Pitbull. Niebezpieczne kobiety

Kino nachalne, niechlujne, wulgarne, prostackie, od początku nastawione wyłącznie na zarobienie milionów złotówek.

Przy mojej antypatii do produkcji Vegi - muszę przyznać, że na tym filmie naprawdę dobrze się bawiłam.

Tak nieudany, że bliżej mu do "Hansa Klossa", "Ciacha" i "Last Minute" niż do pierwszego "Pitbulla".

Chaotyczny i posiada zbyt dużo wątków. Właściwie wszystkie one są w pewien sposób ciekawe, ale żaden z nich nie jest tak w zasadzie rozwinięty do końca.

Można się całkiem nieźle bawić.

Niby trąci tandetą i kiczem, ale do końca obrazu dotrwać nietrudno.

Przeciętny kryminał przemieszany z komedią, skrzący się błyskotliwymi, choć wulgarnymi dialogami, przeładowany jednocześnie niepotrzebnymi wątkami, nad którymi reżyser wyraźnie nie panuje. Efektem jest nuda, która raz po raz wkrada się na projekcję.

Fani będą zachwyceni, przeciwnicy zniesmaczeni.

Cały dyptyk emanuje niezdrową energią. Jest wykwitem nie tyle myślenia magicznego, ile populistycznego, pożyczonego prosto z brukowca.

Choć miło się ogląda dobrze znane już twarze, to ich historie pozostają tylko śmiesznymi gagami zakłócającymi rozwój akcji.

Oceniając jednak dzieło twórcy "Służb specjalnych" pod kątem czystej rozrywki, trzeba przyznać, że tutaj nie zawodzi i zwolennicy czarnego humoru na pewno będą się na nim nieźle bawić.

Mocne i sprawnie zrealizowane gangsterskie kino z licznymi zmianami akcji i zaskakującymi rozwiązaniami dramaturgicznymi, a do tego z jeszcze większą niż poprzednio dawką humoru.

Schematy zabiły "Niebezpieczne kobiety". Prawie każda postać jest typowa, brakuje im szerszego zarysu, psychologii.

Posiada wszystkie cechy, które powinien mieć udany sequel. Nowa historia jest równie wciągająca jak poprzednia, a atuty takie jak dobry humor czy wyśmienita obsada zostały zachowane. Film niestety odziedziczył po swoim poprzedniku również jego wady.

W chłodny, zimowy wieczór, warto sięgnąć do tej filmowej pozycji.

Kino sensacyjne, w którym komedia miesza się z dramatem. Kilka makabrycznych scen, autentyczni bohaterowie i inna perspektywa - to właśnie udało się stworzyć Patrykowi Vedze. O wiele lepszy niż pierwsza część, ale zupełnie inny niż serial.

Patryk Vega robi całkiem przyzwoite męskie kino, które potrafi zauroczyć, ale tylko wtedy, gdy wyłączymy logiczne myślenie i damy mózgowi spokój na okrągłe dwie godziny seansu.

Z jednej strony mamy dobre kino sensacyjne, pełne surowości i brutalności a z drugiej wątki komediowe w wykonaniu niezbyt bystrego kryminalisty. Moim zdaniem nie idzie to ze sobą w parze i "rozcieńcza" ten tytuł, przez co trudno stwierdzić dla jakiego dokładnie odbiorcy jest przeznaczony.

Dostajemy jedynie mierną powtórkę z "rozrywki", bo jeszcze mniej groźną, mniej interesującą i bardziej niezrozumiałą.

Nadal niby jest poważnie, ale niepoważnie, komiksowo, wręcz karykaturalnie i prymitywnie. Jako guilty pleasure sprawdziłoby się idealne.

Ma w sobie wszystko, za co publiczność pokochała poprzednie dzieło Vegi. To produkcja z solidnymi fundamentami i pomysłem na siebie, co z pewnością przełoży się na frekwencyjny sukces.

Dobre, polskie kino sensacyjne.

Gdyby to był serial... to oglądalibyśmy to z przyjemnością. A tak mieliśmy do czynienia z tworem filmopodobnym, który daje nawet sporą dawkę frajdy w kilku miejscach. Tyle że Patryk Vega chyba zapomniał, że kręci film, a nie ponad 2-godzinny chaotycznie zmontowany teledysk z materiału, który spokojnie by starczył na kilka porządnych sezonów serialu policyjnego.

Niby obciach, a jednak trudno oderwać wzrok od ekranu.

Genialny humor, gęste dialogi i bezwzględna narracja składają się na wciągające kino pełne drapieżnego komentarza do brudnej rzeczywistości.

Wtórna, nieskładna i manieryczna produkcja, ale przygotowana celnie pod oczekiwania fanów cyklu.

Dobre rodzime kino sensacyjne z domieszką komedii i dramatu.

Dobrze się ogląda, bo ma akcję i soczyste dialogi, ale przed kolejną częścią radziłabym reżyserowi dłużej posiedzieć nad scenariuszem, zanim jego seria zamieni się w ciąg krwawych kabaretowych skeczy.

Nie tylko udane kino rozrywkowe, ale dobrze nakręcony film sensacyjny z wątkami dramatycznymi, mocno osadzony w rzeczywistości jaką znamy z dzienników telewizyjnych.

Zlepek dobrych scen, które tworzą nieznośny film.

Dostajemy powtórkę z rozrywki, w której wszystko to, co irytowało lub zgrzytało w "Pitbullu. Nowych porządkach" irytuje jeszcze bardziej.

Przykład kina na sterydach - roznosi je energia, więc nie potrafi powściągnąć fabularnego chaosu, sypie niewybrednymi żartami i uwielbia rozpierduchę.

Wydumany, wtórny i niesmaczny.

Wyrób filmopodobny, zupełna amatorszczyzna.

Ciekawych i złożonych postaci kobiecych w nowym "Pitbullu" nie ma.

Kino sensacyjne, dramat i komedia w jednym. Jednocześnie szorstki, niepozbawiony ironii portret środowiskowy o takiej sile wyrazu, intensywności i dynamice, że miano kinowego przeboju narzuca się po prostu samo.

Znacznie słabszy niż "Nowe porządki". Brak tu tej werwy, emocji i polotu.

Brudne, efektowne kino z ciekawymi aktorskimi kreacjami i sporą dawką humoru.

Choć ma pewne mankamenty, to nie budzi rozczarowania.

Nieprzemyślany miszmasz komedii, filmu sensacyjnego i społecznego dramatu, który tylko miejscami potrafi obronić się sprawną realizacją i udanymi kadrami.