Głośniej od bomb

Wbija ze zdumienia w fotel i daje powody do refleksji.

Efekt jest oryginalny i intrygujący. Zdecydowanie najmocniejszy punkt "Głośniej od bomb" stanowi scenariusz, ale Trier precyzyjnie operuje też obrazami. Dzięki temu film przypomina zagadkę.

Widać zarys intrygującego pomysłu, ale mocno zawiodła jego egzekucja. Dziwne przejścia montażowe, narracyjny chaos, mnożenie drugo- i trzecioplanowych wątków, z których nic nie wynika można by zrzucić na małe doświadczenie reżysera, ale Trier debiutantem przecież nie jest.

Wartościowa oraz inspirująca produkcja.

Jest coś w "Głośniej od bomb", co sprawia, że odbiorca nie zdaje sobie sprawy z upływu czasu, a jednocześnie ze stałym zainteresowaniem przygląda się poczynaniu bohaterów.

Mówi o sprawach w kinie wielokrotnie prezentowanych, ale dzięki połączeniu czułości, cierpkiego humoru i obserwacji codzienności nie ogranicza się do przeglądu telenowelowych banałów.

Oryginalny obraz, który wciąga, wzrusza oraz skłania do refleksji.

Trzeba jednak docenić Triera za umiejętne budowanie dramaturgii nie na głośno wykrzykiwanych emocjach, lecz poprzez intymny, subtelny świat wewnętrznych przeżyć.

Doborowa obsada gwarantuje dobry odbiór filmu.

Opowieść bardzo gęsto upleciona, pięknie sfilmowana, fantastycznie zmontowana i świetnie zagrana.

Jak na film obyczajowy, opowieść ta zawiera całkiem dużo treści, z której można wyciągnąć wiele życiowych prawd na temat życia towarzyskiego w każdym wieku.

Świetna pierwsza godzina, bardzo dobre role aktorskie i nieudane zakończenie.

Świetnie zagrane kino, rzadki przykład obrazu, gdzie nawet drugi plan wypada imponująco. Nieprzeszarżowane, doskonałe w detalach, świetnie zmontowane, nakręcone, z efektownymi, choć subtelnymi mikrokulminacjami.

Zwyczajny, życiowy, chaotyczny film pozostawia po sobie dobre wrażenie.

Mierzy się z tematami poruszanymi dotychczas w kinie na wszelkie sposoby: odchodzenie bliskiej osoby, dorastanie, zranione uczucia, relacje rodzic-dziecko i sporo innych. Trier udowadnia jednak, że ciągle z tych motywów można jeszcze wycisnąć coś świeżego, a sam ma też coś ciekawego do powiedzenia.

Spokojny, interesujący, wciągający film.

Zbudowana na emocjach i wiarygodności historia razi momentami schematycznością i uproszczeniami.

Dobrze zrealizowany, wielowymiarowy, symboliczny film dowodzi, że o najdelikatniejszych sprawach można mówić szeptem, choć nie zawsze spotka się to ze zrozumieniem.

Poza dobrym aktorstwem ciekawa jest konstrukcja.

W tym kontrolowanym narracyjnym chaosie momentami trudno się połapać. Choć wcale nie z powodu wysokiego stopnia skomplikowania sposobu opowiadania. Nie wiadomo, do czego reżyser dąży, na czym powinniśmy się skupić, kto jest tu najważniejszym bohaterem, z kim należy współodczuwać, a czyją tajemnicę zgłębiać.

Poetycki obraz, w którym znalazło się miejsce zarówno na zawieszenie w samotności, jak i odrobinę ciepła oraz śmiechu.

Z konfrontacji z tak trudnym i eklektycznym materiałem Trier wychodzi obronną ręką. Jego rozgorączkowane kino cały czas jednak wydaje się niekompletne.

Intryguje i nie pozwala pozostać widzowi obojętnym. Ucieczki przed prawdą nie ma, ostatecznie wszyscy będziemy musieli się z nią skonfrontować.

Jest jak rozedrgana machina, której brakuje kilku śrubek do poprawnego funkcjonowania, ale wciąż pięknie wprowadza w nastrój zadumy i wizualno-intelektualnej rozkoszy.

Dla mnie to kino jest przegadane i stanowi hiperbolę dramatu rodzinnego.