Ludwika Mastalerz

Aktywność bohaterów to w kinie Szumowskiej zbyt wielkie słowo. Podobnie jak w poprzednich filmach ogranicza się ona do zmagań przede wszystkim z własnym konformizmem.

Historia biednej dziewczyny z Portland, która sama musiała sobie szyć zdobione tiulem trykoty, płynie wartkim strumieniem, uwodząc widza minimalną dozą martyrologii, za to uwypuklając czarny humor.

Jedno się Johnsonowi udało: zamienienie spodziewanej historii o powrocie starego rycerza Jedi i podniesieniu morale Rebeliantów w opowieść o trudnej relacji mistrzów z uczniami.

Kenneth Branagh w "Morderstwie w Orient Expressie" tak hojnie trwoni energię na aktorstwo, że brakuje mu jej już na reżyserię.

Mimo kilku deklaratywnych kwestii, zdradzających nadświadomość postaci i tłumaczących niepotrzebnie niektóre wątki, udaje się "Borgowi/McEnroe'owi" zachować wiele niedopowiedzeń i pozostawić widza z tym intrygującym poczuciem, że wie już o bohaterach wszystko, a jednocześnie nie wie nic.

Gdzieś w procesie realizacyjnym, po fatalnych wynikach testowych pokazów, twórcy zmuszeni byli dokonać wielu zmian i niestety czuje się to wyraźnie niemal w każdej scenie. Żaden trop gatunkowy - fantasy, western czy science fiction tu nie działa, a momenty, w których nasz świat zazębia się ze światem równoległym, zamieszkanym przez czarnoksiężników i demony, wyjęte jakby z komedii "Goście, goście", tylko podkreślają reżyserską inercję.

Choć "Ostatni Rycerz" nie podbije serc nowych widzów, wiernym fanom da iskierkę nadziei.

Lewandowski ma wiele do powiedzenia, ale często brakuje mu dyscypliny, aby zrezygnować z jakiegoś wątku dla dobra opowieści.

W "Jak ukraść psa?" nie ma jednego, prostego morału, a "potem żyli długo i szczęśliwie" zastępuje mądra transgresja. Okazuje się, że dojrzałe kino dla dzieci potrafi opowiadać o poważnych sprawach bez cienia fałszu i panoszącej się naiwności.

Ukłony w stronę starych fanów są głębokie jak nigdy dotąd, ale połączenie ich z nowymi wątkami bywa w "Zemście Salazara" tak zgrabne, że wciąż chce się zostać na ich okręcie, chłonąc chciwie każdy podmuch wiatru czy odór oddechu nieumarlaka.

Reżyser-debiutant z ironicznym wyczuciem zaprzęga horrorowe klisze w służbie społecznej satyry na współczesną Amerykę.

Ważne obserwacje reżyser zawiera jednak w bardzo lekkiej, bezpretensjonalnej formie. Trochę szkoda, że zamiast postawić na ciekawszą intrygę twórcy poprzestali na ciągu dość luźno powiązanych humorystycznych gagów, jakby nie ufali do końca w zdolność koncentracji uwagi u współczesnych kilkulatków.

Emocjonalna siła "Światła i cienia" bierze się z jego intensywności, rozpiętej gdzieś między katatonicznym milczeniem straumatyzowanej pacjentki i zduszonym, niemym krzykiem tej stawiającej diagnozę własnemu życiu.

Tylko pozornie wydaje się luksusową pralinką dla niszowej gromadki kulturowych konsumentów, tak naprawdę bliższa jest antymetafizycznemu, głęboko humanistycznemu i społecznemu obrazowaniu rumuńskiej "Śmierci pana Lazarescu". Erudyci i koneserzy żywotów królów wiele tu dla siebie nie znajdą.

Kto zna serię, ten nie spodziewa się po "xXx: Reaktywacji" niczego ponad niezobowiązującą opowiastkę, której niemrawe fiflaki udają wielkie fabularne wolty, okraszoną tanimi efektami specjalnymi, letnią intrygą, w której napięcie częściej się rozładowuje, niż buduje.

Największą zaletą "Alpejskiej przygody" jest jej strona sensualna, czyli to wszystko, co współczesnym kilkulatkom, stale przyklejonym do swoich smartphonów, pokazuje świat odmienny od ich codziennych doświadczeń - życie w małej społeczności, w otoczeniu górskiej przyrody, urozmaicone tradycyjnym świętem Chalandamarz. To trochę za mało na przygodę, ale wystarczająco na małą podróż w nieznane.

W swoich najlepszych momentach, przestaje być tylko faktograficznym filmem dokumentującym głośny proces, stając się opowieścią o tym, że nawet najszlachetniejsze postawy etyczne mogą negatywnie wpływać na poznanie rzeczywistości i sprawdzaniu hipotez, nieistotne, czy tematem w centrum jest holocaust, feminizm czy GMO.

Chazelle pożycza sporo z klasycznych musicali, jednak próżno szukać w "La La Landzie" prostej podróży sentymentalnej po ulubionych tytułach.

Nie do końca wykorzystany potencjał filmu do komentarza społecznego, wyhamowany przez gatunkowe schematy, nie przeszkadza jednak w czerpaniu przyjemności ze świetnie zrealizowanego kina.

Niczym specjalnie nie zaskakuje, ani nie bawi co chwila sytuacyjnym żartem - największa jego siła tkwi w wiarygodnym ujęciu historii, która w lżejszej stylistyce mogłaby się wydawać zbyt cukierkowa.

