Mariusz Mikliński

Dano z zaskakującym wyczuciem ukazuje los trojga ludzi, którym nagle życie wymyka się spod kontroli. Nie wskazuje jednoznacznie, co jest przyczyną kryzysu Brinsonów - bieda, frustracja czy skostniały model rodziny lat 60. Tym, co w jego filmie pociąga szczególnie, jest konsekwentnie budowana aura dziwności, surrealistyczny naddatek, który wyłania się zza fasady zwyczajnej egzystencji na amerykańskiej prowincji.

Tę historię groteskowej walki naćpanego Dawida i Goliata w ortalionie Garrone snuje z rozczulającym humorem i empatią, zaskakującymi jak na twórcę beznamiętnej, publicystycznej w wymowie "Gomorry".

W "Fokstrocie" reżyser odchodzi od surowej, paradokumentalnej estetyki poprzedniego dzieła, a historię dzieci na trzy powiązane ze sobą epizody. Każdy jest utrzymany w innej konwencji, ale wszystkie łączy lekko surrealistyczny rys, który może przywodzić na myśl komiczno-tragiczne utwory Etgara Kereta i jego żony Shiry Geffen.

Podobnych historii o trudach dojrzewania oglądaliśmy już w kinie wiele, ale film Francuzki ujmuje widza buntowniczą energią i ekscentrycznymi rozwiązaniami fabularnymi.

Barwna, poruszająca historia o dzieciństwie, szczeniackich sojuszach i zdradach, swoim nostalgicznym wdziękiem bliska serialowi "Stranger Things".

Czarny humor i złośliwość łączą się tu z autentycznym dramatem, dzięki czemu reżyserowi udało się tchnąć we wszystkich bohaterów życie. Ta tragifarsa to właściwie kino terapeutyczne. Po kolacji z tą wściekłą menażerią własna rodzina nie wydaje się tak problematyczna, a wizja wspólnego obiadu nie musi już wywoływać ataku paniki.

Już dawno żadna wyprawa amerykańskimi bezdrożami, śladem zaniedbanych motelików i opuszczonych parkingów, nie sprawiła mi tyle filmowej przyjemności.

Techniczna strona nie przesłania jednak wartkiego scenariusza - z licznymi przewrotkami i żartami sytuacyjnymi, w których odbijają się paradoksy życia osób LGBT.

Trup ściele się tu ochoczo, ale przemoc przefiltrowana jest przez komiksową konwencję, mającą coś z ducha Tarantino.

Z klasycznej obyczajowej opowiastki o kryzysie w związku reżyser zbudował skromny pod względem metrażu, ale bogaty w psychologiczne obserwacje filmowy traktat o zdradzie.

Jest kolejnym spojrzeniem za fasadę mieszczańskiego życia. Reżyser jeszcze raz wymiata brudy spod dywaników z wiskozy, by ukazać starą dobrą Austrię spod znaku boazerii, uprzedzeń i podwieszania za jądra.

Olśniewa wizualnym pięknem, bawi błyskotliwymi epizodami, ale porusza dopiero, gdy schodzi z artystycznego Parnasu i pochyla się nad zwykłym życiem, np. milczącej prostytutki, która w hallu czeka na łaskawe spojrzenie bogatych mężczyzn.

Stylowe, sprawnie zrealizowane kino gatunkowe, któremu udaje się ominąć większość klisz filmów szpitalnych.

To jak dotąd najbardziej spełniona produkcja w dorobku Francuza. Filmowy labirynt, w którym nie sposób się nie zgubić i z którego nie umiałby się wydostać nawet sam reżyser.

Operuje wyblakłymi barwami, ma nieśpieszny, konsekwentny rytm - niczym uporczywy, powracający każdej nocy koszmar. Taki, który po przebudzeniu wywołuje jednak uśmiech.

Młodzieżowe kino, które najwięcej ma wspólnego z dobrą oldschoolową szkołą ekranizacji komiksów. Na szczęście nikt z Ant-Mana nie chciał zrobić Nolanowskiego Batmana. Psychologii tu zbyt wiele nie ma, tu się świat ratuje.

Sprawnie zrobione kino inicjacyjne, któremu ciąży nazwisko słynnego aktora.

Wypływający z osobistych doświadczeń manifest wampirycznego girl power i jeden z najbardziej pomysłowych filmów o dorastaniu, które w ostatnich latach trafiły do kin.

Tych absurdalnych epizodów nie powstydziłby się Harmony Korine, zresztą może sam je reżyserowi podpowiedział na planie.

Choć to dopiero jego drugi film, Hiszpan opanował sztukę kontrolowania emocji. Dobrze wie, że na wyobraźnię widza często najbardziej oddziałuje to, co poza kadrem. Żeby wywołać niepokój, nie jest potrzebna przemoc.

