Filmweb
Źródło
Marcin Pietrzyk 17%, Łukasz Muszyński 11%, Michał Walkiewicz 11%, Jakub Popielecki 7%, Marcin Kamiński 7%, Bartosz Staszczyszyn 4%, Dorota Kostrzewa 4%, Ewelina Nasiadko 3%, Dominika Wernikowska 3% 99 więcej
- Ostatnio dodana recenzja: 16 czerwca 2019 (1 dzień temu)
- Na Mediakrytyku od: 21 lipca 2016 (2 lata temu)
-
5.55.56.06.05Układ jest prosty: jeśli pielęgnujecie w sobie ośmiolatka-mizantropa, Godzilla będzie i waszym królem, reszta to tylko radioaktywny, hollywoodzki odpad. -
5.85.86.16.12Wyszło więc jak zwykle: życie napisało ciekawy scenariusz, a widzowie dostali bezkształtną papkę. -
7.37.35Nie sposób pozbyć się wrażenia, że Lars Kraume podchodzi do swojego scenariusza jak znudzony belfer, który po raz kolejny musi powtórzyć swoim podopiecznym nudną lekcję. Niestety, raczej nie zapisze się ona złotymi zgłoskami w historii kinematografii. -
7.17.17.47.46Na poziomie treści bije z tego wielka grzeczność, uprzejmość, wręcz czołobitność. Nowoczesny "święty z dolarów" uprawia ckliwy mentoring, oswaja własne Ja i w konsekwencji przekształca się w istotę nieskazitelną, pomnikową, a przez to także - mimowolnie upupioną. -
6.96.96.66.67I mimo że el-Toukhy nie traci po drodze żadnego ze swoich reżyserskich atutów, całość zaczyna przypominać wyprany z emocji thriller - i to taki, w którym nie możemy liczyć ani na sprawiedliwość, ani na katharsis. -
4.94.94.14.13Kinberg rzuca fanom drobniaki, ale zapomina o naprawdę ważnych rzeczach. I nie chodzi mi nawet o jakieś komiksowe niuanse, tylko o przyłożony do komiksowej formy standardowy blockbusterowy kunszt: szczyptę olśniewającego spektaklu, garść porywającej historii, kupę wiarygodnych bohaterów. Konkurencja od dekady dowodzi, że się da. -
4.14.13.83.85Film Ry Russo-Young ze swoją szczeniacką żarliwością i romantyzmem najbardziej spodoba się chyba rówieśnikom ekranowej pary - jeszcze nieprzeżartym cynizmem, z nadzieją spoglądającym w przyszłość. -
2.42.42.52.52Na plakacie "Herezji" czytamy co prawda "odpuść nam nasze winy", ale brzmi to jak myślenie życzeniowe reżysera. Jeśli jesteście w miłosiernym nastroju, zapraszam do kina. -
4.44.42.62.64Fałszywy bilet na podróż po dziecięcej wyobraźni wydrukowano na świetnym papierze. -
??2Zaprawdę, powiadam wam - nie mam bladego pojęcia, z jakiej galaktyki przybywa do nas "To boli". -
6.16.16"Paskudy" nie tylko bawią, ale przede wszystkim przekazują najmłodszym niezwykle ważną lekcję: nikt nie jest idealny i to jest OK. -
6.06.06.26.27Największą słabością widowiska Lettermana jest finałowa rozróba. Twórcy niestety podążają za obowiązującymi obecnie trendami, tworząc chaotyczne "łubudu". Na próżno szukać tu czegoś, co warto byłoby zapamiętać. Trzeba po prostu zacisnąć zęby i to przetrzymać. I cieszyć się lekką zabawą, jaką film oferował wcześniej. -
7.17.17.37.36Wiadomo, że motywacje to nieostra materia. Jeśli więc w snuciu psychologicznych domysłów widzicie główną przyjemność płynącą z seansu, cieszcie się i radujcie, bo czeka Was wielka zgadywanka. W pełnych bólu oczach Félixa Maritauda dostrzegam jednak zbyt wiele niewiadomych, by z pełnym przekonaniem trzymać za niego kciuki. -
??4Stosunkowo najciekawiej wypadają tu sceny akcji, w które filmowcy wplatają ujęcia stylizowane na efekty pracy kamery GoPro. Dodajcie do tego przyzwoite tempo intrygi oraz słodkiego tytułowego misia, a otrzymacie animację, na którą od biedy możecie wybrać się z pociechami z okazji Dnia Dziecka. Ostrzegam jednak lojalnie: to film dozwolony do lat siedmiu. -
