Wilk z Wall Street

Pędzące do przodu, dowcipne, świetnie zmontowane w rytm znanych piosenek dzieło jest zdecydowanie najlepszym filmem Martina Scorsese od bardzo dawna.

Trzeba być nie byle kim, by z trzygodzinnego seansu zrobić coś jednorodnie wciągającego. Nie otrzymujemy jednak powtórki z gangsterskiej epopei "Ojca Chrzestnego", lecz wirtuozerską, bardziej pikantną kalkę innego arcydzieła tematyki przestępczości zorganizowanej - "Chłopców z ferajny".

Przywraca wiarę w narracyjną witalność, w filmy, które chwytają za jaja i przez długi czas nie zwalniają uścisku.

Jak to możliwe, że mający ponad 70 lat Martin Scorsese nakręcił taki dziki, ostry i pieprzny film? Widocznie energia i "jaja" nie odchodzą z wiekiem. Jak mówił Leonardo zgarniając Złoty Glob - "Martin Scorsese jest jak punk rock - nigdy się nie starzeje" Czy trzeba mówić coś więcej?

Dziki, fantazyjnie sfilmowany rajd przez kolejne kręgi piekielne, brudne i złe, a zarazem pociągające.

Scenariusz do Wilka... jest absolutnie fenomenalny: rasowa, wytrawna siła scen filmowych jest tutaj obecna w swojej najczystszej, najbardziej pierwotnej formie niemal przez cały czas.

Wszystko powyższe wymieszane z najważniejszymi ingredientami życia: miłością i przyjaźnią i ludzkimi żądzami, podsumowane nieoczywistym morałem. Scorsese ma najlepszy towar w mieście.

Toteż śmiało można zaryzykować stwierdzenie, że twórca "Chłopców z ferajny" największe laury przemysłu filmowego raczej znów będzie podziwiał na półkach rywali.

Kino dobre, prezentujące dziwny i pokręcony świat, ciekawie zrobione, może nawet warte obejrzenia... Ale czy warte zachwytów? Nie wiem.

Martin Scorsese w wielkiej formie. "Wilk z Wall Street" to jego najlepszy film od wielu lat i murowany kandydat do kilku statuetek Oscara.

Długi film bez dłużyzn. Krytyka konsumpcjonizmu, ale bez banałów w stylu: "Pieniądze szczęścia nie dają!".

Bardzo dobry film, obojętnie z jakiej strony by nie spojrzeć. Hipnotyzujący na całej swojej długości.