Skarby

Skarby stają się filmem niekoniecznie o gromadzeniu przedmiotów, a wspomnień tworzących trudny do przebicia emocjonalny pancerz. To opowieść o tym, jak zmysły mogą stać się pomostem między przeszłością a teraźniejszością, pozwalając poczuć na nowo to, co zostało utracone, i być może znaleźć ukojenie w żałobie. Nie dziwi zatem Nagroda Publiczności na Nowych Horyzontach, bo to jeden z ciekawszych brytyjskich debiutów ostatnich lat.

Moje oczekiwania, co do Skarbów, nie były bardzo wygórowane. Poszłam na seans z otwartym umysłem i spotkało mnie bardzo pozytywne zaskoczenie. Czułam się jak matka Marii, która szukała w śmietnikach tytułowych skarbów. Krok po kroku dogrzebywałam się coraz głębiej i odkrywałam coraz to nowsze informacje. Nie zabrakło brudu, bólu i skonfundowania, ale dla poznania tej historii warto było się ubrudzić. Żałoba nie jedno ma imię, ale w tym przypadku ma na imię Maria.