6.36.36.86.86Ale choć takiego "Aladyna" mógłby wyreżyserować pewnie każdy, nie jest tak, że nie da się zmrużyć oka i wypatrzeć tu kilku autorskich stempli. -
6.26.25.85.84Tym samym, mimo że nie ogląda się go najgorzej, "Brightburn" jest klasycznym przykładem dzieła, które nie dorasta do oczekiwań, jakie specjaliści od marketingu rozniecili jeszcze na etapie produkcji. -
??7Fakt, że jego propozycja zostaje oceniona jako zbyt dydaktyczna, a do tego z niewielkim potencjałem komercyjnym, mówi sporo o autoironicznej optyce reżysera. Cóż mogę dodać? W taki sposób zanudzać i pouczać Suleiman może nas bez końca. -
??5Jeden z tych filmów, które pozostają dla mnie nieprzeniknioną tajemnicą. Mówią do nas znajomym językiem. Powoli i wyraźnie, cytując klasyka, "jak do dziecka albo psa". Ale jednocześnie mówią o tylu rzeczach naraz, że trudno skupić się chociażby na jednej. -
??4Całą prawdę o filmie Desplechina zdradza zresztą jego tytuł. To pełnometrażowa adaptacja telewizyjnego dokumentu z 2007 roku "Roubaix, Commissariat Central" Mosco Boucaulta. I choć surowy "komisariat centralny" zastąpiono metafizycznym "światłem", narracje kiełkujące z obydwu rzeczowników są rozczarowujące. -
??7Oszczędny, elegancki formalnie film Belocchio oddaje mu sprawiedliwość. I pokazuje - w szerszym, humanistycznym planie - że człowiek jest przede wszystkim sumą podjętych decyzji. -
??2Wszystko to składa się na upiorny, pretensjonalny film, który nawet fanom twórczości reżysera może wydać się niepotrzebnym ekscesem.
-
7.07.06.56.57Są filmy, po obejrzeniu których pragnie się zostać dziennikarzem śledczym albo lekarzem. Po seansie "Wymarzonego" prawdopodobnie przemknie Wam przez myśl, że miło byłoby zatrudnić się we francuskiej opiece społecznej. -
6.26.25Okazuje się więc jedynie arcydziełem potencjalnym, któremu nie dane było osiągnąć ostatecznej formy. -
6.86.86.46.47"Gloria Bell" to taki właśnie film, w którym bohaterka zamiast patrzeć w kalendarz, zadręczać się i wzbudzać naszą litość, woli dać się podziwiać w czynie, wśród małych klęsk i prozaicznych sukcesów. Jej radość bez daty ważności i powaga, do której dojrzeje, wzbudza coś w rodzaju szacunku. A może nawet zazdrości. -
5.15.14.84.85"Nasze zmagania" mogłyby być solidnym dramatem rodzinnym, jednak film wpada w sidła własnych ambicji. Reżyser mnoży wątki poboczne, którymi mógłby obdzielić cztery kolejne projekty: jest i o nierówności społecznej, wyzysku w pracy, samobójstwie z powodu trudnej sytuacji ekonomicznej, paraliżującej samotności, nieprzepracowanych problemach rodzinnych. -
??7Dzięki kameralnemu nastrojowi, świetnie napisanym dialogom, mało ekstrawaganckiej jak na Dolana ścieżce dźwiękowej oraz doskonale poprowadzonej, młodej obsadzie, film ogląda się trochę jak samokrytykę reżysera. Nie mam nic przeciwko. Jeśli w takim tempie będzie zaliczał przystanki na drodze do panteonu klasyków, trafi tam, zanim znudzą się dowcipy o czyichś starych. -
7.77.78Ciekawe, że "Portret..." to kolejny po "Faworycie" Yorghosa Lanthimosa oraz "Na pokuszenie" Sofii Coppoli film, który wpisuje feministyczną narrację w strukturę filmu kostiumowego. Jest coś rebelianckiego i subwersywnego w takim postawieniu sprawy - za krępujący kobiece ruchy gorset konwenansu odpowiadają przecież głównie mężczyźni. Zaś Sciamma wywraca tę historię na lewą stronę z perwersyjną frajdą. -
