Gra o wszystko

Choć kinowy debiut reżyserski Sorkina jest filmem świetnie zrealizowanym, to jednak manifest feministyczny z niego marny.

Nieprzewidywalny, lecz przy tym jeszcze bezpieczny i niezaskakujący. Mam nadzieję, że w swoim kolejnym obrazie reżyser nie będzie się bał w pełni rozwinąć skrzydeł.

W Grze o wszystko brakuje trochę szaleństwa i odwagi, która wzniosłaby ten film ponad przeciętność.

Dzięki sprawnej narracji "Gra o wszystko" potrafi zainteresować widza niedostępnym światem wielkiego hazardu, gwarantując emocje przy oglądaniu kolejnych pokerowych potyczek.

Grą o wszystko Aaron Sorkin udowodnił, że w przyszłości być może będzie nie tylko wybitnym scenarzystą, ale też dobrym reżyserem.

Jak na Sorkina niczym nie zaskakuje. Ogląda się przyjemnie, z czasem jednak, gdy wydarzenia zaczynają na siebie nachodzić zaczyna wiać nudą, ale aktorstwo w dużym stopniu rekompensuje czas spędzony przy filmie.

Snorkin pokazał, że jest świetnym scenarzystą i solidnym reżyserem. Biorąc na warsztat autobiografię Molly Bloom, stworzył specyficzny dramat kryminalny.

Porządnie zrobiony dramat. Interesująca historia z wielkiego świata Hollywood i Nowego Jorku. Z ciekawym scenariuszem, trochę słabszą reżyserią oraz średnim aktorstwem wielkich gwiazd.

Większość krupierów i graczy w pokera w tym filmie to zawodowcy, którzy za 12 godzin profesjonalnego obracania żetonami i kartami dostawali na planie tylko 90 dol.

Aaron Sorkin po raz kolejny udowadnia, że w scenariuszowym fachu mało kto może mu dorównać. A Jessica Chastain ma piękny dekolt i do tego potrafi grać.

Można obejrzeć i całkiem dobrze się bawić na seansie. Jest tu wiele zbędnych wątków i dziwne zagmatwanie niedopowiedzeń, ale ogólnie, tak jak napisałam wcześniej, wszystko zostało przyjemnie, gładko i dynamicznie opowiedziane.

Można określić jedynie jako dobry. Co nie znaczy, że nie ogląda się tego z przyjemnością i zaciekawieniem historią.

Świetnie opowiedziana i rewelacyjnie zagrana prawdziwa historia Molly Bloom, przedsiębiorczej organizatorki pokera dla elit. Aaron Sorkin udanie debiutuje jako reżyser, ale nie bez potknięcia.

Forma jest smaczna, ale nie jest to temat z ostatniej chwili, raczej powtórka z rozrywki.

Na szczęście "Gra o wszystko" nie sprowadza się do opowieści o tym, że za każdą inteligentną, wygadaną i odnoszącą sukcesy kobietą stoi jakiś facet, najczęściej jej ojciec. Chastain daje zbyt wielowymiarowy występ, by dać się zamknąć w podobnej szufladce.

Pod koniec seansu odczuwałam już lekkie znużenie od nieprzerwanego potoku informacji i braku niedopowiedzeń, tak czasami potrzebnych w kinie. Jednak Aaron Sorkin może uznać swój debiut reżyserski za całkiem udany i gdy z czasem nabierze dystansu do własnej twórczości, będzie tylko lepiej.

Scenariuszowo bezbłędna produkcja, dobrze zagrana i poprawnie nakręcona ma szansę otworzyć drugą karierę scenarzysty.

Fascynująca opowieść o kobiecie, która w krótkim czasie stała się królową nielegalnych rozgrywek pokerowych.

Debiut reżyserski Aarona Sorkina można zaliczyć do udanych - świetne dialogi, porządnie skonstruowany portet psychologiczny bohaterki - ale trzeba przyznać, że za mało tu emocji i napięcia, które często charakteryzują filmy przez niego napisane.

Zaskakująco udany debiut Sorkina jako reżysera, chociaż jego styl scenariuszowy może już powoli wywoływać zmęczenie materiału. Niemniej utrzymuje przez sporą część tempo, błyszczy montażowo i aktorstwo, zaś sporo dialogów to prawdziwe perły.

