Hubert Sosnowski

Jeszcze nie tym razem. Na naprawdę świetny polski kryminał musimy poczekać. W międzyczasie możecie obejrzeć oparty na prozzie Remigiusza Mroza serial Forst od Netflixa. Raczej Was nie powali, ale przynajmniej zabijecie czas w miarę przyzwoitą produkcją.

Poczucie izolacji, oblepiający, tnący do kości mrok i mróz oraz świetne aktorstwo. Tak wygląda powrót True Detective do formy. Czwarty sezon jest niemal tak dobry jak pierwszy. Brakuje tylko jednego aspektu z pierwowzoru - odrobiny szaleństwa.

Wariacja pełna karateków, strzelców, morderczych gotów, eleganckiego czarnego humoru i przemocy. Miks nieidealny, z paroma fałszywymi nutami, ale jednak przyciągający i sycący. Cieszy uszy i oczy, a przy tym okazuje się sprytniejszy, niż się wielu wydawało.

Małymi kroczkami Tyler Rake 2 zmierza w stronę pełnowartościowego kina akcji. Naprawdę przyzwoicie się go ogląda. Jeszcze tylko lepszy scenariusz, a cyklem Extraction Netflix zawojuje świat.

Jeszcze kilka lat temu żadnym zaskoczeniem nie było, że Marvel dowozi co najmniej przyzwoite kino rozrywkowe. Dziś Strażnicy Galaktyki vol. 3 wyglądają jak powiew świeżości, są znakomitym blockbusterem. Szkoda, że być może ostatnim w MCU.

Są takie filmy, które lepiej sprawdzają się jako "dzieło z misją" niż obraz do oglądania. Dusiciel z Bostonu próbuje jednak zachować równowagę między angażującym seansem a przekazem. I zazwyczaj mu wychodzi. Zazwyczaj....

Wkracza w ostrzejszy romans z efektownym thrillerem, ale mimo kilku problemów - wychodzi to produkcji na zdrowie. Sprawdźcie, dlaczego warto zobaczyć, jak ta mroczna wariacja Holmesa robi porządek.

Seks, narkotyki i Młoda Polska. Oraz zbrodnia, tajemnica i autentycznie dobre filmidło z pomysłem na siebie. Uzbrojeni w ostrze satyry Niebezpieczni dżentelmeni uczą i bawią. Ale raczej nie usłyszycie tej lekcji w szkole.

Żarty się skończyły. Andor zostawia za sobą upolitycznioną baśń z oryginalnych Star Wars Lucasa i disneyowskich podróbek. Nurkuje w mrok na tyle, na ile pozwalają księgowi Myszki Miki, a może nawet nieco dalej. I robi to w naprawdę dobrym stylu.

Pierwsze dwa odcinki Władcy Pierścieni: Pierścieni Władzy sporo wyjaśniają. Przede wszystkim przypominają, czym jest kino przygodowe.

Warto załapać się na to pożegnanie. Warto zobaczyć, jak w cichej, kameralnej chwale odchodzi jeden z najlepszych seriali, jakie kiedykolwiek nakręcono.

Prey wygrało więcej niż jedno rozdanie. Nie tylko jest pierwszym udanym filmowym originalsem na Disney Plus, ale też ratuje serię Predator przed popadnięciem w zapomnieniem. A zupełnie przy okazji to naprawdę dobry, trzymający w napięciu film.

Ten serial był niepotrzebny. Opowiada o okresie Star Wars, o którym już sporo wiemy. W dodatku trawi go kilka problemów. Ale i tak cieszę się, że zobaczyłem Obi-Wana. Chyba nawet bardziej niż Mandalorianina.

Poprzednia seria Peaky Blinders nie przypasowała wielu widzom, choć miała swoje zalety. Seria szósta na pierwszy rzut oka wydaje się nieco nudna, ale ostatecznie wychodzi z niej kawał znakomitego serialu, który będzie nas trzymał na krawędzi fotela.

Surowy, mroczny i stylowy - tak można określić serial Tokyo Vice po obejrzeniu pierwszych odcinków. Ten nowy serial kryminalny na HBO Max to jednak coś więcej niż dobrze nakręcona produkcja gangsterska. To intrygująca historia o wyobcowaniu.

