Po niezłej Jedynce - rozczarowanie.

Nie jest może tak dobra, jak jej poprzedniczka, ale warto obejrzeć ten film, choćby dla rewelacyjnej gry aktorskiej i kilku naprawdę interesujących sztuczek. Wprawdzie produkcja kuleje, jeśli chodzi o fabułę, ale wizualnie to kawał dobrej roboty.

Historia jest zbyt grubymi nićmi szyta. A to wada. Nawet spora.

Mami, bawi, wytęża uwagę, do tego jest dość efektowny, ale na końcu okazuje się, że wszystko, co widzieliśmy było tylko złudzeniem.

Brakuje świeżości jedynki, nie ma w niej niczego, czego nie widzieliśmy wcześniej. Za to jest sprawdzony scenariusz, szybka akcja, zmiany planów i last but not least doborowa obsada.

Poprzeczka po pierwszym filmie była tak wysoko zawieszona, że mimo najszczerszych chęci nie udało się jej przeskoczyć.

Końcówka nie rozczarowuje i naprawdę trzyma poziom.

Świetne kino rozrywkowe, które niestety cierpi na typowe objawy charakterystyczne dla kontynuacji.

Nie zawodzi oczekiwań, stanowiąc pierwszorzędną rozrywkę nie tylko dla fanów Iluzji, ale też dla tych, którzy tę część obejrzą jako pierwszą.

Mimo braku oryginalności poprzednika potrafi jednak zainteresować efektownie wykonanymi sztuczkami. Również aktorzy mimo powtarzania tych samych ról wzbudzają ciekawość, a poziom ich zespolenia z postacią wzrósł jeszcze bardziej w porównaniu z jedynką.

Porządnie zrealizowane kino rozrywkowe, które nie ma na celu nic innego, ale ze swojego zadania wywiązuje się znakomicie, zapewniając w kinie dwie godziny zabawy.

Jest produktem ładnie zapakowanym i na swój bezmyślny sposób całkiem udanym.

Nie musicie jednak podchodzić do nowego filmu o szajce prestidigitatorów jak prezenterka do iluzjonisty, ups!, pies do jeża. Jedyne oszołomienie, które przeżyjecie, to ten czysty jak łza rodzaj konsternacji, gdy nie wierzymy własnym oczom.

Nie jest ani "Skarbem narodów" ani "Prestiżem". Warto zdać sobie z tego sprawę już na samym początku, wówczas zaoszczędzimy sobie drapania w głowę, szukając odpowiedzi na pytania, które nie mają odpowiedzi. Ale nawet odarty ze swojej "tajemnicy", film pozostaje nierówny, leniwy i irytująco podobny do części pierwszej.

To nie jest szmira, ani zły film - po prostu posiada wszystkie błędy niepotrzebnego sequela.

Sporo tutaj efekciarstwa i kombinatoryki przez co doświadczenie filmowe przechodzi wyraźną transformację. "Iluzja 2" to po prostu dynamiczne, rozrywkowe kino, przy którym można świetnie się bawić, ale nie należy zbyt wiele od niego oczekiwać.

Jest całkiem przyjemnym, pełnym przewidywalnych zwrotów akcji filmem, który zbyt mocno trzyma się formy ustalonej przez część pierwszą, a przez to najzwyczajniej w świecie nuży.

Po seansie marzy się jedynie, by jakiś sprawny magik szybko wymazał te dwie godziny z naszej pamięci.

Twórcy, zamieniając serię w maszynkę do robienia pieniędzy, nie chcą nas oczarować, tylko po prostu - kupić.

Jest niczym lekko upośledzony brat bliźniak Woody'ego Harrlesona. No ale jak może być inaczej, skoro już wystarczająco zły i gorszący jest sam fakt, że jako sequel Iluzja 2 stara się być kopią poprzedniczki. Jeszcze gorsze jest natomiast to, że jest ona kopią nieudaną.

Niestety, wszystko wskazuje na to, że doczekaliśmy się kolejnego tasiemca filmowego, równie szkodliwego, jak jego biologiczny odpowiednik.

Fajny, trzymający w napięciu film. Trochę przekombinowany i charakteryzujący się nieco bardziej obcesową formą dowcipów niż część poprzednia, ale wciąż interesujący i zapewniający solidną rozrywkę.

Szybka akcja, oślepiające triki wizualne, głupia fabuła i efekty specjalne zamiast prawdziwej magii.

Cierpi na wszystkie najgorsze z możliwych przypadłości towarzyszące kontynuacjom filmowym.

Czuje się, że to ukłon pod adresem chińskiej widowni, mającej zapewnić godziwy zwrot poniesionych kosztów. Żadna magia. Czysty biznes.

Produkcja słabsza od pierwowzoru, ale za to ciesząca znakomicie bawiącymi się aktorami.

Nie da się określić Iluzji 2 inaczej jak mianem średnio udanego naśladowcy oryginału. Jest nowy reżyser, nabytki obsadowe, ale stare sztuczki: scenariuszowe i te magiczne. Cóż, tym razem spektakl rozczarował.

Ci, których nie zachwyciła pierwsza część "Iluzji" raczej nie dadzą się wciągnąć w jej słabszą kontynuację, która wydaje się bardziej skokiem na kasę niż faktyczną potrzebą kolejnych przygód grupy magików. Fani natomiast pewnie i tak wybiorą się do kina z czystej ciekawości.

Jest widowiskowo i dynamicznie, ale brakuje zdecydowanie czystej magii.

Po prostu fajny, pędzący przed siebie, bez głupich dowcipów, w paru miejscach kreatywny.

Mogę bez wyrzutów sumienia polecić każdemu kinomanowi szukającemu przyjemnej i lekkiej rozrywki.

Może ktoś powiedzieć, że film jest naciągany, że nic takiego nie mogłoby się wydarzyć w "realu" itd. Ale właśnie o to chodzi. Siłą iluzji jest właśnie to, że nieprawdopodobne staje się możliwe.

Nawet jeżeli pewne sztuczki są już zbyt ograne, reżyserowi Jonowi M. Chu udało się w nich tchnąć drugie życie.

Niesamowicie efektowny pokaz. Twórcom nie można odmówić oryginalności w kwestiach wizualnych, chociaż ja zdecydowanie wolałabym wierzyć, że to nie efekt komputerowy tylko dzieło zdolnych iluzjonistów.

Wychodząc z kina nie czułem rozczarowania i to jest chyba najważniejsze. Typowy film "dla każdego" na wakacje ze wszystkimi tego zaletami i wadami.

Niestety przepych filmu staje się nieznośny i nieuzasadniony, a fabuła jest tylko generatorem wielkiej machiny, gdzie na scenie pojawiają się ogromne nazwiska i imponujące wyczyny.

Daleki od doskonałości, w którym niemal wszystko się rozłazi, a każde kolejne wydarzenie na ekranie może być podważone na minimum pięć sposobów.

Chu nie poniósł druzgocącej klęski, jednak stworzył film, który zaledwie rozcieńcza esencję widowiska, które tak pięknie prezentowało się na ekranach w 2013 roku.

Bardzo łatwo jest przejrzeć na wylot i wyłapać wszystkiego jego błędy, ale styl, z jakim reżyser próbuje odwrócić naszą uwagę sprawia, że z przyjemnością powinniśmy dać się oszukać.

Efektowny i zabawny.

Atrakcyjny w swojej formie, lekki w odbiorze, świetnie zagrany oraz znakomity w warstwie audiowizualnej.