Dziennik.pl

W "Znachorze" Netflixa więcej jest powietrza, poczucia humoru, scen komicznych, luzu. Mniej tu patosu, bólu, choć pewnie wrażliwi chusteczki będą musieli mieć w pobliżu.To mocne, bardzo mocne 8/10. I rzecz, którą koniecznie trzeba zobaczyć. Najlepiej rodzinnie.

Nie tylko opowiada o potędze rękodzieła, ale sama jest takim rękodziełem: stworzonym z pasji i przy użyciu najszlachetniejszych materiałów.

Nie jest filmem antypolskim. Ale dobrym też nie.

Piękny, wzruszający film, w którym gesty i spojrzenia mają ogromną wagę, a czyny brzmią głośniej niż słowa. "Człowiek przegapia wiele okazji, żeby nic nie powiedzieć", zauważa w pewnym momencie Seán. Spora część filmowców epoki nadmiaru także to przegapia, ale na szczęście Colm Bairéad do nich nie należy.

Wnioski są nad wyraz przykre, lecz towarzyszy im czysta filmowa frajda - można być pod wrażeniem zarówno intensywnej pracy kamery na małej przestrzeni, jak i rewelacyjnej roli Sweeney, która gra właściwie rewers swojej cynicznej manipulantki z "Białego Lotosu": osaczoną i spanikowaną ofiarę manipulacji. Hamilton i Davis też są znakomici jako tajniacy usiłujący zachować swobodę w obliczu teoretycznie rutynowego, w praktyce zaś nieprzewidywalnego zadania. Jak by nie patrzeć, wygrywa kino.

W pewnym sensie "Oppenheimer" mówi o tym samym, co "Barbie". O toksycznej męskości zatruwającej świat. Ale tam gdzie Gerwig proponuje kreatywną fantazję, Nolan ma do zaoferowania jedynie techniczny popis.

To film jak ta lala! Feminizm może być zabawny.

Kino kocha Neapol od tak dawna, że ekranowy portret stolicy Kampanii zdążył się już wszystkim opatrzeć. Ale "Nostalgia" pokazuje nam miasto z niespotykanej perspektywy przybysza i autochtona w jednej osobie.

Jak na film poruszający niewygodny temat śmierci, "Pink Moon" jest zaskakująco pełen życia. I choć oś fabularną stanowi eutanazja, na pierwszy plan wysuwa się piękna opowieść o relacji ojca z córką.

Ppowiada wstrząsającą historię samozwańczego "bojownika Allaha", przy czym jest filmem nie tyle o jednym pomylonym człowieku, ile o całym wynaturzonym systemie.

Wreszcie - last but not least - to wszystko się po prostu świetnie ogląda.

Naturalnie, każdy ma inny próg tolerancji na ból, a dany problem nie musi od razu prowadzić do apokalipsy, by go nie lekceważyć. Sęk w proporcjach - w tym kontekście "Chora na siebie", niczym Netfliksowy "Nasz kandydat" recenzowany w tym cyklu przed tygodniem, balansuje na granicy dobrego smaku, wykpiwając w scenach z niewidomą asystentką w agencji modelek inkluzywność sprowadzoną do absurdu. Nie trzeba ruskich farmaceutyków, żeby deformować zdrowy rozsądek.

Tak że choć na razie nie zanosi się, by jak w przypadku Ukrainy francuska rzeczywistość dogoniła fikcję, a serial sam w sobie pozostawia pewien niedosyt, niepowtarzalna vis comica Zadi'ego sprawia, że seans trudno uznać za stracony.

Niespodziewanie doczekaliśmy się polskiego odpowiednika "Rób, co należy". Tylko proszę traktować to porównanie wyłącznie w kategoriach największego komplementu, bo "Chleb i sól" to kino autorskie pełną gębą.