9.19.19Szukając wizualnego ekwiwalentu dla stale zmieniającej się sytuacji bohaterów, wędruje od jednej "oswojonej" estetyki do drugiej. I tak też obcuje się z "The Parasite" - każdy cukierek jest pyszniejszy od poprzedniego, nawet gdy w torebce zostają już tylko kamyki. -
??5Sachs ma ucho do dialogów, jego wyobraźnia produkuje zabawne, absurdalne miniatury, a hollywoodzcy profesjonaliści dają z siebie dokładnie tyle, na ile się umówili. No i nic dziwnego, że z całej tej gadaniny układa się w końcu, by zacytować znajomego dziennikarza, "mądra i ciepła opowieść o odchodzeniu". -
6.76.77Spokojny rytm, długie ujęcia, kamera zaglądająca bohaterom prosto w oczy - nihil novi, widzieliśmy to dziesiątki razy. Lecz rzadko kiedy bracia wykorzystywali podobne środki, by napędzić nam stracha "Mały Ahmed" nie jest ich najlepszym filmem. Ani najważniejszym. -
6.36.37Gangsterska komedia z absurdalnym punktem wyjścia i jeszcze bardziej absurdalnym finałem. A zarazem niezwykle delikatna satyra na różnorakie formy zinstytucjonalizowanej hipokryzji.
-
7.57.57Jeśli jeszcze się nie domyśliliście, poniższa ocena jest wyrazem bezradności wobec tak imponujacej narracyjnie i tak wątpliwej fabularnie materii. Cieszę się, że Malick przestał chodzić z lustrem po gościńcu i na powrót zanurzył się w historii. -
4.34.34.54.55Jest przyjemną rozrywką, która nie wymaga od widzów szczególnego zaangażowania emocjonalnego czy intelektualnego. Idealnie nadaje się więc jako doraźny środek na odstresowanie po całym dniu ciężkiej pracy. Z seansu wyjdziecie pozytywnie naładowani, ale o samym filmie bez żalu zapomnicie. -
7.97.99"Pewnego razu... w Hollywood" może być traktowane jako opowieść o końcu niewinności, świadectwo wiary w nieśmiertelność kina, albo oznaka strachu przed stępiającą reżyserski pazur starością. Ale to przede wszystkim film Quentina Tarantino - sami wiecie, że jest czymś o wiele lepszym. -
??7Bezdyskusyjny pozostaje za to fakt, że X muza nadal pozostaje mężczyzną. Arcyciekawy dokument Toma Donahue rozbudza naszą ciekawość niezadanym wprost pytaniem: A co, gdyby było inaczej?
-
??7Jako zapis pewnego procesu jest to więc film przyzwoity. Jako wgląd w prawdopodobną przyszłość dziennikarstwa - wręcz nieodzowny. -
8.38.39Naprawdę, sam Thomas Pynchon nie powstydziłby się takiej paranoicznej fabuły. Fabuły, która staje się faktem. -
6.06.06.16.15W moim odczuciu takie zerojedynkowe przekładanie literatury na biografię jest szczytem kiczu, czymś mimowolnie uwłaczającym powadze pracy twórczej: utkania z ogromu skomplikowanych źródeł literackich, językowych, mitologicznych, religijnych i naukowych, które posłużyły barwnego świat Śródziemia. -
??7Rzeczywistość, która wyłania się z tych scen, nie jest przyjemna. Lecz dzięki neonowym kolorkom, subtelnym kreacjom aktorskiej pary oraz empatycznej optyce reżysera, chce się w niej przebywać - choćby po to, by pokibicować bohaterom na drodze do odkupienia. -
??5Rezultat jest mniej więcej taki, jak nastrój bohaterów. Z niczego się nie śmieją, niczego się nie boją, wszystko przyjmują ze stoickim spokojem, a to, co ważne, wylatuje drugim uchem. Bardzo to ładne. Tylko po co?
