający obraz dnia w piekle i wgniatających w fotel zamieszek, z drugiej strony scenariuszowa nuda i operatorski bałagan.

Ciekawe, niecodzienne ukazanie popularnego tematu. Szkoda że zabawa formą skończyła się na jednej scenie walki bokserskiej.

Inteligentny i uroczy gatunkowy misz-masz z ciekawym pomysłem na siebie, zachwycający choćby rozmową przez domofon czy ukazaniem wypadku.

Już tutaj czuć tak charakterystyczny dla Taiki styl, szczególnie obecny w kreacji postaci. Ciekawy pomysł skupienia się na chwilowej relacji między dziećmi.

Przyjemny, wciągający komediodramat. Szkoda, że nie da się uwierzyć w relację Mason-Lyon. Oboje ustępują pola największej gwieździe filmu, czyli Sellersowi.

Nieprzekonujące relacje, brak emocji i wszechobecna nuda. Nie rozumiem nominacji do Oscara dla Zellweger która tylko udaje Judy, nie próbując oddać krzty emocji

Postać Luthandera tak mocno emanuje zagubieniem w rzeczywistości, że widz mimowolnie bierze udział w tym zagubieniu.

Całkiem przyjemna krótkometrażówka. Motyw uczenia Mansona czym jest prawdziwa muzyka jest genialny.

Mocna opowieść o słabościach systemu w miejscach, w których powinien być najsilniejszy. Pełen podziw dla Zengel, która udźwignęła tak wymagającą rolę.

Ciepły film o dramacie i walce jednostki. Szkoda tylko, że nawet w stylistyce feel good movie jest nijaki. Nawet Rockwell niczego nie ratuje.

Niesamowicie przyjemny film. Jeden z tych które, można oglądać bez końca by miło spędzić czas i poprawić humor. No i napatrzeć się na świetną Saoirse.

To byłby całkiem dobry film gdyby nie absolutny brak logiki w działaniu broni i papierowe postacie. No i te pociski smugowe rodem z SW...

Przyjemny, choć trochę niedomagający quasisensacyjniak. Szkoda tylko że tak ważny temat i prawdziwy dramat kobiet został potraktowany z zerową wrażliwością.

Oglądanie DiCaprio to przyjemność. Szkoda że nieprzebijalny poziom zepsucia w filmie uniemożliwia rozwój postaci (prócz Hilla) i słabego redemption arcu Leo.

Oldmen Psy. Urocza rozliczeniówka mówiąca że lata 90. już dawno minęły a Franz i spółka się nie liczą. Zgorzkniały Pazura to cudo. Wadą jest słaby scenariusz.

Bardzo przyjemny film ze świetną relacją Pryce-Hopkins. Szkoda że zawarty w nim komentarz wygląda jak celowy przekaz kreujący Franciszka na zbawcę Kościoła

Solidne, pełne brudu i niedoskonałości polskie kino gangsterskie świetnie czerpiące z okołotransformacyjnej zawieruchy.

Inteligentne kino familijne, zderzające ze sobą kulturę wschodu i zachodu. Pokazując zarówno ich wady i zalety pyta które podejście do rodziny jest lepsze.

Bardzo przyjemne exploitation dające czarnym możliwość zemsty na białych. Szkoda że świetna rola Waltza to powtórka z Bękartów.

Porządna opowieść o stracie zbudowana całkowicie na roli Domalik. Bardzo boli instrumentalne traktowanie gwałtu. Mimo wszystko to ciekawy debiut.

Bardzo przyjemny, zapewniający dużo rozrywki film. Nie boi się niekonwencjonalnego poruszania problemu holokaustu. Wbrew tytułowi to Waltz kradnie cały film

Antywojskowy i antywojenny manifest. Pokazuje cały bezsens militaryzmu, krytykując. Dodatkowo to świetna opowieść o byciu nieakceptowanym przez społeczeństwo.

Utrzymuje klimat poprzednika ale wykonany jest gorzej, pełen scenariuszowych głupot, z nietrafionym użyciem wojny w Jugosławii. Mimo to jest całkiem przyjemny.

Urocza i niesamowicie przyjemna komedia przygodowa. Choć wszystko w tym filmie już kiedyś było, Waititi i nowozelandzkie plenery skutecznie to odświeżyli.

Pełen delikatności i miłości do Palestyny film, w którym milczący bohater-obserwator szuka swojego miejsca na świecie pokazując jego absurdalność i śmieszność.

Wspaniały i niesamowicie klimatyczny miks westernu i kryminału. Oglądanie roli Jacksona to czysta przyjemność.

Pozbawiony typowego patosu film wojenny. Choć fabularnie prosty i emocjonalnie nieangażujący trzyma w napięciu. Zachwyca reżyserskim kunsztem i mastershotami.

Typowy, solidnie wykonany biopic. Trochę boli zbędne granie na emocjach postacią żony Ramanujana. Mimo wszystko to całkiem przyjemny film.

Genialna satyra zimnowojennej paranoi. Wyśmiewa irracjonalną nienawiść między ZSRR a USA i pokazuje jak niewiele człowiek może zdziałać wobec broni atomowej.

Całkiem przyjemny blockbuster, który mógł być bardzo dobry ale zmarnowano potencjał postaci. Za scenę z Aquamanem i Icky Thump dałbym jedną gwiazdkę w górę.

Wygląda jak film rozcięty na 4 części i wypchany niepotrzebnymi fillerami, ale finał Waititiego wynagradza wszystko. Świetny, gwiezdnowojenno-westernowy klimat.

Surrealistyczna opowieść o świecie pełnym nonsensu, z pozoru całkowicie odmiennym od naszego, tak naprawdę będącym uwypukleniem absurdów rzeczywistości.

Piękny, eklektyczny bajzel, który mimo (a może dzięki?) swojej nierzeczywistości idealnie ukazuje Polskę. Genialna rola Fabijańskiego.

Cudowna oniryczność, która pochłania widza i nie pozwala mu się uwolnić.

Fascynujący traktat o widzach, twórcach filmów i ich dziełach płynnie przechodzący od świata rzeczywistego do przedstawionego. Wszystko to w slasherowej otoczce

Bardzo ciekawe ukazanie w mikroskali walki między skazaną na porażkę pokojową koegzystencją z naturą a dzikim, niszczącym konsumpcjonizmem. Trochę za długi.

Trzech niejednoznacznych moralnie bohaterów na spalonej słońcem pustyni a w tle wojna secesyjna i klimatyczna muzyka Morricone. W ogóle nie czuć tych 3 godzin.

Trzymający w napięciu thriller, nieoczywisty kryminał, świetna rola Lawthera i komentarz o traktowaniu sztuki jako towaru. Czego chcieć więcej?