Świetne kino!

Pędzące do przodu, dowcipne, świetnie zmontowane w rytm znanych piosenek dzieło jest zdecydowanie najlepszym filmem Martina Scorsese od bardzo dawna.

Scenariusz do Wilka... jest absolutnie fenomenalny: rasowa, wytrawna siła scen filmowych jest tutaj obecna w swojej najczystszej, najbardziej pierwotnej formie niemal przez cały czas.

To trzygodzinna historia wzlotu i upadku, jednak nawet na chwilę nie pojawia się tu ton epiki, znany z podobnych w konstrukcji "Chłopców z ferajny" czy "Kasyna". To komedia, ale z rozmysłem pozbawiona finezji.

Wszystko powyższe wymieszane z najważniejszymi ingredientami życia: miłością i przyjaźnią i ludzkimi żądzami, podsumowane nieoczywistym morałem. Scorsese ma najlepszy towar w mieście.

Kino dobre, prezentujące dziwny i pokręcony świat, ciekawie zrobione, może nawet warte obejrzenia... Ale czy warte zachwytów? Nie wiem.

Jest popisem reżyserii mistrza i fantastycznej umiejętności opowiadania. Jest orgią dopracowanych, przemyślanych obrazów i scen w historii o życiu zamienionym w orgię. To także wyśmienicie poprowadzeni aktorzy: Leonardo DiCaprio wypełnia ekran, imponuje energią, zaangażowaniem oraz emocjonalnym traktowaniem kina i swojego bohatera.

Martin Scorsese w wielkiej formie. "Wilk z Wall Street" to jego najlepszy film od wielu lat i murowany kandydat do kilku statuetek Oscara.

To przede wszystkim pyszna zabawa. Cięta riposta, parodiowanie, przedrzeźnianie to składniki właściwe niemalże każdej próbie charakterów, każdej transakcji na Wall Street.

Trzeba być nie byle kim, by z trzygodzinnego seansu zrobić coś jednorodnie wciągającego. Nie otrzymujemy jednak powtórki z gangsterskiej epopei "Ojca Chrzestnego", lecz wirtuozerską, bardziej pikantną kalkę innego arcydzieła tematyki przestępczości zorganizowanej - "Chłopców z ferajny".

Przywraca wiarę w narracyjną witalność, w filmy, które chwytają za jaja i przez długi czas nie zwalniają uścisku.

Toteż śmiało można zaryzykować stwierdzenie, że twórca "Chłopców z ferajny" największe laury przemysłu filmowego raczej znów będzie podziwiał na półkach rywali.

Jeśli obarczanie Scorsesego odpowiedzialnością za interpretacje odbiorców jest nieuzasadnione, to w ostatecznej diagnozie odbioru tego filmu, a więc jego wpływu społecznego, to McDowell ma rację. Mimo całej grozy i obrzydzenia, które w nas powoduje, podziwiamy i chcemy być jak Jordan Belfort.

Jak to możliwe, że mający ponad 70 lat Martin Scorsese nakręcił taki dziki, ostry i pieprzny film? Widocznie energia i "jaja" nie odchodzą z wiekiem. Jak mówił Leonardo zgarniając Złoty Glob - "Martin Scorsese jest jak punk rock - nigdy się nie starzeje" Czy trzeba mówić coś więcej?

Tak zagranego filmu, tak śmiesznego filmu nie widziałem już bardzo, bardzo dawno.

Długi film bez dłużyzn. Krytyka konsumpcjonizmu, ale bez banałów w stylu: "Pieniądze szczęścia nie dają!".

Bardzo dobry film, obojętnie z jakiej strony by nie spojrzeć. Hipnotyzujący na całej swojej długości.

71-letni Martin Scorsese w "Wilku z Wall Street" nie próbuje opowiadać nam historii z morałem. Puszcza wodze fantazji, trafiając w samo sedno.

Dziki, fantazyjnie sfilmowany rajd przez kolejne kręgi piekielne, brudne i złe, a zarazem pociągające.