Niektóre filmy trafiają w złe miejsce i zły czas. Tak jak rosyjskie Brother in every inch, które normalnie przeszłoby bez echa jako średniak, ale że puszczono je na Berlinale, kiedy Putin pukał do granic Ukrainy - obraz się zaciemnia.

Niektórzy potrzebują prawdziwego dzieła sztuki i artystycznych uniesień. Inni wybuchów godnych Michaela Baya. Czasem prawdziwą perłą okazuje się dzieło środka. Mistrzowsko wykonana rzemieślnicza robota, taka jak znakomity kryminał noir The Outfit.

Uszczęśliwiający wymóżdżacz, który da nam dwie godziny radości, jeśli tylko zawiesimy wszelką niewiarę na kołku i damy się porwać tęczowemu rollercoasterowi.

To kolejny film, który pokazuje, że jeszcze nie umarło kino akcji, gdzie operator nie dostaje ataku epilepsji podczas kręcenia. Choć w tym przeestetyzowanym balecie śmierci znajdziecie kilka fałszywych kroków, to i tak dzieło Davida Leitcha ma czym się obronić.

Na typowo pajęcze dramaty, umieranie w zimnej wodzie i gorycz porażki jeszcze przyjdzie czas. Na razie cieszmy się lekką i wdzięczną komedią o przyjacielskim trykociarzu z sąsiedztwa i jego pierwszych krokach w branży. Tym razem naprawdę udanych.

Starość nie radość, młodość nie wieczność. Disney i Pixar lubią od czasu do czasu przypomnieć tę niewygodną prawdę o przemijaniu. Auta 3 wjeżdżają w ten nurt z impetem i choć stosują stare sztuczki znane kinu sportowemu od wieków, zręcznym driftem omijają największe banały. Co nie znaczy, że jest idealnie.

90 minut przedniej rozrywki warte każdej złotówki wydanej na seans.

Ten film po prostu warto zobaczyć. Żeby odpłynąć na ponad dwie godziny, żeby cieszyć się jego pozorną prostotą i duszą. Świeżość pierwszej części zastąpiła jeszcze większa dawka uczuć i emocji. Przede wszystkim - radości. To chyba dosyć uczciwa wymiana.

Łatwo byłoby przejechać się po Zashchitnikach. Film wystawia się na krytyczny ostrzał jak żołnierz na odkrytym polu. Wad nie wolno przemilczeć, ale należy też pamiętać, że to pierwsze kroki Rosjan w superbohaterskim kinie.

Urzeka prostotą i naturalizmem, który generuje zarówno bardzo fizyczne, bolesne wręcz, sceny akcji, niewymuszony humor, ale i szczerze poruszające sekwencje. Bardzo kameralne i szczere.

To film z najgorszej możliwej grupy. Przy wszystkich swoich wpadkach nie jest nawet zabawnie zły. To po prostu nijakie dziełko, o którym zapominamy zaraz po seansie - i to z pewną ulgą.

Przyjemne, lekkie kino na niedzielne popołudnie. Pozbawione fajerwerków i szaleństw, stonowane. Przyjemna propozycja z paroma nieoczywistymi rozwiązaniami.

Wprowadza powiew świeżości do opanowanej przez harcerzykowatą moralność i patos konwencję super-bohaterską. To wielki środkowy paluch, wycelowany w cenzurę i kinowych świętoszków.

Nie wszystko wyszło idealnie, ale to wciąż bardzo porządne i zabawne kino, które daje porządnego kopa pozytywnej energii widzom w każdym wieku.

W efekcie otrzymaliśmy obraz mądry, efektowny, zabawny i poruszający nawet największych twardzieli. Film kopie z siłą, jakiej Pixar nie przejawiał od czasu "Toy Story 3".

Rasowy, duszny dramat kryminalny z kilkoma ciekawymi patentami. W okolicach puenty okazuje się intensywną, dobrze zmontowaną układanką.

Od strony technicznej, nie można filmowi nic zarzucić. Porządnie nakręcony, zmontowany, ma ładne zdjęcia i niezłą muzykę. Problemy zaczynają się, kiedy twórcy uderzają w ckliwe tony i podkreślają nastrój rzewną nutą z taniego melodramatu.