Setki bobrów

Jako że jestem umiarkowanym entuzjastą slapsticku i przeciwnikiem przenoszenia kreskówkowej estetyki do filmu aktorskiego, nigdy nie przypuszczałem, że Setki bobrów będą w stanie nie tylko utrzymać moją uwagę przez niemal dwie godziny, ale także wzbudzą niekontrolowane wybuchy śmiechu. W powyższej recenzji nie zdradziłem nawet połowy atrakcji przygotowanych przez Cheslika i Tewsa, których pomysłowości powinna pozazdrościć zdecydowana większość scenarzystów.

Gdybym miał narzucić na siebie metaforyczną opończę profesjonalizmu i zacząć gdybać o najlepszych seansach tego roku, to pewnie sięgnąłbym po kino oscarowe poprzedniego i nadchodzącego sezonu. Ale póki co, wyrzucam tę zakurzoną pelerynkę, aby wszem i wobec obwieścić, że kocham Setki bobrów. Nie pamiętam seansu, na którym śmiałbym się tak często i głośno, wraz z całą salą współentuzjastów.