Grzegorz Narożny

Ale gdy padają ostatnie strzały, a historia zamyka się w ramie, zostaje pytanie, czy to naprawdę było pole bitwy, czy tylko kolejny przystanek na niekończącej się drodze do następnej fikcyjnej rewolucji? Może nie był to początek pięknej przyjaźni, a mimo wszystko obiecująca zapowiedź dalszej podróży. Być może Surya jeszcze nakręci swoją własną Casablankę?

Choć seria nie odniosła komercyjnego sukcesu na miarę globalnych hitów, jej wyjątkowy rozmach sprawia, że z czasem może zostać uznana za jeden z najważniejszych blockbusterów ostatnich lat, czego dowodem jest bardzo ciepłe przyjęcie przez pięciosmakową publiczność. Pozostaje mieć nadzieję, że filmy przyciągną nową widownię za pośrednictwem platform streamingowych i zyskają drugie życie jako dzieła kultowe.

Alienoid wykorzystuje fascynujący kontrast między współczesną technologią a rzeczywistością czasów królestwa Goryeo, co jest jednym z najbardziej intrygujących aspektów serii. Przeplatanie epok daje okazję do eksplorowania, jak nowoczesne urządzenia, idee i postacie funkcjonują w przeszłości, oraz jak bohaterowie z dawnych czasów odnajdują się w teraźniejszości.

Czy brak wyraźnego fundamentu transcendentnego nie sugeruje stanu, w którym człowiek traci zdolność odnalezienia absolutnej prawdy w chaosie interpretacji? Wulkan Merapi staje się w tym sensie symbolem niemożliwej do uchwycenia inherencji, zawsze na granicy mitu i nauki, życia i śmierci, destrukcji i odrodzenia.

Mimo wszystko, jedną największych zalet reżyserii Bliuvaitė jest jej zdolność do ukazania tragedii bez uciekania się do melodramatyzmu czy przesadnego eksponowania biedy w stylu poverty porn. Podobnie jak w swoich dziełach Sean Baker, powstrzymuje się ona od nadmiernej sensacyjności oraz eksploatacji, koncentrując się na emocjonalnych i psychologicznych niuansach.

Choć Joker: Folie à Deux może wydawać się ryzykownym i miejscami nie do końca udanym eksperymentem, trudno nie cenić jego odwagi w oderwaniu się od blockbusterowych schematów. Phillips podjął próbę stworzenia czegoś odrębnego, zamiast serwować kolejne efekciarskie widowisko. Nawet jeśli za dużo tu łopatologii i psychologicznych uproszczeń, zdecydowanie ciekawsze jest takie śmiałe podejście, niż kolejne bite od sztancy superhero o ratowaniu świata.

Choć intryga pozostaje naiwna, ton zmienia się diametralnie, a Amrit staje się myśliwym i kwintesencją jednoosobowej armii. Kadrowanie, w i tak przecież ciasnej przestrzeni, zaczyna być jeszcze bardziej klaustrofobiczne, orężem stają się prowizoryczne narzędzia, w rodzaju kawałków rozbitego szkła, drzwi do przedziałów i toaletowej armatury. Wtedy faktycznie Kill poziomem gore zbliża się do indonezyjskiego Przychodzi po nas noc.

Skarby stają się filmem niekoniecznie o gromadzeniu przedmiotów, a wspomnień tworzących trudny do przebicia emocjonalny pancerz. To opowieść o tym, jak zmysły mogą stać się pomostem między przeszłością a teraźniejszością, pozwalając poczuć na nowo to, co zostało utracone, i być może znaleźć ukojenie w żałobie. Nie dziwi zatem Nagroda Publiczności na Nowych Horyzontach, bo to jeden z ciekawszych brytyjskich debiutów ostatnich lat.

Patel konsekwentnie tworzy paralelę między Ramajaną a fabułą Monkey Mana. Współczesny Hanuman walczy ze złem przede wszystkim w imię zemsty, ale pośrednio także odebrania monopolu na duchowość fanatykom. Demona Rawanę reprezentuje system ugruntowujący uprzedzenia i dający społeczne przyzwolenie na przemoc wobec wykluczonych.

Zastanawiając się nad istotą tych zażyłości, Lee wprowadza popularny ostatnio za sprawą Poprzedniego życia motyw in-jun, czyli teorii, że drogi niektórych ludzi, wbrew wszelkiej logice, muszą się przeciąć na którymś etapie życia, ponieważ ich dusze spotkały się w poprzednim wcieleniu. Jednak w przeciwieństwie do Celine Song, sugeruje on to w sposób wyjątkowo subtelny.

Wydawać by się mogło, że wszystkie opisane składowe tworzą ideał kina rozrywkowego i poniekąd będzie to prawda. Łyżką dziegciu w obfitej beczce miodu jest nieco problematyczna konkluzja. Z jednej strony to obok tegorocznego koreańskiego Ducha Lee Hae-yeounga również obecnego w programie Pięciu Smaków, przykład kina patriotycznego, które nie boi się gatunkowej brawury kosztem zachowawczego realizmu, w żadnym stopniu nie osłabiając przy tym wymowy.

