Braty

Z seansu "Bratów" wyniesiemy więc głównie specyficzną atmosferę blokowisk, czyli kombinację nudy, krótkich przebłysków szczęścia i sporej dawki pesymizmu. Brzmienie hip-hopu puentującego egzystencjalne stany bohaterów i towarzyszącego im przy beztroskim upalaniu się trawką. A nade wszystko mocną, nie dającą się ujarzmić ekspresję dwojga obiecujących aktorów - Sebastiana Deli i Marty Stalmierskiej niedawno nagrodzonej w Gdyni za debiut w "Johnnym" i "Apokawiksie".

Filipowicz nie serwuje w swoich Bratach niczego świeżego i nowego.

Filmy o dorastaniu są trochę grząskim gruntem, ponieważ w tej materii zostało powiedziane na przestrzeni dziejów kina tyle, że nie wystarczą formalne zabiegi, żeby zatrzymać widza przy historii. Chciałoby się, aby Braty, ze swoim olbrzymim ładunkiem wizualnym, obiecującą reżyserią i obsadą, były czymś więcej niż tylko kolejną opowieścią o rodzinie nieradzącej sobie w obliczu tragedii i dokonującej z tej nieporadności strukturalnego samobójstwa.

Mógłby traktować o uciążliwym wchodzeniu w dorosłość. Reżyser "Bratów" jednak miał problemy z definicją obszaru, jaki sam chciałby zagospodarować.