Ma nie tylko tempo, ale i dobrych aktorów.

Jeśli film musi już mieć narratora, to niech to będzie narracja prowadzona zza kadru tak, jak w "Grze o wszystko". Debiut reżyserski znanego scenarzysty Aarona Sorkina jest pod tym względem wzorem do naśladowania. Idealnie trafia też w swój czas: pokazuje mikrokosmos patriarchalnego społeczeństwa.

Bardzo solidna produkcja, ale w żaden sposób nie szokująca czy zaskakująca.

Nikogo nie powinien rozczarować ten film, bo choć ktoś mógł zrobić to lepiej, nie oznacza, że tym razem było źle.

Jest w "Grze o wszystko" całe mnóstwo elementów, które pozwoliłyby temu filmowi pozostać na dłużej w głowie. A jednak tak się nie dzieje, co uważam za rozczarowanie.

Umiejętnie gra dynamicznym montażem, podbijając nerw pokerowych rozgrywek. Igra teledyskowymi cięciami, szczególnie przydatnymi przy tworzeniu atmosfery luksusu. Jednakże skłonność do moralizowania i bezzasadna długość całości otwierają drogę ku nudzie.

Film kończy się nieprawdopodobnie naciąganym zwrotem akcji, po którym następuje etatowe hollywoodzkie katharsis - ewidentnie pisana pod Oscary "szczera" rozmowa dwojga bohaterów, tak niebywale pompatyczna, że ocierająca się o autoparodię. I choć Oscary zapewne będą - znaczy, blef się udał - to poza Jessiką Chastain nikomu tu się nie należą.

Film jest duszny - pogrywa z widzem, jednocześnie dając jasno do zrozumienia kto jest dobry, a kto zły.

Świetnie zrealizowany obraz, który zdecydowanie jest wart poświęconego mu czasu. Jest intrygujący, wartki, wciągający oraz rewelacyjnie napisany.

Mimo że Sorkin nie porusza ani przez moment uczuciowego życia Molly Chastain pozostawia duże pole do domysłów. Aktorka rządzi na ekranie, a jej kolejne wydekoltowane kreacje przyciągają uwagę widza.

Niestety rozczarowuje. Aaron Sorkin nie zdał egzaminu i szkoda, że zmarnował całkiem niezły, choć niepozbawionych rażących błędów scenariusz i nie przekazał go komuś bardziej doświadczonemu na stołku reżyserskim.

Fascynująca historia o sukcesie, porażce, pieniądzach i drodze na szczyt.

Porządny kawał udanego filmowego rzemiosła. Film, który ma swoje wady, lecz potrafi je ukryć pod licznymi zaletami.

Choć wiele do wizyty w kinie zniechęcało - od nudnych zwiastunów, do okropnego plakatu z siedzącą nonszalancko na banknotach Jessicą - to ludzi z sercem pełnym miłości do sorkinowskiego geniuszu w kinie zawód na pewno nie spotka. "Feministyczny Wilk z Wall Street" okazuje się być bowiem mniej strasznym, niż go malują.

Próbuje sprzedać energię, której nie ma i głębię, która jest pozorna.

Świetny film zaglądający za kulisy wielkiego świata i jeszcze większych pieniędzy z kapitalną Jessica Chastain w roli głównej.

Z pewnością warto zobaczyć choćby dla samej Chastain, która w swej kreacji miesza nieodparty urok, subtelny seksapil i energię nieustępliwej kobiety sukcesu.

Niewątpliwie jest to film sprawnie zrealizowany, z sugestywną, a czasem wręcz nienaturalnie podkręconą dramaturgią, z udziałem dobrych aktorów i z ciekawą fabułą, więc pomimo moich narzekań na konstrukcję scenariusza, wielu widzom może się on wydać interesujący i atrakcyjny.

Jest filmem stworzonym dla fanów scenarzysty "Moneyballa", to niezaskakująca produkcja serwująca więcej tego samego, co zwykle.

Ma energię i mistrzowskie dialogi.

Opowiada na podziemiu hazardu zorganizowanym przez kobietę, ale o wiele bardziej interesuje go przeszłość i rodzicielskie relacje Molly. Zabrakło nutki ryzyka i postawienia wszystkiego na jedną kartę.