Emilia Pérez

Być może przez nadmiar ambicji - połączenia dramatu społecznego i psychologicznego, kina akcji i musicalu - film Audiarda dopadło przekleństwo pewnego proszku do prania: wszak co jest do wszystkiego, bywa do niczego.

W swojej złożoności "Emilia Pérez" jest również filmem o brutalności systemów - mechanizmach władzy, przemocy i kontroli, które nie znikają tylko dlatego, że ktoś chce być "kimś innym". Emilia może porzucić stare życie, ale ono nie porzuca jej. Bo w świecie rządzonym przez brutalną hierarchię nie ma miejsca na nowe początki, są tylko kolejne rozdziały tej samej historii.

Technicznie wygląda to porządnie i nie brakuje paru kreatywnych ujęć, ale w ogólnym rozrachunku "Emilia Perez" jest ogromnym rozczarowaniem. Płytki, pełen rwanych wątków, nieprzekonujących postaci oraz stereotypowego przedstawienia Meksyku. Nieudolna kalka "Narcos" sklejona z "Panią Doubtfire" w musicalowym sosie, która traktuje się zbyt poważnie. Jeśli chcecie szalonego i niekonwencjonalnego, lepiej sięgnijcie po "Annette". Tam przynajmniej piosenki zapadają w pamięć.

Audiard niezwykle umiejętnie łączy ze sobą wiele gatunków. To nie tylkomusical, ale również kino gangsterskie i opera mydlana, która ma w sobie wiele momentów komediowych. Ten miks gatunkowy wyszedł reżyserowi tak dobrze, że podczas seansu wielokrotnie przecierałam oczy ze zdumienia. I z łez. Łez wzruszenia i łez śmiechu.

Emilia Perez to jeden z najciekawszych filmowych eksperymentów ostatnich lat. Audiard pośród tego kreatywnego i zachwycającego miksu nie zatraca nosa do portretowania złożoności relacji między postaciami, co ostatnio udowodnił też w Paryżu, 13. Dzielnicy.