Jako że jestem umiarkowanym entuzjastą slapsticku i przeciwnikiem przenoszenia kreskówkowej estetyki do filmu aktorskiego, nigdy nie przypuszczałem, że Setki bobrów będą w stanie nie tylko utrzymać moją uwagę przez niemal dwie godziny, ale także wzbudzą niekontrolowane wybuchy śmiechu. W powyższej recenzji nie zdradziłem nawet połowy atrakcji przygotowanych przez Cheslika i Tewsa, których pomysłowości powinna pozazdrościć zdecydowana większość scenarzystów.

Mimo że W nich cała nadzieja pozostaje nie do końca spełnionym dziełem ja nadal wierzę, że gałąź rodzimego kina postapokaliptycznego zacznie rosnąć i nie będziemy skazani na wieczne wspominane z rozrzewnieniem jedynie arcydzieł Piotra Szulkina. Film Biedronia stanowi krok w dobrą stronę. Klucz to znaleźć naprawdę zdolnych scenarzystów

Jak po wyjściu z kina będziemy postrzegać Wrocław czy dowolne inne miejsce na ziemi, zależy tylko od nas, jednak seans ma szansę poszerzyć perspektywę na rzeczywistość.

Jak w tym natłoku dobrodziejstwa wypada Keanu Reeves? Bardzo zmęczony zemstą i zabijaniem, acz bez ustanku prący naprzód John jest chyba najbardziej małomówny w całej serii, a jego przeciągłe "Yeah" zawsze sprawdza się jako puenta. Twórcy wolą, żeby przemawiały za niego ciosy, kopniaki i wystrzały. I słusznie! Choreografia w towarzystwie oszałamiających zdjęć Dana Laustsena i wyjątkowo czytelnego montażu Nathana Orloffa składa się na zabójczo intensywny seans.

Jest w tym wszystkim doza ekscentryzmu, a może nawet pretensji, ale to niewątpliwie jeden z tych seansów na których można wypocząć lub przysnąć ze znużenia, w zależności od preferencji. Dla mnie był to prawdziwy relaks z wyraźną nutą melancholii. Film wręcz skrojony pod sekcję Japan Feel Good festiwalu Pięć Smaków.

Czerpie z bogatego dorobku tej bardziej melancholijnej gałęzi science-fiction. Reżyser, korzystając z utartych schematów gatunku, ociera się o egzystencjalne zagadnienia na temat ludzkiej tożsamości i cenie "nieśmiertelności", a pozafilmowa wiedza zmienia nieco odbiór dzieła i potęguje dojmujące uczucie straty, które jest wpisane w scenariusz.

Uważam, że Chazelle stworzył dzieło dokładnie przemyślane i tylko pozornie brakuje mu dyscypliny. To szalona podróż po jego pretensjach do zepsutej do cna branży, ale też ulubionych filmowych gatunkach i motywach, wreszcie wyraz wielkiej miłości do kina w stanie czystym. Babilon jest nieokiełznanym i dzikim dzieckiem, zupełnie jak postać Nellie LaRoy, ale jednocześnie niezmiernie fascynującym. Prawdopodobnie najkrótsze trzy godziny w moim życiu.

Przy całej życiowej bierności swojego bohatera, twórca Happy Old Year ma do niego wiele sympatii i nawet jeśli widzi w nim nieświadomego beneficjenta patriarchatu, chce szukać rozwiązań, a nie wskazywać winnych. Wszak sprawiedliwy podział obowiązków domowych w rodzinie nie powinien być okazyjną przysługą, a naturalnym elementem codzienności.

Próbuje udobruchać fanów, serwując im to co już znają, ale nie jest to powodowane miłością, a wynikiem chłodnej kalkulacji.

Miłośnicy stylowych thrillerów i ciągłego podskórnego napięcia powinni być usatysfakcjonowani.

Mimo wszystko, "Babyteeth" pozostaje produkcją pozytywnie wyróżniającą się na tle filmów o podobnej tematyce i jeśli ominęła Was projekcja na Warszawskim Festiwalu Filmowym, warto oczekiwać go w polskiej dystrybucji.

Dla mnie jednak istotą są tu walory rozrywkowe i prosta zagadka kryminalna. Chciałbym, żeby polscy twórcy dojrzeli kiedyś do tak bezwstydnego kina.

Nie oszukujmy się, że znajdziemy w "Pierwszej miłości" realistyczny portret świata japońskiego półswiatka, wyszukane metafory, odkrywcze społeczne diagnozy, czy złożone psychologicznie charaktery. W końcu przyszliśmy tu dla krwawej jatki i błyskotliwych one-linerów przyprawionych odrobiną niespodziewanego liryzmu. Eskapizm w czystej postaci.