Gwiezdna saga chyba nigdy nie była tak bliska naszej współczesnej "galaktyce" - z bohaterami, w których można uwierzyć, wybuchami, którymi można się przejąć, i naturą wojennego zwycięstwa, które zawsze przecież okupione jest czyimś cierpieniem i czyjąś śmiercią.

Mógłby być o niebo lepszy, gdyby skrawki życia serwowane nam przez bohaterki odsyłały do większej, bardziej intrygującej całości. Tymczasem każdą z postaci można bez trudu upchnąć do szufladki podpisanej jednym słowem-kluczem: "starość", "samotność", "nieadekwatność"...

Choć żartów nie brakuje, robią one wrażenie organicznie wplecionych w opowieść, która daleka jest od sielanki filmów Disneya i Pixara.

Przede wszystkim opowieść o codziennych zaniechaniach i egzystencjalnej bylejakości, która niezwalczana rozrasta się jak złośliwy nowotwór.

Nie wykracza poza bezpieczną konwencję fabularyzowanej publicystyki przedstawiającej nam opowieść, którą doskonale znamy, nawet jeśli dotąd głównie z facebookowych komentarzy i lektury ograniczonej do skalowania wzrokiem nagłówków gazet.

Podziela wady alegorycznych obrazów - nie wystrzega się uproszczeń, sztucznie zaaranżowanych wydarzeń czy zbyt czytelnych metafor.

Pozbawiona większych zgrzytów, ale zaledwie poprawnie stworzona kontynuacja przygód Jacka Reachera robi wrażenie filmu zrealizowanego dekadę temu.

Jak ognia unika asymetrii, brakuje tu jakiegoś pęknięcia w gładko prowadzonej narracji czy drobnej rysy w portretach postaci.

Choć punkt wyjściowy filmu Paula Weitza jest dość pretensjonalny i grozi popadnięciem w niewybredną serię scenek rodzajowych o stetryczałej feministce, "Babka" zaskakująco zgrabnie wymyka się schematom łatwej komedii o przyczynkowej fabule i opiera pokusom przeobrażenia tytułowej bohaterki w śmieszno-straszne monstrum.

Dobrze oddaje realia prowadzenia kultowego miejsca spotkań i sposób, w jaki marzenia powoli kruszą się pod naporem zewnętrznych przeciwności, zmuszając do postępowania wbrew swoim zasadom.

Choć pozornie może się wydawać, że pełnometrażowy debiut Deniz Gamze Ergüven jest feministycznym krzykiem przeciwko patriarchalizmowi, w rzeczywistości dotyka dużo szerzej zakrojonej sytuacji.

W warstwie emocjonalnej i mitotwórczej pozostawia po sobie silniejszy efekt niż wszystkie zgrabnie zrealizowane produkcje Marvela razem wzięte, a tak ciekawego Batmana jak ten Afflecka nie dostarczył dotąd żaden z jego odtwórców.

Kino, w którym dzieje się bardzo dużo, ale najmniej na poziomie fabuły - tę twórcy redukują do minimum, robiąc miejsce dla konfliktów wewnętrznych bohaterów i eksponując subtelne zdarzenia w tle, na które nigdy nie ma miejsca w kinie głównego nurtu.

Podąża ścieżką, którą polskie kino środka wydeptało dawno temu i uparcie nie chce z niej zboczyć, ścieżką opowiadania o uniwersalnych sprawach równie uniwersalnymi środkami - takie nużące ignotum per ignotum.

Na reżyserskim fotelu znowu zasiadła Sharon Maguire, przywracając historii świeżość, w sposób który nie zawiedzie starych widzów i nie zrazi nowych.

Jest czymś więcej niż tylko niezobowiązującą zgrywą. Udowadnia też, że sprawnie zrealizowana komedia jest więcej warta niż średnia, słuszna satyra społeczna.

Intrygująca przestrzeń w filmie Jasona Zady została sprowadzona do roli pierwszego lepszego miejsca akcji horroru ze straszydłami wyskakującymi z regularnością rozkładu miejskiego metra.

Twórcy swój światopogląd prezentują jasno i inteligentnie. Dawno nikt z taką gracją nie wcielał w życie poczciwej oświeceniowej zasady "bawiąc, uczyć".

Choć w zamyśle "Jak zostać kotem" miał być łączącym pokolenia filmem familijnym, wyszedł z niego obraz dla nikogo - to jedynie zgrzebna kompilacja scen wypełnionych korpogadką z grubo ciosanymi slapstickowymi popisami.

Porumboiu ucieka od dokładnych diagnoz i nie wypisuje recepty, nie pokazuje palcem winnych, zamiast tego tworzy oryginalną, bajkową ramę, bliższą nastrojem do absurdystycznych dramatów Ionesco niż surowemu realizmowi nowofalowych towarzyszy.

Kameralny, ale ważny film, subtelnie przeciwstawiający się wszystkim, którzy w swoim spojrzeniu na zagadnienie aborcji i macierzyństwa nie potrafią już wyłączyć haseł z transparentów społecznych demonstracji i krzykliwych nagłówków gazet.

Silne podobieństwo do gry działa niestety na niekorzyść filmu. Nawet najzagorzalszy wielbiciel oryginału szybko dojdzie do wniosku, że to, co cieszy i inspiruje na monitorze komputera, potrafi bezlitośnie spłaszczyć kinowy ekran.

Reżyser celowo niczego nie objaśnia, stale lawiruje między współczesnością a bezczasowością, bawiąc się społecznym realizmem na równi z symboliczną przypowieścią.