ChrsL91

Klasyk, który stoi swoją legendą, ale też i bardzo ciekawym stylem wizualnym. Scenariusz jest pretekstowy, aktorstwo dyskusyjne, montaż z przyczyn wiadomych widoczny i chaotyczny, ale ma swoją duszę i momentami intryguje. Nie wszystko znosi próbę czasu, ale myślę, że warto znać. Relikt swoich czasów.

Kot!

Ciekawy koncept i poruszenie kilku ciekawych pytań, ale bez satysfakcjonującego podsumowania. Niemniej jednak, bardzo interesujące.

Ktoś napisał, że w tym filmie nie ma niczego, do czego będzie się wracało w myślach... jednak dyndający Keoghan będzie wracał do głowy zupełnie nieproszony. Mam duży problem z tym co chce ten film osiągnąć i jakie środki do tego dobiera. Miewa momenty, gdzie ogląda się go perwersyjnie przyjemnie, ale też męczy pretensjonalną próbą bycia błyskotliwym. Nieznośny, ale wizualnie przyciągający. Barry robi, co może, żeby z pełnym poświęceniem sprzedać swoją antypatyczną postać i trzeba to docenić.

S2

Szanuję tę animację, za odwagę z podejmowaniu tematu śmierci, ale z jakiegoś powodu nie poruszyła mnie aż tak, jak powinna.

Film, który po seansie ze mną dojrzewał, choć nie jestem w stanie przejść obojętnie obok braku konsekwentnej narracji. Kicz przełamujący powagę nie zawsze dobrze się zgrywa, choć jest tu poruszonych wiele problemów, które łączą się ciekawie z motywem kontroli i napuszczania na siebie wzajemnie ludzi o różnych uprzedzeniach, doświadczeniach i traumach.

Bywa prymitywnie ckliwy, ale... kupił mnie high concept i sposób jego przedstawienia. Może siedzieć mi w głowie bardzo długo, pomimo tego, że wiele można mu zarzucić pod kątem realizacji i pewnie samego materiału źródłowego.

Niesamowite jest to, co z faktów historycznych zostało wybrane, żeby opowiedzieć tę historię. Bawiłem się wyśmienicie, bo zarówno realia historyczne, główny konflikt i bohaterowie są po prostu ciekawi. Świetny portret chłopstwa, szlachty i rozbudzania iskry do walki o swoje.

Pomysł wyjściowy i intrygujący początek nie pozwalają go źle ocenić, jednak finał nie jest tak satysfakcjonujący. Wciąż ciekawa zabawa.

Pół biedy, gdy żart jest nieśmieszny. Gorzej, gdy trwa 1,5h. Na pewnym etapie emocje stają się ambiwalentne, a całość mało ciekawa i ciągnie się bez ładu i składu oscylując wokół motywu ojcostwa i rodziny.

Serial miewa momenty, ale niestety jest nudny, banalny fabularnie i strzela humorem zamiast budować klimat. Jeżeli Psy Wojny miały być przedstawione jako kompetentne jednostki... to się nie udało. Serial nie tylko jest o kradzieży, w odwecie za kradzież, ale również kradnie stylistykę znaną z serii gier Prince of Persia i paru innych dzieł. Animacja jest średnia. Wakanda nie zagości w moim sercu, przynajmniej nie w tej formie.

Warto dla sekwencji mrocznego lasu. Reszta niestety bez życia i autorskiego sznytu, ktory tchnął by w tę opowieść nowe życie. Pocięty, nie do końca kontrolujący tempo narracji. Nie jest tak tragicznie jak mówią, ale też dobrze nie jest.

Ten serial jest po prostu Riri Bad... kuriozalny, dziurawy, płytki scenariusz, bez puenty. Antypatyczni bohaterowie. Montaż powinno się uwiecznić i pokazywać go w szkołach, jako przykład fatalnego cięcia scen bez ładu i składu. Dziwi mnie, że nie lecą pozwy za takie przedstawienie społeczności. SBC nie zawodzi. Strona widzialna jest zadziwiająco dobra, ma jakąś tożsamość. Ale to tyle pozytywów. Nie znoszę Riri, nie empatyzuję z Hoodem i Hanem Solo...

Zupełnie nie złapał mnie na poziomie emocjonalnym. Aktorsko jest ok, fabularnie w porządku, ma kilka dobrych scen, ciekawe podłoże kulturowe i komentarz społeczny, ale to wszystko nie kleiło mi się w koherentną całość. Humor nie trafiał dość często, a muzycznie nie jest to moja bajka. Ciekawie przedstawione jest życie lokalnej społeczności. Gdy film przechodzi już do sedna to traci pewną magię na rzecz popkulturowych cytatów i dość przewidywalnego wjazdu emocjonalnego na koniec. Po prostu ok.

