Małpa

Perkins, korzystając z przerzucanego mięsa i krwawej przemocy, drwi ze śmierci, z jej przypadkowości oraz z bezsensu życia, które można utracić w ciągu sekundy. Jego poczucie humoru jest równie subtelne, jak zalewająca ekran jatka, ale w tym szaleństwie tkwi i metoda, i skuteczność. Śmierć jest u Perkinsa losowa i nieubłagana, przez co film można zinterpretować jako okrutny, ale całość okraszono perwersyjnym żartem: to jednocześnie produkcja groteskowa, slapstickowa w swym humorze, prowokacyjna.

Dzika i dziwna przejażdżka nie wystarczy, gdy nierówności w prezentowanej historii wybijają z rytmu, a zalet jest tu na tyle mało, że kompletnie nie równoważą niesmaku, z jakim pozostajemy po seansie.

"Małpa" jest zdecydowanie lżejszym, bardziej rozrywkowym filmem w dorobku Perkinsa. Można się przy nim świetnie bawić, z kumplami przy popkornie i po paru dniach kompletnie zapomnieć. Co samo w sobie nie musi być żadna wadą - można było gorzej spędzić te półtorej godziny.

Mimo relatywnie niezłej rozrywki jaką zapewnił mi film, uważam go za raczej średnie dziwowisko, ot obejrzeć można, ale nie koniecznie.

Małpa to film udany, świeży, odjechany, kapitalnie zrealizowany, zagrany lepiej, niż można się spodziewać. Choć to tytuł z gatunku "nie myśl za dużo, oglądaj i się baw", zdarza mu się powiedzieć coś ciekawego. Perkins łapie znakomity balans między krwawą grozą i kontrolowanie absurdalnym poczuciem humoru, tworząc satysfakcjonujące kino.