Filmweb

Doprawdy trudno stwierdzić, dlaczego tak przeciętny film wybrano na otwarcie tegorocznego Berlinale.

Jest szansa, że film bardziej Wam się spodoba, gdy książka Londona będzie jedynie mglistym wspomnieniem, a Buck kojarzyć się będzie jedynie z psem, którego losy były zmienne i burzliwe.

Wszechobecna dosłowność sprawia, że nawet wysunięte tu, w moim przekonaniu słuszne, postulaty - wezwanie do utrzymania ekologicznej równowagi, propozycja podziału królewskiej władzy, wreszcie równość w różnorodnym społeczeństwie - co rusz przywalają jak obuchem w łeb. Obawiam się, że po takim uderzeniu w pamięci zostaje jedynie tęcza, brokat i tona lukru.

Tym większa szkoda, że efektem tej gatunkowej alchemii jest wyłącznie środek nasenny.

Niestety, lata 90. zostają w filmie Hryniaka załatwione jedną wspomnieniową wypowiedzią do kamery. Zamiast wejścia w oryginalny kulturowy fenomen otrzymujemy dość miałki film biograficzny, wyglądający jak próba politycznego i komercyjnego zdyskontowania popularności znajdującego się na wznoszącej fali muzyka. Jakkolwiek by się nam muzyka zespołu Akcent nie podobała, Zenek zasługuje na więcej.

Warto obejrzeć dla autoironicznej kreacji Willema Dafoe. Dwugodzinna psychodrama jest popisem możliwości aktora. Typowe dla Abla Ferrary tendencje do ubarwiania historii chrześcijańskim mistycyzmem i narcystyczne przymierzanie się do figury Zbawiciela sprawiają jednak, że dzieło traci na lekkości. Tym samym trudno oprzeć się wrażeniu, że bardziej niż widowni było ono potrzebne samemu Ferrarze jako rodzaj autoterapii.

Choć mniej tu znanego z poprzednich filmów operatorsko-montażowego ADHD, autorski stempel Ritchiego jest wciąż doskonale widoczny. Ze sprawdzonych składników - błyskotliwych dialogów, nielinearnej narracji, perfekcyjnie skompilowanego soundtracku oraz tyleż szokującej co absurdalnej przemocy - reżyser przyrządza jeszcze jeden orzeźwiający, wysokoprocentowy koktajl.

Wyrób filmopodobny, którego jedynymi zaletami jest to, że jest kolorowy i pozwala zająć czymś dzieci przez półtorej godziny.

Nie mam złudzeń, że "365 dni" stanie się boxoffice'owym hitem - rozentuzjazmowane fanki twórczości pisarki i przystojnego Włocha z pewnością tłumnie ruszą do kin. Szkoda tylko, że walentynkowym hitem A.D. 2020 będzie nie tyle film erotyczny, co hołdujący toksycznym zachowaniom rapey movie.

O ile Broomfieldowi nie udaje się namalować poruszającego portretu relacji, świetnie przedstawia realia epoki dzieci kwiatów.

Dzięki tej parze "Miłość mojego brata" pozostaje ciekawym studium rodzinnych relacji i mechanizmów radzenia sobie ze świadomością nieuniknionego końca wszystkiego.

Żeby nie było: "Ptaki Nocy" mają ambicję powiedzenia czegoś o agresji wobec kobiet, wpisania się w nurt #MeToo. Jest tu kilka momentów niczym z filmów Tarantino, gdy śmiech ma nam ugrząźć w gardle od konfrontacji z aktem przemocy - w tym wypadku patriarchalnej. Wypada to jednak ciut obłudnie i ciut niesmacznie, bo przemoc jest tu zbyt często celebrowana jako ekranowa wartość-sama-w-sobie.

Jeśli ta recenzja ma mieć jakąkolwiek funkcję, jeśli ma być jakkolwiek pomocna, niech będzie po prostu wezwaniem do kina: "Monos" jest w stu procentach filmem sali kinowej, wymaga wielkiego ekranu i dobrego nagłośnienia w znacznie większym stopniu niż jakikolwiek hollywoodzki film akcji.

"Kłamstewko" to bowiem film-oksymoron. Śmiech miesza się w nim ze łzami, miłość wyraża się za pomocą obojętności, a lokalne obyczaje z łatwością dają się przetłumaczyć na uniwersalny język.

W sam raz do jednokrotnego użytku. Pociechy obejrzą go z zainteresowaniem, a rodzice nie usną z nudów.

Fakt, że owa mieszanka arogancji i pokory, cynizmu i czułości, brawury i niepewności siebie, wzbudza podziw, jest już wyłączną zasługą Sandlera.

Składa się to wszystko na kolejną, budżetową animację, w której nie ma na czym zawiesić ani oka, ani ucha, w równym stopniu bezpretensjonalną, co pozbawioną charakteru.

