Histmag.org

Solidna dawka dobrej kinematografii.

Pozostawił mnie z pewnym niedosytem. Losy Tadeusza Pietrzykowskiego zasługują na zdecydowanie bardziej rozbudowaną opowieść, niż laurka w stylu "od zera do bohatera" z dodatkiem wątków obozowej grozy. Z drugiej strony jest to film bardzo wymowny, dobrze ujmujący sedno wielkości pięściarza, a przy tym przystępny i zrozumiały dla osób, które nie interesują się na co dzień historią.

Jest filmem trudnym i ciężkim, zaskakująco odważnym w swojej formie oraz przesłaniu jak na współczesne kino. Choć moim zdaniem ma naprawdę wiele do zaoferowania, boję się, że nie zostanie szeroko zrozumiany.

Jest filmem, który się nie starzeje. Nadal wzrusza, trzyma w napięciu i zachęca do zapoznania się z faktami historycznymi. Jednym słowem recenzowane dzieło dostarcza widzowi pierwszorzędnej rozrywki, a o to przecież chodzi.

Fenomenu filmu o szkockim rebeliancie można doszukiwać się w przyjętej stylistyce. Brutalność i brud ukazanych wydarzeń przemawia swoją realnością w dużo większym stopniu aniżeli czyste i ugrzecznione produkcje sprzed filmu "Braveheart".

Już w dniu premiery został okrzyknięty jedną z najważniejszych produkcji poświęconych II wojnie światowej. To film obowiązkowy nie tylko dla osób zainteresowanych najbardziej krwawym konfliktem w dziejach.

Jest jednak w moim odczuciu produkcją kultową. Trudno znaleźć wady, które przeszkadzałyby w jego odbiorze. Nie każdemu przypadnie do gustu forma narracji, zabawa groteską czy łączenie stylów, jednak nie można odmówić obrazowi Munka ponadczasowości.

To bez wątpienia tegoroczna perełka. Życzyłbym sobie więcej filmów, które tak odważnie stawiają na dobrze opowiedziane, zapadające w pamięć historie bez uciekania się do niepotrzebnych fajerwerków.

Gorąco polecam obejrzeć w rodzinnym gronie jako doskonałą rozrywkę dla osób w każdym wieku.

Optymizm płynący z kadrów filmu jest zaraźliwy i udziela się widzowi. Polecam!

Wierność literackiemu pierwowzorowi to w wypadku recenzowanego filmu duża zaleta. Warto powracać do dzieła Żeromskiego, warto też po lekturze obejrzeć jej ekranizację w reżyserii Pawła Komorowskiego.

Stoi na dosyć wysokim poziomie artystycznym i potwierdza słuszność niepodzielnego trwania "Lalki" na liście lektur szkolnych w liceum.

Z pewnością nie jest szczytowym osiągnięciem reżysera. Niemniej, można go polecić z czystym sumieniem. To dobre kino szpiegowskie. Co prawda wymagające skupienia i cierpliwości, ale jednocześnie wynagradzające za czas i uwagę, które widz zdecyduje się mu poświęcić.

Atrakcyjnie przekazane informacje oraz wierność realiom stanowią o wysokiej jakości produkcji. Film jest ciekawy oraz wartościowy i z pewnością zasługuje na uwagę.

Jest to jeden z pierwszych filmów historycznych i wojennych przybliżających m.in. losy Polaków na terenie Związku Radzieckiego i kulisy formowania Armii Andersa. Interesująca batalistyka, konkretne tło polityczne, realistyczna gra aktorów i wiele innych elementów składa się na dość dobry odbiór tegoż filmu.

Pomimo wielu błędów "Ogniem i mieczem" także dzisiaj ogląda się nieźle. Nie jest to oczywiście dzieło na miarę "Potopu", ale porównując go do późniejszych polskich filmów historycznych nie wypada aż tak źle. W żadnym wypadku nie należy jednak czerpać z niego wiedzy na temat XVII wiecznej Rzeczpospolitej i powstania Chmielnickiego, bowiem film znacząco rozmija się z faktami historycznymi.

Walka w okopach, szarża konna, przemarsze wojsk, pojedynek ze snajperem, dywersja, ucieczka z niewoli - czyli kino wojenne na wysokim poziomie, jakiego dawno w naszej kinematografii nie było.

Reżyserowi udało się uniknąć przegadania, dłużyzn i naciąganych scen miłosnych, które zazwyczaj towarzyszą polskim produkcjom. Film trzyma w napięciu, a każda ze scen stanowi sprytnie zaprojektowaną całość. Pojawiają się emocje, są relacje rodzinne, więzi przyjacielskie, czyli wszystko to, co sprawia, że możemy się wczuć w sytuację bohaterów.

W niebanalny sposób łączy matematyczną logikę i ulotne, nieprzewidywalne zjawiska. Pokazuje, jaką walkę można toczyć samemu ze sobą. Udowadnia, że o ile brzydotę krawata można wytłumaczyć matematycznie, o tyle piękno ludzkiego umysłu wymyka się wszelkim próbom jego zrozumienia.

Pierwszy film fabularny o katastrofie smoleńskiej wypadł blado w porównaniu z poprzednimi dziełami Antoniego Krauzego, nie mniej należą się brawa za odwagę zmierzenia się z tym trudnym tematem.

Nie jest specjalnie wyróżniającym się filmem, w gronie ekranizacji polskich powieści z kanonu lektur też znajdą się pewnie ciekawsze pozycje. Jest to Dzieło, które z pewnością można obejrzeć, choćby dla wielu wspaniałych odtwórców. Muzyka nie zapadła mi specjalnie w pamięć, prócz takich oczywistości jak klasyczne utwory na fortepian, ale nie można rzec, żeby w tym elemencie coś było popsute.

