Czasem myślę o umieraniu

Swoich najwierniejszych, najbardziej oddanych widzów odnajdzie w osobach, które pocą się na myśl o wykonaniu telefonu do punktu obsługi klienta.

Przez 91 minut walczyłam ze sobą, zastanawiając się co myślę o tym filmie. Z jednej strony coś ciągnęło mnie do historii Fran, ale z drugiej strony przewracałam oczami i denerwowałam się jej zachowaniem. Jednak w grze aktorskiej Daisy Ridley jest coś pociągającego. Nie dostała wiele tekstu do nauczenia, jej bohaterka raczej słucha niż mówi, a jednak aktorka stworzyła niezwykle wyraźny portret wycofanej i skrytej mieszkanki małego miasteczka.

Podszyty subtelnym poczuciem humoru romans oraz traktat o niewyrażonej wprost depresji, lękach społecznych i potrzebie kontaktu z drugim człowiekiem.

Czasem myślę o umieraniu jest jednak przede wszystkim opowieścią o budowaniu relacji przez osoby nieneurotypowe i wszystkie inne wymykające się społecznym normom. O trudzie wchodzenia w związki, rozumienia intencji drugiego człowieka, obowiązującej dookoła etykiety, przy jednoczesnym pragnieniu akceptacji.

Założę się, że długo nie natkniemy się na tak wycofaną bohaterkę w amerykańskim kinie. Choćby dlatego, warto skusić się na seans, wejść do jej umysłu i trochę pofantazjować.