Steve Jobs

Niezwykły to jest film. Skromy, wyciszony, ale przy tym zagłębiający się w uczuciach i emocjach człowieka, o którym mówiono, że jest ich pozbawiony.

Danny Boyle nie opowiada po raz kolejny tej samej historii, skupia się na motywacjach bohatera - dzięki temu możemy zrozumieć masową fascynację produktami z nadgryzionym jabłkiem.

Boyle w żadnym realizowanym przez siebie projekcie nie bał się formalnych rozwiązań, które w rękach innych wydałyby się kiczem. W "Stevie Jobsie" wykorzystuje wszystkie swoje atuty, nadając filmowi, którego akcja rozgrywa się niemal wyłącznie w klaustrofobicznych przestrzeniach biur i korytarzy tempa najlepszej klasy kina akcji.

Wymaga cierpliwości, jednak czy nie o to właśnie chodzi w filmach biograficznych.

Z tego wszystkiego wyłania się pasjonujący obraz człowieka, który tworzył dla ludzkości, ale ludzi wokół siebie nie dostrzegał. "Ludzka natura jest tym, co musimy przezwyciężyć", mawiał.

Byłem troszkę sceptyczny wobec "Steve'a Jobsa" odkąd odwołano ze stołka reżyserskiego Davida Finchera. Jednak Danny Boyle odnalazł się w tym charakterystycznym stylu Sorkina, odpowiednio podkręcając napięcie i nawet te wątki obyczajowe potrafią zaangażować.

Przyznaję, że jako technicznemu laikowi, wyjątkowo ciężko mi było przebrnąć przez ten seans, choć niestraszne mi ciężkie psychodramy typu "Rzeź" Polańskiego czy filmowe adaptacje utworów Tenneessee Williamsa. Z drugiej strony, osobom związanym z branżą informatyczną, które wybiorą się do kina zachęcone tytułem, może nie spodobać się wnikanie w ciemne zakamarki psychiki Jobsa i jego patologiczne relacje rodzinne.

Dzieło przed łatwą katastrofą ratuje nie tylko hipnotyzujący Micheal Fassbender, lecz przede wszystkim dynamicznie zrealizowany pierwszorzędny scenariusz Aarona Sorkina z błyskotliwymi dialogami, za którymi ledwo można nadążyć. Zresztą cały metraż jest na tyle intensywny większość ujęć wygląda na dwugodzinny zwiastun złożony z samych najciekawszych momentów seansu. Trudno uwierzyć, ale to działa.

Unika sztampy. Ma kilka wyśmienitych scen. Tym niemniej śledzenie kariery kogoś tak niesympatycznego w bardzo kostycznej formule nie jest łatwe.

Fassbender gra tutaj rolę życia, niesamowicie inteligentnego furiata, z jasno zakreślonym celem - chęć zmiany świata na lepsze.

Fassbender ze swoją wizją Jobsa wyszedł zdecydowanie poza nie tak dobrą, jakbyśmy się spodziewali, orkiestrę, kryjąc jej fałsze i potknięcia. To chyba ta rola, Michaelu Fassbenderze.

Dwugodzinne strzelanie najgrubszymi pociskami - talentem aktorskim, muzycznym i przede wszystkim scenopisarskim.

Okazuje się naprawdę niezłą produkcją. Niekoniecznie dobrą biografią, ale jednak dobrym filmem.

"The Social Network" to moim zdaniem film wybitny, którego siła tkwi przede wszystkim w dialogach. "Steve Jobs" stanowi w dużej mierze kopię tego pomysłu i dowód na to, że nie powinno się wchodzić dwa razy do tej samej rzeki.

Rozmaitych dzieł dotyczących Steve'a Jobsa ostatnio nie brakuje: filmy, dokumenty, książki, poradniki w stylu "jak być Jobsem". Trudno przed nimi uciec. Tym bardziej film Danny'ego Boyle'a ze scenariuszem Aarona Sorkina wydaje mi się na ich tle produkcją wzorcową.

Wciąga od samego początku. Nakłania do refleksji. Wyróżniająca rola Jeffa Danielsa.

Choć daleki jestem od uwielbienia dla tego filmu, zaintrygował mnie i okazał się całkiem solidną nie-do-końca biografią z cudownym teatralnym zacięciem. Niestety jest tu też trochę patetyczności, górnolotnych słów, a także kilka zgrzytających scen, które sprawiają, że dla mnie, film wydaje się być dziełem tylko na raz.

Steve Jobs według Boyle'a, Sorkina i Fassbendera przypomina swoje własne komputery - zamknięty układ, który budzi podziw, ale też odrzuca swoją nieprzystępnością. Sam film natomiast wspaniały.

Kolejny udany film w karierze Danny'ego Boyle'a, który nie nakręcił chyba jeszcze tylko westernu i musicalu.

W zamian za rozbudowaną, rozgrywającą się w różnych sceneriach, wielowątkową historię, dostajemy kameralną i prostolinijną esencję z osobowości Steve'a Jobsa. Ekstrawertycznie-introwertyczną jak on sam. Dla mnie bomba.

Precyzja, finezja i dbałość o każdy fabularny gest i detal. Sorkina nie interesuje tworzenie kolejnego sztampowego biopicu w imię kolejnego sztampowego biopicu, w zamian dostajemy coś o wiele bardziej intrygującego i pojemnego, cut-scenki z życia Jobsa w oczach innych osób, zasłyszane gdzieś historie, dziennikarską publicystykę, jak również - co najistotniejsze - pseudologiczną identyfikację i fantazmatyczną autoprojekcję wyobrażeń o sobie samym.

Nie przypomina biografii innego komputerowego geniusza, "Social Network", choć łączy ją z filmem Boyle'a osoba scenarzysty. To kino minimalistyczne, w swojej zwięzłości wręcz na granicy komunikatywności. Jest jak użyteczna technologia i dobry design - nienarzucające się, sprawne, a przy tym dające głęboką satysfakcję.

Abstrahując od samego bohatera, to po prostu świetnie nakręcony film - dynamiczny, zabawny i dramatyczny, ze wspaniałym montażem i muzyką.

Michael Fassbender został stworzony do roli Jobsa. To genialny aktor. Ciężko mówić o tej roli w kontekście życiowej czy przełomowej, ale nikt tak dobrze nie pasuje pod względem wyglądu jak on.