-
7.07.07W rozbudowanej elegijnej sekwencji słychać echa "Wszystko o mojej matce", jest scena przywołująca wspomnienie katolickiej "edukacji" ze "Złego wychowania", a nawet króciutka pochwała matriarchalnej wspólnoty rodem z "Volver". Zwykle mam z takimi składankami problem, są albo oznaką twórczego uwiądu, albo patyną na pomniku szacownego klasyka. Tym razem jednak, dzięki dość intymnej optyce, zawężonej w zasadzie do reżyserskiego porte parole, sprawa ma się inaczej. -
??9Ekspresyjna forma filmowa każe mi powiedzieć bez żadnej przesady: taki film nakręciłby sam Dżiga Wiertow, gdyby zamiast odwzorowywać codzienność, postanowił opowiedzieć o traktorach, które tańczą. -
??8Nie mogę się zdecydować: Roberto Minervini to bard wykluczonych czy zwyczajny kabotyn? Wielkie czarno-białe zdjęcia, setki zbliżeń, poetyka bliska cinéma-vérité, brak muzyki i narracji pozakadrowej. Przeskalowanie estetyczne, tak jakby reżyser cały czas szeptał nam do ucha: "Patrzcie, oto stał się film". Z drugiej strony jest w tym jakieś smutne piękno. -
??7Jeśli jeszcze się nie domyśliliście, ogląda się to wszystko z duszą na ramieniu. Dzięki złowróżbnej muzyce oraz dynamicznemu montażowi całość przypomina rasowy thriller. -
6.76.76.06.06Jak każdy dobry film coming of age, wywołuje po seansie poczucie utraconej niewinności - jakby wiedza zdobyta podczas inicjacji w dorosłe życie musiała zostać naznaczona jakąś niepowetowaną stratą. To z pewnością wielki reżyserski sukces debiutującego za kamerą Simona Bakera. Subtelność w kreśleniu bohaterów, a zarazem wielowymiarowe ukazanie dojrzewania w cieniu deski surfingowej pozostawiają widza z apetytem na więcej. -
??6Dzięki kameralnym, świetnie napisanym scenom w mieszkaniu Krisa i Abbie, eleganckiej inscenizacji kolejnych etapów ich związku oraz doskonałym rolom całego kwartetu bohaterów, film zachowuje szlachetny, neorealistyczny charakter. Nie są to może "Złodzieje rowerów", jak sugerują niektórzy, lecz skłamałbym, pisząc, że film nie zostawia nas momentami ze złamanym sercem.
-
??8Rzadki przypadek filmu, który dzięki pełnemu metrażowi zamienia się z krzyku wściekłości w równie ważną elegię.
-
7.77.77.37.37Każdego roku w repertuarze znajdziemy jakiś tytuł, przy którym chce się cytować krytycznofilmowe komunały o "widzialności obcowania człowieka z materią" i "czystym kinie". Na 2019 nominuję do tego zaszczytu "Johna Wicka 3". To film z gatunku "zabili go i uciekł", ale nasycony taką wrażliwością, że najmniejsze detale mają tu wymiar ekranowej poezji: ot, przeładowywany pistolet czy rysa na szkle dziabniętym przez zakrzywiony miecz. -
7.77.78Choć momentami wygląda to jak sentymentalny hołd dla małej ojczyzny, mało kto potrafi dziś tak głośno tupnąć nogą w jej obronie. -
??7Reżyser pozostaje w rzeczonym rozkroku na tyle długo, by zostawić nas z rozczarowującym banałem: wszyscy jesteśmy winni, Victor Hugo, "nędza zła macocha", sytym Europejczykom łatwo oceniać. To już serio lepiej, żeby się przez dwie godziny strzelali.
- Wyświetlasz recenzje bez 5 duplikatów. Wyświetl wszystkie recenzje