Otwarcie i bez wstydu korzystając ze schematów fabularnych wypracowanych na przestrzeni lat przez kolejne odsłony "Obcego", reżyser nie rości sobie większych, artystycznych pretensji. Za cel obiera dostarczenie publiczności gatunkowej rozrywki na najwyższym poziomie. Jego film ma być przede wszystkim sprawnie zrealizowanym horrorem science fiction, który za sprawą blockbusterowego przesytu i nadmiaru atrakcji będzie wbijał widza w fotel.

Humor "Poznajmy się..." nie zawsze do mnie osobiście przemawia. Jest zbyt mieszczański, zbyt grzeczny, za mało cyniczno-nihilistyczny jak na mój gust. Ale i ja bawiłem się na seansie nieźle.

Uśmiech goni uśmiech, a strachy są fałszywe. Dobrze chociaż, że wilk ma zęby.

Zabawa oczekiwaniami publiki kończy się, niestety, na poziomie wybitnej filmowej formy. Jak na nieoczywistą, zdawałoby się, opowieść o tym, że sojusz ze złem może być szansą na emancypację, "Małgosia i Jaś" ostatecznie okazują zbyt oczywiści.

Ekran tętni życiem, ujmuje plątaniną radości, smutku i wszystkiego pomiędzy. Oglądając, poczujecie zimne ukłucie prawdy, ale i wtulicie się w ciepły kocyk marzeń. Pełna skala doznań. Co tu dużo mówić: kobietki może małe, ale reżyserka i scenarzystka zdecydowanie duża.

To film z bardzo zachowawczym i moralizatorskim przesłaniem, w gruncie rzeczy zgodnym z propagandową putinowską tezą o "liberalnej zgniliźnie" napływającej z Zachodu.

To, mówiąc najoględniej, film wypełniający egzystencjalną pustkę pod nieobecność "Szybkich i wściekłych" - stroboskopowe mordobicie, jeden wielki wyścig na tle rozjarzonego neonami Miami oraz wykrzyczana z entuzjazmem pochwała rodziny jako moralnego kompasu. Słowem, film na tyle samoświadomy, by zamknąć wszystkie te atrakcje w ironicznym nawiasie.

Jest przede wszystkim lekcją akceptacji - bardzo prostą, ale też spójnie poprowadzoną i wypełnioną pozytywnymi emocjami.

Nie jest może wielkim kinematograficznym osiągnięciem, ale ujmuje uczciwym tonem i pokorą. Do tego historia Johna i Molly, mimo całej swojej niezwykłości, jest uniwersalna.

Nietrudno jednak zauważyć, że obydwa fenomeny były odmianą choroby, na którą najczęściej zapada się w młodości - fanatyzmu. Nominowanego do Oscara w sześciu kategoriach "Jojo Rabbit" potraktujcie jako łagodną szczepionkę przeciwko tej przykrej dolegliwości. Warto ją przyjąć zwłaszcza teraz, kiedy w powietrzu szaleją przeróżne wirusy radykalizmu.

Mimo że "Proxima" opowiada o zmaskulinizowanej branży, twórczyni udaje się wyjść poza szufladkę z napisem "zły patriarchat". Melancholijna historia rozstania matki i córki okazuje się także studium walki kobiecego ciała - z materią, fizyką i własną biologią.

Kino nieco staroświeckie. W tym przypadku to jednak nie wada. Dzięki temu otrzymaliśmy opowieść, która jest subiektywnym spojrzeniem na życie konkretnej jednostki, a zarazem pozostaje uniwersalną historią, zrozumiałą pod każdą szerokością geograficzną. To zaś czyni z samego Eastwooda prawdziwego bohatera, który mimo zaawansowanego wieku imponuje przenikliwością i świetnym warsztatem filmowym.

W moim odczuciu Sam Mendes zwyczajnie zrobił swoje: film nieskomplikowany fabularnie, wciągający i immersyjny jak gra wideo. To bardziej doświadczenie, a mniej historia i rekonstrukcja w rozumieniu muzealnego czy świątecznego festynu chorągwi i narodowych emblematów.

Pada ofiarą nie zawsze trafionych decyzji artystycznych, które, z braku innego słowa, sabotują samą opowieść. photo.title Bo jest tu nielicha fabuła i kiedy poskłada się to wszystko po seansie, film okazuje się sprawną opowieścią o ciężarze zrzuconym na barki kobiety, która powoli kruszeje, przytłoczona przeświadczeniem o zdradzie doznanej ze strony świata, ludzi, wiary i własnego ciała.

Przede wszystkim więc męczy i nudzi. W przypadku produkcji przygodowej dla całej rodziny są to grzechy ciężkie, których nie równoważy ani fajna obsada, ani interesujące pomysły wyjściowe.

To film, którego legenda sprzed trzech dekad nie jest w stanie ocalić przed przeciętnością. Nawet jeśli sprawi nam on filmową przyjemność, to zapomnimy o nim dość prędko.

Obiecywali nam bombę, wyszła im co najwyżej petarda. I to taka z długim lontem. Zbyt długim.

