Gracjan Mikitin

Lee Chung-hyeon ma papiery na to, aby stać się wiodącą postacią, jeśli chodzi o kino gatunkowe prosto z Korei Południowej.

Przykład kina kameralnego, gdzie prawdziwie intensywne emocje pomiędzy bohaterami można zbudować na pomyśle i odpowiednim poprowadzeniu aktorów.

Larraín w swoim filmie bardzo zgrabnie łączy wiele gatunków prezentując nam kino wysmakowane pod względem formy. To produkcja polityczno-społeczna oblana sosem satyry, czarnej komedii, a także grozy.

Bardzo fajnie, że nastoletnie żółwie właśnie w tak dobrym stylu wracają na salony. Oby zagościli na nich na dłużej, ponieważ to uniwersum ma wielki potencjał do siania chaosu w kinach!

Finalnie to niespójne kino, pełne niedomówień i słabej realizacji, gdzie przygoda nie ma miejsca na to, aby odpowiednio wybrzmieć.

Ma szanse wynieść worek statuetek z różnego rodzaju konkursów filmowych, jednak nie zapisze się w historii kina, jako wiekopomne dzieło, które zmieniło w jakikolwiek sposób gatunek.

Animowana komedia romantyczna, która czerpie wiele inspiracji z najlepszych w swoim gatunku, jednak nie wprowadza przy tym niczego świeżego.

Kino rozrywkowe, które się broni wieloma elementami, to nie sposób nie czuć, ze powoli schemat tej serii wyczerpuje się.

To filmowy zapychacz czasu z ciekawym pomysłem, który finalnie w połowie drogi, gdzieś lekko zboczył z kursu.

Ciekawa dokumentalna propozycja skierowana przede wszystkim do zwykłych widzów, którzy chcą dowiedzieć się czegoś więcej o zespole George'a Michaela i Andrew Ridgeleya.

Srogie rozczarowanie na każdym polu.

Najlepiej wypada wtedy, kiedy na przód wysuwają się emocje i relacje pomiędzy bohaterami. Reszta zdaje się być mniej istotna, czymś w rodzaju tła, które niestety też jest częścią historii.

Finalnie jest gdzieś po środku całego uniwersum. To po prostu kolejny film zrobiony według znanego schematu, gdzie roboty nie do końca grają główne role, a przecież powinny.

Finalnie nostalgiczny kontent okazał się niczym innym, jak obietnicą, która nie do końca została spełniona. "Flash" jest kinem przeciętnym w swoim gatunku i tak naprawdę nie oferuje nam nic wielkiego.

Wyborna animacja, którą trzeba zobaczyć na wielkim ekranie! Kandydat nie tylko do najlepszego filmu superbohaterskiego roku, ale w ogóle do jednego z najlepszych tytułów 2023!

Nie zamierza na nowo odkrywać koła - to schematyczny przykład dzieła spod szyldu nazistowskiego kina wojennego, które czerpie garściami ze spaghetti westernów.

Dynamiczna i niezwykle kolorowa animacja będąca doskonałą rozrywką dla pociech. Rodzice pewnie spojrzą na niego z nostalgią w oku, ale będą świadomi, że całość została stworzona na współczesną modłę.

Smutne i epickie zarazem pożegnanie z najbardziej spójną serią w historii Marvela. Trzecia odsłona przygód strażników to komiksowe kino najwyższych lotów!

To film, który da się lubić, który sprawi wiele frajdy fanom gatunku oraz cyklu. To udany blockbuster grozy, który spełnia swoje zadanie - straszy i obrzydza!

Ta na pozór niezwykle intrygująca opowieść w rodzimych klimatach Kodu da Vinci, okazała się być niespełnioną obietnicą czegoś wielkiego w kinie gatunkowym.

Owy w pastisz w rękach sprawniejszego filmowca mógłby być jeszcze bardziej odjechany i rozrywkowy. Finalnie otrzymujemy chaotyczny i nierówny film.