Nieistotne, czy w "Parasite" bardziej trafią do Was niezaprzeczalne walory rozrywkowe, czy społeczna diagnoza. Po prostu trzeba go zobaczyć.

Nawet jeśli nie identyfikujecie się z bohaterami tak bardzo jak ja, a wasze dzieciństwo nie przypadło na lata 90., powinniście obejrzeć "Najlepsze lata". Zwłaszcza jeśli jesteście entuzjastami tematyki coming-of-age. To film, który ma szansę być wymieniany jednym tchem obok klasyków gatunku.

Potęga magii kina wygrała ponownie, a jeden z moich ulubionych autorów, po kilku słabszych latach, powrócił w chwale.

Młody chiński reżyser, Bi Gan korzystając z dorobku mistrzów, rewolucjonizuje i zabierając nas w "Długą podróż dnia ku nocy" zaciera granice, między tym co rzeczywiste, a tym co wyśnione.

Jest przede wszystkim prezentem od Disneya dla najwierniejszych widzów, ale też pomnikiem wystawionym sobie samym. Nawiązania do trzecioplanowych wątków poprzednich filmów to nie tylko smaczki i mrugnięcia okiem, ale też integralne elementy scenariusza, który dogadza fanom za cenę spójności. Dlatego, o ile do "Wojny bez granic" można było podejść bez zaplecza, tak tutaj w pełni odnajdą się jedynie Ci, którzy znają świat Marvela od podszewki.

Jeśli potraktujecie seans jako b-klasową rozrywkę i tzw. midnight movie, powinniście bawić się wyśmienicie. Cieszę się, że w mainstreamie jest jednak miejsce na produkcje nieco ułomne, ale bezkompromisowe, sprawiające czystą frajdę wiecznym dzieciakom.

Cała otoczka tworzy coś na wzór interaktywnego filmu, tyle że rozgrywającego się w głowie widza.

Jeśli uważacie że dzisiejsze animacje robione są na jedno kopyto i brak im spójnej wizji artystycznej, koniecznie wybierzcie się na "Spider-Man Uniwersum".

Nie dajcie się zwieść pozorom. "Krwawa wyprawa" to midnight movie w najbardziej hardkorowym wydaniu, którego pod żadnym pozorem nie powinno się pokazywać dzieciom. Z drugiej strony jest filmem ekstremalnym, lecz jego forma pozwala odpowiednio zdystansować się do wywołujących torsje treści.

Mimo subtelnego humoru Hong w swojej ostatniej twórczości konsekwentnie pogrąża się w melancholii, żeby nie powiedzieć depresji. Nie zawsze idzie to w parze z jakością, ale w tym przypadku mamy do czynienia z dziełem spełnionym.

Oglądając dzieło Fenga musimy mieć świadomość, że to kino przeciągnięte, ckliwe, pełne uproszczeń, patosu i melodramatu typowego dla azjatyckiego mainstreamu. Jednak warto dać się oczarować tej nieco naiwnej, lecz wyjątkowo plastycznej wizji, będącej przede wszystkim afirmacją ponadczasowej przyjaźni, poczucia wspólnoty i tęsknoty za tytułową młodością.

Zdaje sobie sprawę, że "7 uczuć" jest filmem od którego niezwykle łatwo się odbić rozmijając się z konwencją. Widok dorosłych aktorów w rolach dzieci, charakterystyczna składnia wypowiedzi bohaterów, czy momentami dziwaczny humor, mogą zbudować mur nie do przebicia. Widzowie oswojeni ze stylem reżysera powinni być jednak usatysfakcjonowani.

Wychodzi na to, że gdyby twórcy wykazali się konsekwencją i zdecydowali się do końca trzymać jednej tonacji, całość wypadłaby znacznie lepiej. Mimo wszystko, jeśli przymkniecie oko na ostatnie dwadzieścia minut i jesteście gotowi na dramat w kostiumie horroru, który niekoniecznie ma na celu wywołanie uczucia strachu, powinniście być usatysfakcjonowani.

Karaçelik w swoim dziele udowadnia, że często najlepszą reakcją obronną wobec ludzkiej bezradności związanej ze sprawami ostatecznymi jest śmiech. Poczucie humoru i umiejętność abstrakcyjnego myślenia to coś co w pewnym stopniu definiuje nas jako ludzi i może okazać się niezwykle pomocne w przełknięciu każdej gorzkiej pigułki.

"Mrzyj, monstrum, mrzyj" nie mogę nazwać dziełem jednoznacznie nieudanym. Pojedynczo, każdy z jego elementów składowych działa doskonale, szkoda że w połączeniu tworzą raczej niestrawną papkę.

Niespełna półtoragodzinna sesja relaksacyjna.

To rozpędzony do granic możliwości rollercoaster cytatów oraz nawiązań opakowany w formę całkiem sprawnego kryminału i heist movie.