Maja Budka

Filipowicz nie serwuje w swoich Bratach niczego świeżego i nowego.

Léa Mysius dała pokaz prawdziwej filmowej fantazji. Udało jej się stworzyć angażujący dramat w fantastycznym, hipnotyzującym wydaniu, wymykający się wszelkim schematom.

Poprzez połączenie narkotycznej psychodelii z rave'owym kwaśnym klimatem i oryginalną retro animacją Polak umożliwia prawie namacalne doświadczenie tej specyficznej subkultury, co jest równie zachwycające, co frustrujące.

Leszek Kołakowski w książce, a później Zbigniew Kotecki na ekranie w piękny sposób ukazali niejednoznaczną koncepcję ludzkiego losu. Pod płaszczykiem baśni reżyser zakamuflował problematykę, która niejednemu dorosłemu spędza sen z powiek.

Najpiękniejszy film o pakowaniu walizek, jaki dziś zobaczycie.

Mimo wielu komicznych, wywołujących uśmiech scen z udziałem ekscentrycznego artysty Walka: Życie i zaginiona twórczość Stanisława Szukalskiego wciąż pozostaje filmem o człowieku rozbitym, niezrozumianym i niedocenionym. Przynajmniej ten film oddaje mu ułamek zasłużonego uznania.

Wzruszy i rozbawi was do łez.

Pozornie skromny krótkometrażowy gigant, który w zaledwie 7 minutach mieści nieporównywalny bagaż emocji. Podolcowi udało się zobrazować Antoniego z miłością, wrażliwością i zrozumieniem, które zaistnieć mogły jedynie między ojcem a synem.

W głowie Renaty Gąsiorowskiej zrodził się uroczy erotyk przeplatany komedią. Przede wszystkim jednak Cipka to animacja, która bez zawstydzenia mówi o małych grzeszkach cielesności, niepotrzebnie uznawanych wciąż za społeczne tabu.

Uwodzi jednak nie tylko efektowną muzyką. Jest wizualnie dopieszczonym, dzikim i sugestywnym dziełem, zasłużenie uznawanym od lat.

Inspiracje, innowacyjny sposób kręcenia produkcji czy scenografia zdradzają znakomitość francuskiego dzieła. Znając wszystkie triki reżysera oraz ciekawostki, przyjemniej główkować nad sensem zawiłej fabuły.

Salto najbliższe jest kinu poetyckiemu, obfitującemu w zagadki i niedomówienia. Akcja posuwa się wolno, a największą wagę odgrywa słowo.

Sztandarowy przedstawiciel kina surrealistycznego.

Cieszący oko, zrealizowany na wysokim estetycznie poziomie. I to tyle. Nie zapisuje się w pamięci na dłużej.

Ostatnie minuty nie tylko zmazują z twarzy widza napięcie oraz ciekawość, ale i dorysowują co najwyżej blady uśmiech politowania.

Nie zapisze się wyraźnie na kartach historii filmu miłosnego. Co więcej, prawdopodobnie przemknie przez polskie kina prawie niezauważona. Film Francuza pozostanie chwilową odskocznią dla widzów ceniących sobie kameralne, dowcipne kino oraz niebędących entuzjastami klasycznego kina romantycznego.

Choć reżyserka momentami gubi się w rozmowie z tytułowym bohaterem, zbacza z torów swojej opowieści, próbując przy pomocy rozmówcy jak najwierniej i jak najdobitniej zarysować obraz getta, Markowi Edelmanowi udaje się w filmie ukształtować wyrazisty przekaz. Z charakterystyczną dla siebie dosadnością mówi, że człowiek nawet w pewien sposób oswojony ze śmiercią i towarzyszącym jej złem nie przestaje szukać miłości oraz czułości.

Niezwykle trudno jest ocenić film O ojcach i synach. Niewątpliwie jest to dokument wybitny, ponadprzeciętny.

Choć Mirai jest dziełem specyficznym, głównie przez wyraźne nawiązania do historii oraz hermetycznej kultury Japonii czy momentami moralizatorski ton, zdecydowanie jest filmem godnym uwagi, o grubej warstwie emocjonalnej przykrytej prostą, być może nawet banalną historią, filmem uderzającym w wysokie tony.

Ciche, kameralne kino przyjemnie hipnotyzuje widza, który tonie w kontemplacyjnej opowieści niczym w grubej warstwie delikatnego śniegu.

Wyjątkowy i ważny debiut młodej marokańskiej reżyserki, którego najmocniejszymi stronami są autentyczność, intymność oraz wrażliwość.

Dzieło Ewy Bukowskiej pozostaje filmem z ogromnym pokładem niewykorzystanego potencjału.

Choć Chloé Zhao udało się stworzyć refleksyjne kino, nie ma w nim nic śmiałego i odkrywczego.

Choć film Sebastiána Lelio budził naprawdę wysokie oczekiwania, spełnił je tylko do połowy.

Przypomina o najważniejszej misji kina - uświadamianiu.

W polskim kinie obraz o tak intrygującej tematyce to wciąż rzadkość.

Romain Gavras stworzył świeży, pompatycznie stylowy heist movie, którego nigdy nie nakręcił Guy Ritchie, choć bardzo by chciał.

Niekoniecznie do bólu wiarygodny, ale przeszywający i wyrazisty obraz tragicznej i zgubnej miłości.

Jest filmem niezwykle udanym, stworzonym z wyobraźnią, inwencją, wdziękiem i humorem.

Powiew świeżości w polskiej komedii romantycznej.

Opowieści o Muminkach mają w sobie zadziwiająco wiele mądrości. Tajemnice są w nich zachętą do zadumy.