heledore1

Pierwsze dwa sezony świetne. Ostatni sezon to już pomyłka i popłuczyny po poprzednich sezonach. Może z wyjątkiem historii Margo, ale to zasługa po prostu świetnie napisanej postaci. Niepotrzebna nowa postać Milesa i zmiana charakteru w taki sposób, że wydaje się być niewiarygodna. Wolałam relacje między bohaterami, klimat i rozwój NASA na przestrzeni lat niż bojki w kosmosie. Ocena ogólnie za cały serial.

Okazuje się, że można zrobić serial wierny realiom powieści, z bohaterami o konkretnym pochodzeniu, bez nachalnych zmian. Warto. Magiczny i klimatyczny.

Nie taki oczywisty jak się wydaje i zostawia spore pole do interpretacji.

Duet Penn i Pfeiffer złamał mi serce.

Powtórka październik 2025. Czy coś jest w stanie przebić dziś tradycyjną, rysunkową animację? Przewaga nad dzisiejszymi produkcjami jest kolosalna. Niepowtarzalne rysy twarzy, światłocień, klimat, kunszt animatorów i najbardziej epicka scena rozstąpienia morza i muzyka. Ten film ma duszę. Jednocześnie "Książę Egiptu" zwiastował koniec klasycznej animacji na rzecz komputerowej grafiki. Życzyłabym sobie powrotu animacji, które tworzyli prawdziwi pasjonaci i najlepsi rzemieślnicy w swoim fachu.

Film na 7, ale za wizję Petera Jacksona należy się ocena wyżej.

Niesamowity. Rekin straszy i to działa za każdym razem gdy się wyłania z wody. Film nawet nie zestarzał się tak bardzo. Wspaniale budowane napięcie również dzięki muzyce Johna Williamsa.

Ocena między 7, a 8. Naprawdę dobra, pokręcona i nawiązująca do oryginalnej baśni o Kopciuszku historia. Z świetną obsadą, scenografią, kostiumami, nietypową muzyką. Rzeczywiście ma coś z "Substancji", na ekranie dużo brzydoty. Jeden z ciekawszych filmów z pierwszej połowy 2025 roku. Polskie akcenty w postaci Katarzyny Herman i Agnieszki Żulewskiej.

Polscy aktorzy obowiązkowo na lekcje wymowy. 70 % dialogów musisz się sam domyślić.

A najgorsze, że ci u władzy nie wyciągają wniosków. 30 lat to nie tak dawno.

Zmyliły mnie oceny i komentarze. Nic ciekawego, wyświechtane motywy, drętwe aktorstwo, okropna muzyka. Definicja kina Z.

Od zawsze na mojej liście do obejrzenia. Jeden z kilku najlepszych filmów mojego życia. Imponujące, co można było przedstawić na ekranie muzyką i obrazem w 1968 roku. Symfonia.

Ogląda się dobrze dzięki wspaniałej Julianne Moore. Sprawny thriller ułożony ze znanych rozwiązań gatunkowych.

Joon-ho Bong pojechał do Hollywood i już porażka. Nie czuć kompletnie że to facet od "Parasite", "Matki" czy "Zagadki zbrodni". Ten film to nieudana próba zmierzenia się z Sci-Fi.

Po pierwsze zdjęcia Michała Dymka - klasa. Czasem przypomina Harmonie Werckmeistera, a momentami Lighthouse Eggersa. Film jako film jest dobry, ale jego siłą jest surowość, temat i sposób przedstawienia całej historii wielu nieszczęść i tragedii na wielu poziomach. Zostaje w głowie na długo po seansie.

Będę bronić tego filmu ponieważ porusza tę tematykę od innej strony, poza tym zostawia jakiś morał. Człowiek tym się różni od zwierząt...

Oczko wyżej dla jak zwykle bezbłędnego Christopha Waltza.

Powrót do klasycznego musicalu choć po seansie ani jedna melodia nie jest do powtórzenia. Mając w pamięci choćby Deszczową piosenkę, Mary Poppins, Dźwięki muzyki czy nawet Gospodę świąteczną trudno nie mieć wrażenia, że nie powstają już ponadczasowe, świetne utwory na lata. Brawa za kostiumy i scenografię. Niestety relacja głównych bohaterek mało angażująca, a akt trzeci przeciągnięty. Fabuły starczyło tak na 1,5 godziny., zresztą jest po prostu generyczna, jakby napisana przez AI.

Najpiękniejsza randka w kinie od bardzo dawna, urocza i silna bohaterka i koniec, który zapamiętam na długo.

Nierówny, a jako musical bardzo słaby, momentami wręcz tragiczny. Sama historia odkupienia win ciekawa w drugim akcie, niestety w trzecim to już przewidywalne sceny rodem z Narcos i szybki zwrot akcji. Film na pewno spolaryzuje widzów. Teraz aktorzy w musicalu nie muszą nawet potrafić śpiewać. Idealnie skrojony pod dzisiejsze wymogi Akademii. Nie jest to film godny Oscara, a już na pewno nie w kategorii najlepszy film. Jest niezły z kilkoma lepszymi scenami.

Doceniam Kowalskiego za próbę wskrzeszenia kina grozy w polskim kinie. Nawet jeśli nie są to bardzo dobre filmy, zawierają zawsze kilka dobrych scen i świetną pracę charakteryzatorów. i scenografów. Widać czym się inspiruje, ale dobra inspiracja dobrze świadczy o twórcy. Rola Damięckiego o tyle znacząca i symboliczna, bo ostatnia w jego karierze przed odejściem.

