Ex Machina

Kolejne ostrzeżenie przed zabawą w Pana Boga oraz tym, jak sztuczna inteligencja może być niebezpieczna. Miłośnicy bardziej filozoficznej strony SF będą wniebowzięci, a rozgrywka wciąga i fascynuje, zostając w pamięci na długo.

Po wyjściu z kina nie uświadczymy efektu "wow" - "Ex Machina" nie działa w ten sposób. Reżyser wymaga od nas cierpliwości w rozgryzaniu misternie skonstruowanej układanki, zmusza do wytężenia umysłu i przemyśleń, które na pewno pojawią się w głowie u każdego widza po seansie.

Bardzo mocna pozycja i zdecydowane "mustwatch" dla miłośników fantastyki, science fiction oraz motywu sztucznej inteligencji.

Stonowane science fiction o sztucznej inteligencji, które na pewno nie przyciągnie fanów modnych ostatnio blockbusterów. Wymagające skupienia, cierpliwości, poddające w wątpliwość istotę człowieczeństwa kino jednak ma szansę trafić do grupy odbiorców zafascynowanych tematem, a także do tych, którzy wolą niejednoznaczną, minimalistyczną rozrywkę.

Dzieło z gęstą atmosferą i trzymającym w napięciu scenariuszem. Akcja toczy się niespiesznie i nie jest przegadana. Reżyser szanuje inteligencję widza i prowokuje do myślenia.

To właśnie ze względu na prowadzenie inteligentnych rozmyślań przy wykorzystaniu konwencji na to pozwalającej, "Ex machina" jest satysfakcjonująca nie tylko pod względem wizualnym i aktorskim, ale także intelektualnym i to mimo żonglowania szablonami gatunkowymi.

Za kilka lat niewątpliwie będzie obowiązkową pozycją na każdej szanującej się liście najważniejszych filmów science-fiction tej dekady.

Nawet nienaszpikowana bogatymi efektami specjalnymi "Ex Machina" budzi swoją oprawą graficzną szczery zachwyt. Posiada sprecyzowany i zdyscyplinowany rytm wizualny, jest dostojna estetycznie.

Zdecydowanie "Ex Machina" stanowi jeden z najambitniejszych filmów science-fiction ostatnich lat. Niesie wagę i złożoność, jakiej wielu współczesnym produkcjom brakuje. Teatralna formuła jednak nie do końca się sprawdza.

Jednym z niewielu zalet tej wtórnej produkcji, jaką jest "Ex Machina", jest minimalistyczna, wręcz symptomatyczna muzyka rewelacyjnie budująca napięcie, którego bardzo często w scenach jest po prostu brak.

Ma swój styl i jest świetnie obsadzona. Ale pytanie o myślącą maszynę zastąpione zostaje zbyt oczywistym obrazem wojny płci.

Ten film nie dość, że nie wnosi nic nowego do tematyki, którą porusza, to w dodatku roi się w nim od błędów logicznych i naiwnych uproszczeń fabularnych. Nie jest to kino złe, ale co najwyżej przeciętne.

Z całą pewnością niecierpliwie będę wyczekiwał kolejnego dzieła reżysera, a sama Ex Machina trafia na górną połówkę moich ulubionych filmów.

To film, który nie zabiera nas w podróż na inne planety, ale pokazuje bardzo prawdopodobny scenariusz, który może wydarzyć się na naszej własnej planecie.

Bardzo ciekawy film, który nienachalnie porusza parę ważnych i fundamentalnych kwestii i przy okazji udowadnia, że science fiction nie musi koniecznie oznaczać bezmyślnej, laserowej rąbanki.

Zachęcam jednak do podjęcia wszelkiego trudu, by zapoznać się z tym dziełem. W najgorszym razie nauczycie się podchodzić z rezerwą do moich opinii. Wydaje mi się jednak, że większość z Was przynajmniej częściowo podzieli mój zachwyt.

Świetnie zrealizowane kino o wielkich ambicjach, niestety miejscami przegadane i rozbijające się o głupie zachowania bohaterów. Domhnall Gleeson i Oscar Isaac znakomicie wcielają się tutaj w bardzo inteligentne postaci, tym bardziej dziwi fakt, że ich bohaterowie zachowują się niekiedy pretensjonalnie i nielogicznie.

Kawałek nienajgorszego kina, w którym może tempo nie jest najszybsze, ale fabularnie nie nuży i nie męczy. Garland balansuje na granicy filmu psychologicznego i thrillera w kostiumie science-fiction.