Arktyka

Pełne emocji i nastroju kino, które zmusza do refleksji, w jakim stopniu człowiek skazany na bezlitosne warunki natury poradziłby sobie bez zdobyczy współczesnej techniki, na przykład smartfona z GPS.

W moim przekonaniu jest to obraz wart uwagi, który zostawia po sobie ślad. Zmusza w trakcie seansu do refleksji.

Pomimo dobrego pomysłu, świetnego aktorstwa, genialnej muzyki i klimatycznych zdjęć, film, jak dla mnie, okazał się lekko rozczarowujący. Przede wszystkim jest on dość nierówny w swej nieprzewidywalności.

Pena w swoim debiucie wykazuję się dojrzałością i zabiera widza na bardzo niekomfortowy spacer po Arktyce. Zarówno fani Madsa wyjdą z kina zadowoleni, jak i osoby szukające ochłody w "biegu oscarowym", szczególnie te, które cenią sobie przyjemną, lecz niezbyt wymagającą dawkę "slow cinema".

Przypomina zatem o czymś wyjątkowo istotnym dla samego szeroko pojętego kina katastroficznego i survivalowego, które zazwyczaj tak bardzo jest skupione na wizualizacji żywiołowej katastrofy, że zapomina o znajdującym się w jej środku człowieku.

Penna opowiada o prawdziwym człowieku i jego ciężkich zmaganiach z nieprzyjazną naturą, w sposób bardzo ludzki. I chociaż to, co w tej produkcji najcenniejsze, ulatuje gdzieś w ostatnich minutach seansu, pozostaje ona solidnym i wartościowym dziełem.

Nie da się zapomnieć tego obrazu! I nie da się go nie przeżywać całym sobą. Nieco ponad 1,5 godziny spędzone z filmem ARKTYKA zostawiły we mnie ślad na zawsze. Jego surowa, ascetyczna wręcz estetyka, połączona z poetycko wręcz ujętą wzniosłością opowieści o wszystkim, co najważniejsze - powaliła mnie na kolana!

To seans, który można odbyć przy okazji transmisji telewizji czy w wolny wieczór, po znalezieniu go na ulubionej platformie streamingowej, ale zdecydowanie nie warto wybierać się specjalnie dla niego przed ekrany kin.

Jak na fabularny debiut, wyróżnia się konsekwentną wizją i podziwu godną determinacją w realizacji. Penna wyraźnie poszukuje własnych filmowych kodów, nie chce mówić cudzym językiem. W przeciwieństwie do jego internetowej twórczości, "Arktyka" to dzieło jak najbardziej serio - chłodne, precyzyjne w stylu skandynawskiego slow cinema, zaskakujące dojrzałością.

Czuć tutaj wręcz klimat klaustrofobii oraz izolacji, co w przypadku debiutu jest sporym osiągnięciem. Ci, co tęsknią za chłodem i chcą poczuć odrobinę chłodu w upalne lato, "Arktyka" jest idealnym miejscem. Pod warunkiem, że lubicie szkołę przetrwania.

Oddając sprawiedliwość Pennie, trzeba powiedzieć, że udaje mu się zbudować napięcie, mimo że cały czas dobrze wiemy, iż bohater przeżyje. Film ma dobre tempo i brzmienie blockbustera - kompozycje Josepha Trapanese przypominają patosem te, które stworzył do "Niepamięci" z Tomem Cruisem czy "Zbuntowanej" z Kate Winslet.

Pełnometrażowy debiut Joego Penny to produkcja dobrze zrobiona, mocno trzymająca się realistycznego podejścia i hołdująca idei podążania wytyczonymi ścieżkami i schematami nawet w sytuacjach ekstremalnych.

Bardzo udany film o dramacie przetrwania w beznadziejnej z pozoru sytuacji, o sile woli, uporze, chęci przeżycia, walce, samotności. Przepiękny wizualnie, okraszony doskonałą ścieżką dźwiękową, ze świetną kreacją Madsa Mikkelsena, któremu brawa należą się nie tylko za sam kunszt aktorski, ale i za fizyczne poświęcenie dla roli, dzięki któremu "Arktykę" ogląda się tak dobrze, mimo ogarniającego ciało chłodu.

