Baby Broker

Hirokazu Koreeda, reżyser tej wzruszającej produkcji, podjął temat w przeludnionym miejscu istotny i jeszcze go dodatkowo nobilitował.

Przeciętne filmy nie potrafią wywołać w nas takich emocji. Hirokazu Koreeda zrobił wielkie kino na bezapelacyjnie ważny temat, o którym powinniśmy czasem pomyśleć, gdy osądzamy innych ludzi.

Osobiście mnie nie przeszkadzała powtórka z rozrywki, bo dzięki koreańskim realiom dostaliśmy inny charakter całego filmu. Ponownie jest niezwykle ciepło i poruszająco, ale więcej tu też humoru, a całość może być bardziej przystępna dla widzów. Mimo tego nie można powiedzieć, że Koreeda zatracił swoją wyjątkowość - to nadal wielowymiarowa opowieść zgłębiająca trudne tematy i skutecznie chwytająca za odpowiednie struny emocjonalne. Takie filmy nie nudzą się nigdy.

W Polsce Anno Domini 2022 takie przesłanie produkcji może i powinno być odebrane skrajnie negatywnie. Przy tym autorowi jako osobie mającej za zadanie ocenić artystyczne wykonanie całości przystoi odłożyć ten fakt na drugi plan. W warstwie warsztatowej, koncepcyjnej i realizatorskiej Baby Broker stanowi w końcu wyczekiwany powrót Hirokazu Koreedy do artystycznej formy.

Sztuką jest zrobienie filmu o takiej tematyce bez uciążliwego sentymentalizmu, co udaje się reżyserowi, ale nie był tym razem doskonały w swojej pracy. Grymas na twarzy może pojawić się w jednym z wątków, potraktowanym bardzo po macoszemu i dotyczącym też tego, co aktualne w Polsce. Bohaterom zdarza się traktować o emocjach bardzo skrótowo, pomijając często niezwykle ważne rzeczy dla lepszego zrozumienia myśli, którą chce nam przekazać reżyser.

Wiele jest w nim pięknych, poruszających momentów, ale brakuje mu subtelności znanej z wcześniejszych, nakręconych w ojczyźnie dzieł. Jedno jest jednak pewne - Hirokazu Koreeda nie stracił ani krzty empatii, nawet dla tych, z którymi niełatwo empatyzować.

Niemniej, konstrukcja filmu, sposób argumentami Koreedy, budowanie postaci i to, co dzieje się między nimi, kolejny raz wytwarza energię, która potrafi złapać za serce. Nie da się zaprzeczyć, że wizja rodziny Koreedy jest czymś, czego bardzo obecnie potrzebujemy - jest to bowiem rodzina inkluzyjna, oparta na autentycznych uczuciach bez względu na więzy krwi.

Jeśli jednak zawiesicie trochę niewiarę, to serca zostaną ogrzane kinem rodzinnym, takim do powzruszania i pośmiania.

Kino kocha wyrzutków społecznych, bo to z reguły bardzo barwne charaktery. Ale mało który filmowiec potrafi wzbudzić do osób z marginesu tyle empatii, co Hirokazu Koreeda.