Magdalena Kwaśniok

Zanim jednak przejdziemy do kwestii kontrowersyjnych, a dla mnie jako ogromnej fanki twórczości Tarantina, również przykrych, zacznijmy pozytywnym akcentem: Tarantino: Bękart kina to laurka nie tylko dla Quentina, ale i miłości do kina samej w sobie.

Jeden z najlepszych, a moim zdaniem najlepszy serial tego roku, który kupił mnie absolutnie w każdym calu, przede wszystkim jednak sercem okazanym bohaterom.

Gerwig opowiedziała historię panien March w sposób, w którym odnajdą się nie tylko nieświadomie szukające swojej drogi dzieciaki, ale i równie zagubione dwudziestojednoletnie dziewczyny, dla których Jo, obok Elizabeth Bennett, już dawno stała się wyznacznikiem tego, że życie wedle oczekiwań społeczeństwa i wbrew własnym ideałom nie jest ani łatwe, ani słuszne, a już na pewno nikogo nie doprowadziło do dokonania rzeczy wielkich.

Fernando Meirelles w opowiedzianej przez siebie historii nie próbuje przy tym na siłę wzbudzić kontrowersji, a raczy nas niezwykle ciepłą opowieścią, w której poglądy polityczne, jak w relacji dwóch głównych bohaterów, powinny zejść na dalszy plan.

Nieco ponad trzy godziny tego, co w MCU najlepsze.

Mój problem polega na tym, że tak jak David nie potrafił znieść zmarnowanego potencjału swojego syna, tak ja nie umiem pozbyć się wrażenia, że produkcja Groeningena mogła być znacznie lepsza.

Choć z pewnością nie jest wolny od wad i nie spodoba się każdemu, jest nie tylko solidną produkcją. Trzeci film Chazella to definicja tego, jak powinna wyglądać biografia - reżyser odrzucił wszelkie utarte schematy, tak irytujące w Bohemian Rhapsody, dzięki czemu Pierwszy człowiek może nie jest arcydziełem, ale z pewnością do tego miana aspiruje, czego twórcy wspomnianego filmu biograficznego o Queen mogą jedynie pozazdrościć.

Każde pokolenie, zaczynając od pierwszej wersji filmu z 1937 roku, zasługuje na swoją wariację na temat ponadczasowego uczucia - nasi rodzice mieli Barbrę Streisand i Krisa Kristoffersona, a my mamy Lady Gagę i Bradleya Coopera. I wierzcie mi, tego duetu nie zamieniłabym na żaden inny.

Mimo ogromnego wzruszenia, z jakim wyszłam z sali kinowej, tak naprawdę Singer i McCarten po seansie zostawili mnie z bardzo smutną refleksją: członkowie Queen w swoim Bohemian Rhapsody w ciągu sześciu minut zmieścili sześć gatunków muzycznych, z kolei Singer w dziele o tym samym tytule, które ma ponad 120 minut, zmieścił jedynie dwie godziny wątpliwie prawdziwej biografii.

Paradoksalnie Civeyrac stworzył dzieło z jednej strony niezrozumiałe, być może nawet niestrawne dla ludzi niezaznajomionych z Nową Falą, do której z pewnością trzeba dojrzeć, a z drugiej - Z perspektywy Paryża to obraz intrygujący, idealnie nadający się na nowofalową inicjację, będącą wyrazem dojrzałości artystycznej odbiorcy.

Trzeba jednak przyznać, że stworzył film zróżnicowany jak sam Romain Gary: wyniosły i sentymentalny po rosyjsku, po polsku autoironiczny, a jednak posiadający francuskie poczucie humoru i szyk rodem z Wersalu.

Połączenie w spójny i logiczny sposób Avengersów i Strażników Galaktyki, wszystkie drobne smaczki, jak nawiązania w dialogach do poprzednich odsłon losów poszczególnych bohaterów, brak większych dziur w fabule, świetny dobór charakterów w stworzonych podgrupach... Nie mam pojęcia, jak oni to wymyślili, ale jestem pod dużym wrażeniem ich pracy.

Ekranizacja powieści wyszła Guadagniniemu naprawdę dobrze - kontrastowe zestawienie sielankowości, spokoju i pewnego rodzaju dostojności z namiętnością, wyczuwalną między dwójką bohaterów, sprawia, że choć obraz włoskiego reżysera opowiada o cielesnej fascynacji, w żadnym stopniu nie jest obskurny, a zwyczajnie piękny.

Dobry film wojenny, który w zestawieniu z Dunkierką nabiera zupełnie innego wymiaru, co jest jednocześnie jego zaletą, jak i jedną z największych wad.

Zdaje się, że za całą skomplikowaną produkcją, cudownym aktorstwem, dobrymi zdjęciami i świetnym soundtrackiem, za każdym z poruszonych wątków kryje się naprawdę proste przesłanie, o którym każdy z nas powinien pamiętać.