Materiał idealny dla Eggersa, który znów udowadnia, że kocha mroczne baśnie. Drobne mankamenty nie wpływają na mój odbiór całości. Ogląda się z zachwytem. Hrabia Orlok ma tu dość ciekawy wygląd, który pozwala uwierzyć, że faktycznie był kiedyś człowiekiem. Do tego przekaz uniwersalnych wartości takich jak walka dobra ze złem wybrzmiewa w "Nosferatu" bardzo wyraźnie. Z niecierpliwością czekam więc na nowy film reżysera, którym ma być "Wilkołak" osadzony w XIII- wiecznej Anglii.

Dziwnie będzie jak dostanie Oscara, bardzo dziwnie. Najciekawszy jest wątek Igora i Anory, tu aż iskrzy. Film nierówny, kolorowa padaka, tiktokowa Cinderella na miarę naszych czasów, próba obśmiania elit. Kino się zmienia to pewne, ale czy to dobry kierunek? Główna bohaterka przytłacza językiem z rynsztoka i już po 20 minutach zamęcza widza. To niezły film i ma momenty, ale jest w stawce o Oscara w kategorii najlepszy film roku co daje do myślenia. Quo Vadis?

Dobry film z zakończeniem, które wiadomo co i dlaczego, ale kompletnie nie pasuje do misternie budowanego klimatu i intrygi.Pod koniec z balonu schodzi powietrze. Szkoda.

Bułgarski kandydat do Oscara. Lepszy niż wskazuje na to ocena na portalach filmowych. Końcówka jest idealnym dopełnieniem tego filmu. Świetna kreacja głównej aktorki.

Właściwie tak powinien wyglądać każdy dramat sądowy. Moralnie niejednoznaczny, zadający niewygodne pytania. Jestem pełna podziwu dla umysłu Clinta Eastwooda w wieku 94 lat. True Legend.

Bez wątpienia jeden z największych filmów w historii polskiego kina. Udźwiękowienie lepsze niż w niejednym nowym filmie. Zrealizowany z rozmachem, piękne zdjęcia.

To nie jest polski Alphaville tylko dlatego, że jest futurystyczny i czarno-biały. To zdecydowanie inny klimat. Lem i Wajda mają własną wizję, a w dodatku film zabarwiony jest humorem. Tutaj Marek Kobiela pokazuje cały wachlarz umiejętności.

Fiński hołd Akiego Kaurismäki dla starego Hollywood i film, który mógłby powstać w Polsce o Polakach. Inne spojrzenie na romans. No i to nawiązanie do Brief Encounter (1945). Reżyser puszcza oko do widza wiele razy. Na pewno oryginalny pomysł na film o miłości.

Dobry jak nie bardzo dobry film i pokazuje idealnie paranoję i problemy psychiczne, a także to jak zaraźliwe może to być. Na portalach filmowych ma śmiesznie niską ocenę. Na podstawie sztuki teatralnej.

Takie są te powroty po 30 latach. Może być, wyszło przeciętnie.

Film od którego nie mogłam się oderwać. Ma niesamowity klimat, mógł być zainspirowany filmem "Siedem". Pięknie "poświecony" i udźwiękowiony. Szanuję bardzo.

Oby jak najwięcej tak charakterystycznych i magnetyzujących młodych aktorów jak Eryk Kulm. W końcu bardzo dobry, polski film od pierwszej minuty do końca.

Lubaszenko zagrał typowego gliniarza z bolesną przeszłością, ale za to jak! Dla niego trochę wyższa ocena. Nie pamiętam już kiedy widziałam dobry, polski film, a ten jest prawie dobry.

Nareszcie mądra animacja, którą spokojnie można zobaczyć z dzieckiem. Do pośmiania i do wzruszenia, z morałem. Myślę, że animowany film roku.

Dobry debiut Anny Kendrick w roli reżyserki i to w takim gatunku. Kojarzona jest przede wszystkim z rolami słodkich i naiwnych. Film całkiem ciekawie łamie schematy i jest w jakiś sposób świeży. Film jest hołdem złożonym tym wszystkim skrzywdzonym przez Alcalę dziewczynom i komentarzem o Hollywood, które reżyserka najprawdopodobniej wzięła z własnych doświadczeń. Wyszedł zmyślny miks gatunkowy.

Prawdziwa jazda po bandzie, ale musiałam go zobaczyć. Dużo cytatów z innych filmów - nawet Bulwaru Zachodzącego Słońca, Carrie czy Martwicy mózgu. Film jest świadomy, prowokacyjny, a grand finale jednych wygoni z kina, a drugich wbije w fotel. Czasem zbyt dosłowny i prosto w twarz bo tak się dziś robi filmy, ale porusza ważny temat. Ochy dla warstwy wizualnej, sposobu użycia koloru i dla Demi Moore, która powróciła w wielkim stylu w dodatku w roli, która ze względu na wiek musi być jej bliska.

Cytat z mojego ulubionego "Północ-północny zachód" plus "In the deathcar we're alive". Takich filmów już się nie tworzy.

Zapomniana perła, film odważny jak na tamte czasy, w konwencji sztuki teatralnej zresztą z oryginalną obsadą. Trąci kiczem, ale wszystko jest tu zamierzone. Pionier jeśli chodzi o tematykę "Omena" i wielu innych produkcji o złych dzieciach. Takich thrillerów już się nie robi, ale przetarł ścieżki i za to należy go docenić.

Daje dużo rozrywki pod warunkiem, że zaakceptuje się ideę jednoosobowego szwadronu śmierci. Dalej już tylko z górki. Piękny to był film, nie zapomnę go nigdy ;)

Jasne, że nieidealny i troszkę się zestarzał, ale! To co wyprawia tutaj Bette Davis wymyka się wszelkim ocenom. Nie ma drugiej takiej aktorki. De Havilland dotrzymuje kroku.