Ogląda się jak sprawnie zrealizowany akcyjniak. Twórcy dbają jednak, aby zasiadające na widowni dzieciaki wyniosły z filmu coś więcej niż kilka ciętych ripost i nieprzyzwoitych żartów.

Jak już się pewnie domyśliliście, bawiłem się na "Mayday" nieźle.

Szklanka w połowie pusta czy w połowie pełna? Można obejrzeć film Damian i wyłuskać z niego piękne chwile psiego szczęścia, można obejrzeć film Damian i skupić się na potoku psich smutków. Można też powybrzydzać.

Co z tego, że wyłupiaste oczy pierwszoplanowej Andrei Riseborough wyrażają więcej, niż film na to zasługuje. Co z tego, że zdarzają się momenty solidnej zwyrolskiej makabry, a całości słusznie ciąży defetyzm co się zowie... No właśnie, co z tego? Obok tej klątwy przechodzimy obojętnie.

Brakuje "Sokołowi..." cech, które wyodrębniałyby go jako coś charakterystycznego. Nilson i Schwartz nie zdołali opowiedzieć historii Tylera i Zaka własnym głosem. To zaś sprawia, że bohaterowie nie zapadają w pamięci.

Niewykluczone, że prawdziwą satysfakcję mogą z niego czerpać wyłącznie oddani miłośnicy Garland. Wszyscy pozostali obejrzą natomiast staroświecki biopic o spadających gwiazdach. Kolejny portret ikony odbity na zbyt cienkiej kartce papieru.

Jak się domyśliliście, lubię ten film. Być może bardziej niż na to zasługuje. Lecz w przeciwieństwie do filmów Patryka Vegi, w których każdy element tekstu oraz języka filmowego wydaje się narzędziem egzekwowania marketingowego planu, w "Jak zostałem gangsterem" czuć autentyczną frajdę z opowiadania historii, zaplatania fabularnego patchworku, pracy z aktorami. Słowem, widać miłość do - cytowanej i trawestowanej z lepszym i gorszym skutkiem - konwencji.

"Urwis" ma więc wystarczająco uroku, by zająć małego widza na półtorej godziny. Brak "wielkostudyjnego" rodowodu oznacza jednak, że animacja nie zachwyci mocą procesorów a rodzice nie znajdą tu wiele dla siebie.

"Koty" nie są oczywiście filmem idealnym i jeśli kogoś interesuje przede wszystkim warstwa muzyczna, być może lepiej odkurzyć DVD ze spektaklem. Czasami coś przestaje działać na poziomie tempa, zdarzają się dłużyzny. W pewnym sensie jest to musicalu ekranizacja totalna: obrazy wypierają w nim dźwięki, muzyka staje się drugorzędna.

O ile w "Morderczej oponie" Dupieux nie żałował sobie nonsensów, maksymalnie utrudniając widzowi utożsamienie się z nietypowym protagonistą, tak w "Deerskin" stawia na bardziej subtelne środki wyrazu. W ten sposób udaje mu się stworzyć najbardziej przystępne ze wszystkich dotychczasowych dzieł.

Jedno pytanie nie daje mi natomiast spokoju: czy "Winowajca" to po prostu tak słaby produkcyjniak, czy może Pantoliano jest tak złym aktorem, że ściągnął na film jakieś fatum? A może i jedno, i drugie? Namawiam zatem cieplutko - nie próbujcie dociekać, kto zawinił, szkoda waszej fatygi i straconego czasu.

Twórcy "Następnego poziomu" nie próbują wymyślić prochu. Sięgają po rozwiązania, które sprawdziły się w kasowej "Przygodzie w dżungli", a potem delikatnie je modyfikują, tak aby widz nie doświadczał zbyt często frustrującego uczucia déjà vu.

Więc nawet, jeśli film Milowicza i Anuszewskiego jest wieśniacki, bo właśnie taki miał być, marne to pocieszenie. Bolcom, Stolcom i reszcie chłopaków już podziękujemy.

Ma w sobie sporo z ducha opowieści typu "slash" - pozostaje wierna gatunkowemu kanonowi, ale nie czuje się przez niego ograniczona. Jest w tym żywiołowość i cała masa pozytywnej energii. Solidna intryga nie pozwoli się widzom nudzić, a cudownie zagrani bohaterowie, ich perypetie i interakcje sprawią, że z kina wyjdziecie z uśmiechami na twarzy. Ale też z żalem, że film dobiegł już końca.

W wycyzelowanym, czarno-białym obrazie Marcina Krzyształowicza próżno jednak szukać pesymizmu "czarnej serii" czy hurraoptymizmu propagandy. Do spółki ze współscenarzystą Andrzejem Gołdą, reżyser unurza miasto w sosie surrealizmu i oniryzmu, doprawiając go solidną dawką absurdu.

Układa się to wszystko w koncert na klasyczne instrumenty kina grozy. Tyle, że za sprawą scenariopisarskiego lenistwa, z ekranu wieje nudą.