Nużący, pozbawiony romantyczności romans o niezbyt ciekawym trójkącie miłosnym. I tylko malowniczych krajobrazów miasteczka Leavenworth szkoda.

Jest to propozycja całkowicie jadąca na schematach gatunku, która prowadzi nas za rączkę po jak najprostszej linii od napisów początkowych do tych końcowych.

Niezwykle kolorowa produkcja, która powinna zagwarantować półtorej godziny dobrej zabawy dla Waszych pociech. Dla rodziców? Niekoniecznie.

Po obejrzeniu musimy sami zasiąść przed laptopem i poszukać nieco więcej informacji. Zczynamy zadawać więcej pytań niż powinniśmy, a to chyba nie jest najlepsza oznaka po takim seansie.

Reżyser stworzył dzieło samoświadome, które nie ma zamiaru prosić widza o krzyczenie z przerażenia. Johnstone woli abyśmy dobrze się bawili w trakcie seansu i to mu się całkiem nieźle udaje.

Powinniście wybrać się na "Fabelmanów", ponieważ to piękne filmowe zwieńczenie tego roku i uhonorowanie kariery wielkiego hollywoodzkiego twórcy.

Lepiej poszukać jakiegoś innego filmu lub serialu, w którym z dużo większą dozą prawdopodobieństwa poczujecie magię świąt. "Niewesołych świąt" to niewesołe filmowo-świąteczne doświadczenie.

Czy tak powinny wyglądać prezenty? Opakowanie wydaje być całkiem ładne, ale to co znajdziemy w środku nie do końca będzie nas cieszyło.

Kryminalna historia, jako całość finalnie okazuje się być czymś średnio interesującym, a finał mało satysfakcjonującym. Zdecydowanie duży krok wstecz względem pierwszej części.

To film biograficzny, który wydaje się być przemyślanym i wymierzonym co do centymetra, tak aby nie uciec od schematycznej muzycznej biografii prosto z hollywoodzkiego studia.

Guillermo Del Toro tylko w sobie znany sposób pokazał, że jeśli ma się pomysł, to można historię przemieloną przez popkulturę zaprezentować po raz kolejny w sposób magiczny i oryginalny.

Ta norweska odpowiedź na MonsterVerse nie jest niczym odkrywczym w swoim gatunku. Co więcej mocno inspiruje się filmami o chociażby King Kongu.

To wspaniały film dokumentalny, który jest prawdziwym listem miłosnym do ludzi, którzy traktują swoich czworonożnych kompanów, jak członków rodziny. I chwała im za to!

Sequel filmu Guillaume Pierreta to dokładnie ten sam film co poprzednik z tym, że twórcy kierują się hollywoodzką złotą zasadą dotyczącą kontynuacji - więcej, mocniej i szybciej!

Sympatyczna ciekawostka od Jamesa Gunna, która jest dla fana "Strażników Galaktyki" pozycją obowiązkową dającą kilka znaczących elementów dotyczących przyszłości bohaterów.

Niestety ginie w morzu przeciętności. Nie pomaga też Jason Momoa w roli głównej, który tworzy strasznie karykaturalną postać.

To wciągające kino, które przeraża na nieco innym poziomie, aniżeli klasyczne thrillery o seryjnych mordercach. Warto dać szansę!

To przykład tego, jak mogłoby wyglądać MCU, gdyby studio dawało więcej wolności twórczej swoim reżyserom. To najlepsza produkcja Marvela od czasu "Avengers: Koniec gry".

Wygrywa przede wszystkim ludzką historią i sposobem w jaki generuje w widzu pokłady emocji - płaczemy ze śmiechu, aby za chwilę uronić łzę wzruszenia.

Zaskakująco dobry film będący sympatyczną czarną komedią ze świetnie bawiącymi się w swoich rolach Camilą Mendes oraz Mayą Hawke.

Jest wyzbyty z emocji i chłodny niczym temperatury na Karakorum. Historia Macieja Berbeki i zdobycia Broad Peak zasługiway na dużo lepszy film.