Uwierz w Mikołaja

To dokładnie taki film jakiego można się było spodziewać po Łepkowskiej i Wieczur. Durny, sztampowy i infantylny.

"Uwierz w Mikołaja" tegoroczną niszę zagospodarowało tak jak każdy by się spodziewał. Nie jest to jednak produkcja, którą należałoby szybko ominąć. Czasem w tych schematach można odkryć prawdziwe złoża wrażliwości i piękna, które dzieje się wokół nas. I to się pani scenarzystce Łepkowskiej udało przekazać.

Schemat goni schemat, a jednak w końcu pojawia się wyrozumiały uśmiech. Czekamy bowiem na takie filmy podobnie jak wyczekujemy na święta. Z pełną świadomością, że to, co przeżywaliśmy w dzieciństwie, nie powtórzy się więcej. A tak zwana magia świąt jest w większym stopniu wymysłem komercyjnym, niż duchowym.

Niemal każda postać jest papierowa i pozbawiona mocy sprawczej, więc trudno się zaangażować, albo przejąć. Nie oczekuję bynajmniej dramatów egzystencjalnych od komedii świątecznej, ale chociaż jeden trójwymiarowy bohater, który nie czeka bezczynnie aż jego problemy same się rozwiążą, mógłby nadać nieco kolorytu tej bladej, infantylnej do bólu zębów historii, w której tylko ładne widoczki się bronią.

To kino marzycielskich baniek i fantazji. Niemniej, to ciągle jedna z leczniczych funkcji X Muzy, będącej ucieczką, resetem i okazją na wytchnienie. Jeśli zadziała nawet w minimalnym zakresie, to wtedy naprawdę mniejsza o techniczną czy scenopisarską realizację.