Mimo tanecznych rytmów "Eden" to przede wszystkim gorzka refleksja o artystach, którzy są zakładnikami mód i marzeń.

O sile Plemienia - jednego z najciekawszych i najbardziej przemyślanych debiutów ostatnich lat - przesądza również sugestywna strona formalna.

W ciężkich rękach innego reżysera z tego materiału mógłby powstać sztampowy dramat o pierwszej zbrodni i ostatniej karze, winie wykluczonych, nauczce, jaką biednym, złym i brzydkim daje uprzywilejowany świat. Tymczasem dla Jeana-Charles'a Hue liczą się nie wielkie słowa, lecz dokumentalny niemal konkret.

Choć to jeden z najbardziej oryginalnych polskich filmów ostatnich lat, z ostatniego festiwalu w Gdyni wrócił bez żadnej nagrody. Królikiewiczowi, tak jak jego bohaterom, znowu nie udało się przebić przez mur przyzwyczajeń i ograniczeń.

To dziwaczny mechanizm bez instrukcji obsługi, zbudowany przez Szalonego Kapelusznika, który zapomniał o celu swojej pracy. Lub heist movie w stylu Luisa Buñuela - ale to akurat porównanie dla leniwych.

Chyba nikt inny w polskim kinie nie ma takiej śmiałości w ukazywaniu śmieszności tego, co tragiczne, komedii w dramacie, szyderstwa rzeczywistości, które uczy dystansu.

Komiczna tragedia Erlingssona przesiąknięta jest egzystencjalnym szyderstwem spod znaku kina Roya Anderssona. Ci, którzy cenią "Pieśni z ostatniego piętra" czy "O człowieku", odnajdą się w tym surowym - i zabawnym - świecie. Wielbiciele widoczków z "National Geographic" podczas seansu mogą jednak czuć się zagubieni.

Zaprzyjaźnieni aktorzy w swojej alternatywnej wersji "ekipy z Wellington" świetnie bawią się na planie, wysysając co się da z sitcomowego formatu.

Choć po seansie nie zabraknie głosów, że Szwedka jest wariatką, a jej film - obliczoną na kontrowersję manipulacją, to "Zjazd absolwentów" pozostaje jednym z najbardziej inteligentnych i inspirujących tytułów roku.

Kino może i skromne, ale pożywne jak tosty i ciepłe jak Meksyk.

W trwającym ponad dwie godziny filmie twórcy skrupulatnie kreślą sylwetki bohaterów, płynnie przechodząc od obyczajowego, niestroniącego od humorystycznych obserwacji portretu prowincji do gęstego dramatu o oskarżycielskiej wymowie. Surowy i szlachetny w formie "Lewiatan" nie boi się stawiania surowej diagnozy i etykietki kina politycznego.

Choć dziecięca perspektywa narzuca konwencję ponurej baśni, to twórcy unikają sentymentalizmu i nie rozglądają się desperacko za przejawami humanizmu w wojennym piekle, jak choćby polskie "W ciemności".

Słusznie nagrodzony Złotą Palmą w Cannes "Zimowy sen" pomimo ogromnego metrażu i potoków płynących z ekranu słów ani na moment nie nuży - to studium wyobcowania współczesnego inteligenta dla niektórych będzie odkryciem na miarę irańskiego "Rozstania".

Kapitalny portret pisarza, który ani myśli pełnić honory poważnego intelektualisty.

Małe i miłe te stłuczki - oby duet nie potraktował ich jako wypadku przy pracy i dalej podążał tą ścieżką.

Mamiące kolorami pozłotko, w którym atrakcyjni aktorzy miotają się w atrakcyjnych wnętrzach. Po seansie pozostaje wrażenie, że jedynym przykuwającym uwagę bohaterem z krwi i kości w "Juliecie" jest wygenerowany komputerowo jeleń.

Bardzo seidlowski film w konwencji horroru.

Mówi o sprawach w kinie wielokrotnie prezentowanych, ale dzięki połączeniu czułości, cierpkiego humoru i obserwacji codzienności nie ogranicza się do przeglądu telenowelowych banałów.

Lanthimos świetnie łączy intelektualne ambicje z kinem rozrywkowym, a Colin Farrell - z wąsem, wylewającym się ze spodni brzuszyskiem i miną zbitego psa - niespodziewanie okazuje się aktorem.

Kári bez skrupułów wywraca na nice filmowy mit o Islandii jako azylu dla outsiderów i wolnych duchów.

Wszystkie siedem epizodów - jest ich tyle, ile pięter musi pokonać nieśmiertelna staruszka - scala absurdalny humor, społeczna krytyka i muzyka Amona Tobina.

Zaskakująca satyra polityczna na kraj trawiony biurokracją i rozczarowany transformacją ustrojową.