Choć "Argentyna, 1985" nie odkrywa Ameryki, to jej przesłanie pozostaje boleśnie aktualne. I nie chodzi tylko o potrzebę rozliczenia zbrodni, lecz przede wszystkim o wezwanie, aby nigdy, ale to nigdy nie odwracać wzroku.

Wideoesej afroamerykańskiego filmoznawcy Elvisa Mitchella powinien zaciekawić każdego, kto ceni sobie krytyczne myślenie i nie przyjmuje na ślepo wybielonego kanonu kina.

Chwalebnie decyduje się przywrócić należyte miejsce w historii ludziom i zdarzeniom wymazanym z podręczników.

"Odbicie" Walentyna Wasjanowicza powstało na przełomie lat 2020/21, ale równie dobrze mogło wczoraj - tak wstrząsająco aktualne to dzieło.

Wyjątkowy film-kalejdoskop, mieniący się wielością barw, emocji i zapachów. Dla kogo w kinie liczy się przede wszystkim ekspresywność, będzie to niezapomniane przeżycie.

Niezwykły film, w którym może się przejrzeć przede wszystkim każda samotna matka, ale też każdy pracujący rodzic.

Żołnierka z Afganistanu i mechanik samochodowy. Co z tego będzie? Jeden z najlepszych filmów roku.

Siłą filmu jest to, że można go oglądać jako świetnie zrealizowany i udźwiękowiony horror, chwilami naprawdę przerażający, można jako oryginalną makabreskę o splocie klasy i rasy we współczesnej Ameryce - ale można także jako pierwszorzędną satyrę na patriarchat, z pełną amplitudą toksycznych męskich zachowań wobec kobiet, od lekceważenia ich obaw po najohydniejszą przemoc seksualną. Fantastyczna robota.

Przejmująco opowiada o potrzebie normalności w nienormalnych okolicznościach.

Pytanie tylko, ile jeszcze takich "interwencyjnych" dzieł przed nami, by kobiety nie musiały wciąż na nowo walczyć o fundamentalne prawa?

Kino kocha wyrzutków społecznych, bo to z reguły bardzo barwne charaktery. Ale mało który filmowiec potrafi wzbudzić do osób z marginesu tyle empatii, co Hirokazu Koreeda.

"Najlepszy polski film roku" nie jest "polski". Dlatego jest najlepszy.

Owszem, metafory zestawiające wykluwanie z owulacją nie są specjalnie subtelne, niemniej zostają intrygująco wplecione w scenariusz Ilji Rautsiego według pomysłu Bergholm. W rezultacie dostajemy dalece nietuzinkową opowieść o końcu niewinności i specyficznie kobiecym rytuale przejścia.

Odrywa nas przynajmniej na chwilę od świata wojen, pandemii, niekończących się kryzysów i stresów.

Wypadałoby polecić "Dziewczyny" jako doskonałą lekturę na lekcje edukacji seksualnej, ale najpierw trzeba by mieć edukację seksualną.

Jeden z najlepszych seriali roku.

Koniec końców z filmu płynie wniosek tyleż banalny, co krzepiący: nie oceniajmy z góry.

Owszem, trochę się nad "Ognistym ptakiem" pastwię, rozczarowany brakiem nie tyle ognia, ile bodaj iskry. Co nie znaczy, że to jest zły film. Potrafi wciągnąć, zaciekawić poszczególnymi wątkami, jak marzenie Siergieja o uczęszczaniu do szkoły teatralnej w Moskwie.

Wychodzi poza standardową narrację Black Lives Matter, zadając prowokacyjne pytania o granice etyki i rasizmu w sztuce i w życiu.

Wygląda na to, że trzynastka jest liczbą tak szczęśliwą dla Rona Howarda, jak pechową dla jego bohaterów. "Trzynastu" to katastroficzny spektakl na miarę "Apolla 13".

Gdyby "Najgorszy człowiek na świecie" zaliczył "Wpadkę" z "I kto to mówi", jej owocem mogłoby być właśnie "Ninjababy".