S2

Tani, płytki, żerujący na emocjach, moralizatorski, dialogi to kuriozum. Cringe'owy, totalnie karykaturalna opowieść o "ludziach cytatach biblijnych", każda scena to parodia stereotypu. Ostatnia scena jest zwieńczeniem tego, jak nieudolnie jest skonstruowany. Muzyka jest koszmarnie nachalna i tandetna.

Ciekawy koncept, choć mocno niewykorzystany. Od pierwszych chwil czuć, co się święci. Antypatyczni bohaterowie zostają rzuceni na pożarcie ku uciesze widzów. Daje pewną rozrywkę, ale nie zapadnie długo w pamięć. Nie będzie to też film, do którego jest sens wracać. Wszystko ograne po łebkach.

Szalenie problematyczny i wpędzający w poczucie dyskomfortu... ale chyba nie w taki sposób, w jaki horror powinien to robić. Seksualizacja relacji opiekunka - młody chłopak jest mocno karykaturalna i w zasadzie nie da się jej brać na poważnie, z drugiej jednak jest to dość niewygodny temat... który jest trywializowany i eksploatowany na potrzeby głównego motywu fabularnego. Sam nie wiem...

Rozumiem pomysł na reinterpretację, jednak współczesny sposób narracji odziera całą historię z magii i atmosfery, którą stoi oryginał. Nie jest ani w procencie tak interesujący i przerażający w swojej niedoslowności. Raczej banalny i silnie dosłowny zarówno na płaszczyźnie wymowy i samej warstwie grozy, która nie działa praktycznie w ogóle. Ma kilka kreatywnych pomysłów, którym nie daje naturalnue wybrzmieć. Zbyt "horrorowy" w rozumieniu współczesnego, prostego straszaka. Przegadany.

Fantastycznie wciągający, pełen subtelnej symboliki i komentarza społecznego. Niegłupi, choć też na tyle niedosłowny, że w zasadzie ciężko jednoznacznie stwierdzić na ile jest w tym samoświadomy. Doskonałe efekty specjalne, praktyczne. Wizualnie i dźwiękowo magnetyczny. Ma też swoje problemy, ale nie zostawia poczucia niedosytu. Spełniony, choć nie jest idealny. Świetne główne role. Działa jako kino grozy na bardzo metafizycznym poziomie.

Nie rozumiem wrażliwości tego serialu. Nie czuję, że nagrywanie każdego odcinka bez cięć wprowadza coś wartościowego (tylko w pierwszym odcinku się sprawdza idealnie). Bohaterowie przez to rozmawiają ze sobą jakby to robili pierwszy raz w życiu. Rozumiem, że film chce przekazać, że Ci ludzie żyją ze sobą i się nie znają, ale... znów mam wrażenie, że przed sobą widzę tylko zbieraninę antypatycznych postaci, którzy rozmawiają gromkopierdnymi moralitetami. Im dalej w las, tym nudniej. Syntetyczny.

Czerpałem pewną perwersyjną przyjemność z oglądania tej kuriozalnej karykatury Muskotrumpa. Poza tym główny gimmick mocno niewykorzystany. Niesamowicie banalny i płytki, choć kręcony jakby przekazywane treści były swego rodzaju objawieniem. Najważniejsze, że film jest sam sobą zachwycony.

Muzycznie miejscami bryluje, a czasami wręcz przeciwnie. Ma pewien poziom skomplikowania i problematyczności poruszanych tematów i momentami jest niedźwiedzią przysługą dla pewnej społeczności, którą bierze na tapet.

To jeden z filmów, które albo się emocjonalnie kupi na poziomie Lynchowskiej podróży po ścieżkach niedosłownej rzeczywiści kreowanej na poziomie świadomości doprawionej Cronenbergowskim zatraceniem w namacalności narkotycznych wizji, albo wypadnie się z wagonika, nie widząc i nie czując totalnie nic. Ja nie wypadłem i wciąż sunę po torach, a gorzki wydźwięk nieuniknionego sprzężenia zwrotnego w ucieczce od samotności do nieodwzajemnionej miłości nadal dudni mi w głowie. Drzwi zostały otwarte.

Koncept jest prosty, ale szalenie skuteczny. Nie chodzi tu o złożoność symboli i trudność interpretacji, a poruszanie emocjonalnych strun, wydobywanie głęboko zakorzenionych lęków dotyczących ojcostwa, macierzyństwa, niechcianego dziecka, niedojrzałości, ale także nie bycia gotowym na to, co nadchodzi, gdy pojawia się istota, która sprawia, że patrzymy na nią obco, ale też i sami czujemy się obco.

Co by było gdybym nie był sobą? Czy zatęskniłbym za tym, na co przyszło mi narzekać? Czy bez tego nadal byłbym sobą? Czy przestaję być sobą chcąc być kimś innym i czy ktoś inny jest bardziej mną niż ja teraz jestem? Co gdy ktoś, kto jest bardziej mną niż ja jestem sobą mnie zastąpi? Zajmie moje miejsce i sprawi, że znów będę chciał być sobą? Kim jestem? Czy wygląd zewnętrzny i to jak się z nim czuję i jak reagują na niego inni kształtuje to kim jestem? I kim mógłbym być gdybym nie był sobą?