Widok niezabudowanego terenu, zdanie na siebie, brak możliwości prowadzenia dialogu i przejmująca cisza przerywana zmieniającą się pogodą sprawiają, że większości widzom trudno będzie zmierzyć się z takim wizualnym oderwaniem od zdobyczy cywilizacji i postępu technologicznego, warto jednak zdobyć się na takie zderzenie dwóch światów, by zyskać odpowiednią refleksję, co nam pozostaje, gdy pozbędziemy się tak znanych wygód.

Całość pozostaje w miarę bezpieczną, bezbolesną i łatwo przyswajalną rozrywką. Ale też i obiecującym startem kariery...

Kino nastrojowe i refleksyjne, zmuszające nas do przemyśleń na temat natury ludzkiej, jej wrażliwości, ale też otaczającego nas bezkresnego piękna dziewiczej przyrody.

Jeśli niestraszna Wam zima za oknem, to idźcie do kina na Arktykę. Podczas seansu również poczujecie chłód, ale obejrzycie też ciekawą, trzymającą w napięciu produkcję.

Film idealny do kina, bo wymaga on skupienia i pozwolenia na wciągnięcie się w historię. Nie jest to film dynamiczny, efekciarski, ale napięcie i emocje sprawiają, że trudno oderwać wzrok czy myśli.

Fanom "Alive - dramatu w Andach" zabraknie być może trochę scen spod znaku gore, ale finalnie powinni być usatysfakcjonowani. Fani "127 godzin", czy "Wszystko stracone" poczują się tu, jak w domu.

Joe Penna zaliczył mocny debiut. Nie dość, że udało mu się przyciągnąć swoim pomysłem nie byle kogo, bo samego Madsa Mikkelsena, to jeszcze pokazał, że z tak nieprzystępnym dla przeciętnego widza miejscem, jakim jest Arktyka, można wiele zdziałać.

To nie tylko fascynujący obraz walki człowieka z nieubłaganą naturą, lecz skromna, a jednocześnie bardzo emocjonalna opowieść o sile człowieczeństwa i woli przetrwania. Mądra treść i piękna wizualnie forma.

Powtarzane z konieczności czynności, stanowiące pierwsze sceny, pozbawione zupełnie kontekstu czy jasnej motywacji są mocnym i prawdziwym elementem tego dreszczowca.

Penna zrobił naprawdę dobry film o ludzkich instynktach, o człowieczeństwie drzemiącym w każdym z nas, o potrzebie pomocy obcym wbrew logice. Choć narracyjne głupoty mnożą się pod koniec opowieści, puszczam je mimochodem.

Jest bezkompromisowym i niekrzykliwym widowiskiem, więc nie upatrzymy tam prosto zbudowanej dramaturgii, jak w podobnej maści utworach - Cast Away, czy 127 godzin.

Szkoda jednak, że tak świetnie poprowadzony film kończy się mainstreamowymi kliszami, które zamiast prowadzić "Arktykę" ku artystycznemu spełnieniu, spychają ją na dawno temu przetarte szlaki doskonale znanego gatunku.

Nie proponuje nic szczególnie nowego w ramach tej gatunkowej formuły. Potrafi trzymać w napięciu dzięki konsekwencji, z jaką reżyser podąża raz obraną ścieżką. Jedynie w finale stawia na zbyt łatwe moim zdaniem rozwiązanie.

Bardzo skromne kino. W wyciszeniu, niemal braku słów i podkreśleniu człowieczeństwa dwójki postaci tkwi ogromna siła tego filmu. Penna nakręcił obraz pozbawiony hollywoodzkich trików. Nie doświadczymy w nim spektakularnych lawin ani bijatyki z niedźwiedziem. Dzięki znakomitej, pełnej emocjonalnego oddania roli Mikkelsena doświadczamy całego przekroju emocji człowieka walczącego z prawami natury.

Filmowa adrenalina w czystej postaci. "Arktyka" to jeden z najmocniej trzymających w napięciu filmów ostatnich lat. Od pierwszej zaspy do ostatniej.

Ten film się "czuje", zarówno zimno i ból, jak i rozpacz i zanikającą nadzieję. Obraz mocno angażuje, niby obserwujemy potyczki bohatera z perspektywy wygodnego fotela, ale ten dystans z każdą minutą akcji zanika.

To nie tylko znakomicie sfilmowana i brawurowo zagrana przejmująca opowieść, ale też ważne przypomnienie tego, że nie jesteśmy panami i władcami tej planety.