W nich cała nadzieja

Czego by nie mówić o filmie Biedronia to cieszy, że Polacy biorą się za science fiction tego typu. Czy w waszym odczuciu produkcja wypadła dobrze czy też nie - jest to kamień milowy w polskiej kinematografii. Cierpi na głupotki, brak logicznych rozwiązań ze strony głównej bohaterki, ale to wciąż solidny tytuł, który przeciera szlaki w tego typu kinematografii.

Z nieukrywaną przyjemnością piszę wszystkie powyższe i następne słowa. W nich cała nadzieja nie jest filmem "dobrym jak na polski". Nie jest "przyzwoity w porównaniu z resztą". Jest to pełnoprawne, świadome swej formy dzieło, które powinno być pokazywane, omawiane, chwalone i studiowane.

Piotr Biedroń i jego ekipa udowodnili, że nie potrzeba wielkiego budżetu, by zrealizować przyzwoity polski film science fiction.

"W nich cała nadzieja" to produkcja, która wygrywa na poziomie wizualnym, maskując niedostatki budżetowe, ale toczy nierówne scenariuszowe boje, gubiąc tempo i wpadając czasem na "przeszkody", gdzie nie pomoże nawet znajomość trzech praw robotyki Asimova. Czy zatem Biedroń będzie kolejnym Szulkinem, z własnym autorskim stemplem? W przyszłości odpowiedź na to pytanie znajdziemy.

Nie jest filmem idealnym. Ma swoje błędy i niedociągnięcia, jednak broni się rewelacyjnymi kadrami, świetnie skomponowaną muzyką oraz ciekawie zarysowaną relacją pomiędzy dwojgiem wyrzutków, bardziej lub mniej tego stanu świadomych.

Zachęcamy do zobaczenia filmu "W nich cała nadzieja" nie tylko z ciekawości, jak ten uwielbiany i fascynujący widzów na całym świecie gatunek został przetrawiony przez polskie kino. To interesująca historia z przesłaniem i przestrogą, które niestety chyba nigdy się nie przeterminują, a to zawsze jest w cenie.

Jest bardzo dobrym kinem postapokaliptycznym. Biedroń natomiast okazał się godnym następcą Piotra Szulkina. Żałuję, że w selekcji Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni jego dzieło nie trafiło do Konkursu Głównego.

Polskie science fiction, a dobre.

To chęć odnalezienia panaceum na rozwiązanie wszystkich zagrożeń światowych, podczas gdy pomysłu do ich realizacji nie starcza nawet na pół filmowej inwencji.

Fabuła filmu jest prosta i bezpośrednia, skupia się na prezentacji ważnych problemów, nie rozpraszając widza pobocznymi wątkami. Smutne zakończenie filmu, bez typowego happy endu, nadaje mu głębi i skłania do refleksji.

Mimo że W nich cała nadzieja pozostaje nie do końca spełnionym dziełem ja nadal wierzę, że gałąź rodzimego kina postapokaliptycznego zacznie rosnąć i nie będziemy skazani na wieczne wspominane z rozrzewnieniem jedynie arcydzieł Piotra Szulkina. Film Biedronia stanowi krok w dobrą stronę. Klucz to znaleźć naprawdę zdolnych scenarzystów