Film z mocno średniej półki. Reżyser spełnił swe marzenie o nakręceniu biografii jednego z największych wodzów starożytności, jednak zrobił to z perspektywy znawcy tematu pozostawiając niewtajemniczonych we mgle niewiedzy. Scenariuszowe braki nie mogła nadrobić nawet świetna obsada, która po prostu nie miała szansy wykazać się talentem.

Niestety tylko nieźle, bez szału, na jaki zasługuje ta legendarna ekipa i bez szału jaki latami Królowa serwowała swoim wielbicielom.

Powiedzmy sobie szczerze - z muzyką The Beatles można byłoby sprzedać nawet największego gniota. Dobry soundtrack potrafi uratować i najgorszy produkt filmopodobny, a ciężko sobie wyobrazić bardziej chwytliwe piosenki niż te autorstwa słynnej czwórki z Liverpoolu. Tyle, że w przypadku "Yesterday" nikt nie poszedł na łatwiznę i dzieło wyreżyserowane przez Danny'ego Boyle'a broni się nie tylko na płaszczyźnie muzyki.

Bardzo dobre kino historyczne. Jest dowodem na to, że nie zawsze efekty specjalne czy realistyczne oddanie krwawych walk stanowią największą wartość filmu. Ważniejsze jest przywiązanie do szczegółów, ciężka praca aktorów i całej obsady oraz sprawnie poprowadzona narracja.

Doceniam ogrom pracy i serce całej ekipy filmowej, profesjonalizm i przygotowanie aktorów oraz prostotę, której tak brakuje w dzisiejszych polskich produkcjach o czasach wojny.

Pomimo wielu rzucających się w oczy niedociągnięć film Kawalerowicza "wolno się starzeje". Wciąż tkwi w nim pewna atrakcyjność i może budzić zainteresowanie.

Podobno po obejrzeniu tego filmu amerykański reżyser i pisarz Elia Kazan miał zapytać Andrzeja Wajdę, gdzie udało mu się znaleźć tak świetnego scenarzystę. Pomimo upływu ponad czterdziestu lat od daty premiery, "Wesele" wciąż uchodzi za jeden z najważniejszych polskich filmów.

Ekranizacja epopei narodowej to dzieło, które musiało powstać i dobrze się stało, że za jego realizację odpowiadał właśnie reżyser "Ziemi obiecanej" i "Człowieka z marmuru". Nawet jeśli nie jest to jego najlepszy film, to ciężko wyobrazić sobie lepszą interpretację. Historycznie i napoleońsko produkcja przekonuje.

Ani plastikowe zbroje, ani gumowe topory, ani lata jakie minęły od premiery filmu nie zmniejszają przyjemności w jego oglądaniu. "Krzyżacy" Aleksandra Forda na trwale zapisali się w historii polskiej kinematografii.

Nie jest lekkim obrazem z wartką akcją, który zapomina się zaraz po wyjściu z seansu. To powoli rozwijające się, ale trzymające w napięciu kino, zmuszające do refleksji, a nawet pozostawiające widza w rozterce na długo po jego obejrzeniu. I właśnie ta mnogość interpretacji, którą oferuje "Schyłek dnia", i emocje, jakie wzbudza w odbiorcy, są jego największą zaletą.

Mam wrażenie, że Pasikowski pod wpływem nacisków swoich patronów zrobił kino, które miało zadowolić wszystkich, a finalnie nie spodoba się nikomu.

Kino ambitne, momentami trudne, subtelne wizualnie i mówiące nam wprost, że w obliczy wojny każdy z nas może stać się zbrodniarzem.

Choć w filmie tym nie ma efekciarstwa i każdy zna koniec historii - całość trzyma w napięciu i momentami budzi dreszcz na plecach.

Epicki, wizualnie zmysłowy, a do tego przywracający nadzieję na to, że w Polsce są twórcy rozumiejący, że polska historia to nie tylko Bóg, Honor i Ojczyzna.

Niestety dziurawy scenariusz i pompatyczne dialog sprawiają, że koniec ten nie rozpiera widza dumą, tylko pozostawia z uczuciem zażenowania.

To najwyżej poprawny film telewizyjny na niedzielne popołudnie.

Ciężko oddać atmosferę oraz emocje targające bohaterami, jeszcze trudniej opisać mętlik w głowie, który pozostaje po seansie. Liczy się tylko jedno: dwa serduszka, cztery oczy...

Momentami rzuca się też w oczy telewizyjny budżet, bo niestety tym właśnie jest "Katyń - ostatni świadek", produkcją telewizyjną. To film poprawny, ale jednocześnie nie dopowiada niczego w temacie zbrodni katyńskiej.

Kino wybitne, które udowadnia, że można stworzyć blockbuster bez epatowania efektami specjalnymi i jednocześnie zachowując wizualna maestrię. To jednocześnie wielkie kino, które ma w sobie więcej z psychologicznego kina artystycznego niż typowego dramatu wojennego. Nie zmienia to faktu, że "Dunkierka" to pełnoprawne historyczne widowisko o wojnie, które na długo zapisze się w historii kina, a i my sami jako widzowie długo o nim nie zapomnimy.

Świetne kino akcji, rozrywka na wysokim poziomie, ale skonstruowana tak, by jednocześnie opowiedzieć o bezsensownym okrucieństwie wojny oraz poświęceniu w imię wartości. To również nowe otwarcie dla kinowego uniwersum DC, jak i dla całego kina superbohaterskiego, od lat cierpiącego na brak silnej i wyrazistej kobiecej postaci.