Anora nie jest może tak dobra jak poprzednie filmy Bakera, ale daje świetny rollecoaster emocji i wiwisekcję ludzkiej natury w kontekście dojrzałości w uczuciach i ukrytych pragnień do bycia kochanym niezależnie od poziomu seksualizacji swojego życia. Działa też zupełnie rozrywkowo.

S3

Porażka scenariuszowa, aktorska, musicalowa (kilka wstawek wygląda całkiem ładnie) i nieudana drwina z widza i zawawy jego oczekiwaniami. Niespójny, bardzo niedbale zlepiony, niedorzeczny, mało ciekawy, nudny, monotonny, pozbawiony głębi, bez napisanych kompetentnie postaci.

Bardzo udane unowocześnienie kina klasy B, klasycznego Giallo, estetyki bodyhorrorów Cronengerga i przerysowania retro futurystycznej rzeczywistości jak u Verhoevena. Nie pozbawiony problemów, ale celnie wybierający elementy różnych podgatunów horrorowych, które wykorzystuje do opowiedzenia historii upadku kariery i przemijania swojej bohaterki. Doskonale efekty specjalne, świetne scenografie, audiowizualna uczta podana z niezwykłą werwą i energią narracyjną. Bywa zbyt łopatologiczny. Warto.

Fabularnie nie powala, a final pozostawia dużą dozę niedosytu. Miewa przestoje i spokojnie można by wyciąć 1/3 filmu z korzyścią dla całego doświadczenia. Mix kina noir, thrillera i horroru, a także komedii, która wypada najsłabiej i psuje ciekawe kadrowanie i niecodzienną reżyserię. Wizualnie można się zachwycać, aktorsko zgrzytać zębami, bo między zapierajacą dech scenografią czai się tania telenowela i absurdalnie napisany scenariusz. Niemniej bawiłem się zdecydowanie lepiej niż na Suspirii.

Zaskakująco ciekawa propozycja. Film bardziej o rodzinie i rodzicielstwie niż o walce z kaiju, ale też w ciekawy sposób wykorzystuje ten motyw. Nie wykorzystuje pełni potencjału, ale i tak stanowi solidną rozrywkę dla młodszych i starszych widzów.

Nie jest to zły film. Bazuje bardzo mocno na nostalgii do Jackmana jako Wolverine'a i cameosów. Emocjonalnie łapie jednak tylko chwilami, a cały pomysł fabularny niestety wypada zbyt mało angażująco i nie spełnia oczekiwań nawet w kategotiach prostej rozrywki. Zapamiętam może 3 sceny: monolog i bitka w samochodzie, rozterki Wolverine'a przy ognisku i Wolverine w masce. Deadpool w tym filmie schodzi na 2 plan. Sceny akcji też nie są tak dobre jak się o nich mówi. Tylko niezły.

Ciekawy pomysł w doskonałym wizualnie wydaniu, w którym jednak skrypt niedomaga w zbyt wielu elementach przez co bardzo szybko popada w śmieszność i karykaturę. Od początku jednak przejawia pewną dziwność, którą albo się kupuje, albo która sprawia, że nie da się wejść w tę opowieść z pełnym zaangażowaniem.

Niekonsekwentny, fatalnie napisane główne bohaterki, źle zagrane, niezniuansowane. Miewa świetne momenty i dobrze zrobione sceny akcji i walki na miecze świetlne, ale tym bardziej boli niewykorzystany potencjał, mistyczne ukazanie mocy i zmarnowani, potencjalnie ciekawi bohaterowie.

Samoświadomy, pełny nawiązań i klimatu lat 80, w tym doskonałej muzyki i aktorstwa (Kevin Bacon!). Niemniej jednak cała intryga horrorowo-kryminalna jest średnia, mało angażująca i wciągająca emocjonalnie.

"Heartwarming" - tak bym określił ten film. Nie jest to wybitne dzieło kinematografii, ale bardzo przyjemny, uroczy i bardzo ładny wizualnie biogram filmowy, który bardziej skupia się na opowiedzeniu ludzkiej historii niż odhaczenia biograficznych punktów opowieści. Idealny pomysł na niedzielny wybór przy obiedzie (i nie jest to absolutnie żaden przytyk).

S4

Niestandardowy, eksperymentalny i pełen ciekawych zabiegów artystycznych. Nie każdy z nich trafia i sprawdza się, ale niewątpliwie sprawia, że seans jest doznaniem unikalnym i odświeżającym.

Bardzo porządny prequel, który stoi na własnych nogach i dostarcza dużo całkiem przyjemnej i niegłupiej rozrywki.