Karol Owczarek

Trzeba tego doświadczyć. A potem ochłonąć. Prawdopodobnie to będzie Wasz najbardziej niezwykły seans w tym roku.

Widać, że reżyser i aktorzy się świetnie bawili podczas pracy nad filmem. Ten entuzjazm udziela się widzowi. To kawał porządnej rozrywki - prostej, ale nie prostackiej.

Nie poleciłbym tego filmu nikomu, poza zatwardziałymi fanami von Triera. Sam się do nich zaliczam, więc nie żałuję seansu. Jest trochę Dogmy, są zabawne dialogi, jest sztuka.

Po nieco słabszym "Pentameronie" włoski reżyser wrócił do mistrzowskiej formy. Brutalna historia fatalnego zauroczenia psiego fryzjera jest naprawdę przejmująca. Bez efekciarstwa, w czuły i nastrojowy sposób Garrone po raz kolejny pokazał mniej urokliwe oblicze swojej ojczyzny.

W tym filmie można poczuć niemal namacalnie uroki, jak i trudy młodości. Dzieje się to za sprawą znakomicie zagranych ról młodych bohaterów, jak i zapadających w pamięć, przepełnionych zmysłowością obrazów.

Ta ekranizacja powiedzenia "robić z igły widły" kipi czarnym humorem, a zarazem niesie solidną dawkę emocji. Najpierw tych typowych dla dramatu - ból po rozstaniu, śmierć kogoś bliskiego, trudne relacje rodziców z dziećmi - później zaś kojarzących się thrillerem i kinem gore, kiedy w ruch idą bardziej radykalne środki niż słowa.

Efektowny film o wkraczaniu w dorosłość, serwujący widzowi terapię szokową.

Zwyczajne życie nie musi oznaczać przeciętności, a ten film znakomicie to pokazuje.

Imponuje zarówno pod względem formalnym, bo wiele tu wizualnych i montażowych perełek, jak również fabularnym. Mamy wciągającą historię, świetne dialogi, dowcipy które nie żenują i zaskakujący twist, nadający filmowi pewien surrealistyczny naddatek.

Zaostrza apetyt na więcej, zarówno filmów Oliviera Assayasa, jak i występów Stewart w ambitnym repertuarze.

Oparty na prostym pomyśle, rozciągnięty do prawie trzech godzin, złożony z serii powtarzających się i dość przewidywalnych gagów "Toni Erdmann" nie wiedzieć czemu przykuwa do ekranu i wywołuje na widowni zbiorowe salwy śmiechu. Mamy tu humor rubaszny i kabaretowy, który równoważą bardziej abstrakcyjne i wyrafinowane żarty.

Życie nie składa się ze spektakularnych momentów, a wypełnia je szarość dnia codziennego, przekonuje Jarmusch. Ale i o rutynie można mówić w piękny, wzruszający sposób.

Wszystko to brzmi kuriozalnie, ale jako całość się broni. Jeśli ktoś nie kupi dziwacznej opowieści o syrenach, zadowolą go być może popisy wokalne Kingi Preis czy taneczne Magdaleny Cieleckiej.

Choć "Tajemnice Bridgend" nie są arcydziełem kinematografii, to reżyserowi udało się osiągnąć zamierzony cel - film umie przerazić.

Są tu różne ekscesy i fantazje, ale jednocześnie jest też mnóstwo subtelności i magii, nie tylko magii przewrotnej miłości i potęgowanego pożądania, ale też magii kina w ogóle.

Polscy reżyserzy mogliby podpatrzeć u kolegów z Zachodu, jak się przenosi na ekran klasykę literatury, tak by uczniowie wyciągnięci przez polonistkę do kina nie obrzucali się z nudów popkornem przez cały seans.

Strona wizualna tego filmu i kluczowy w nim zabieg formalny robią wrażenie. "Victoria" to jeden z nielicznych, obok np. pochodzącej z 2002 roku "Rosyjskiej arki" Sokurowa, długometrażowych filmów nakręconych w jednym ujęciu kamery.

Mimo zarzutów dobrze, że ten film powstał. Losy europejskich sufrażystek były dotąd pomijane przez kino, a dzięki Sarze Gavron otrzymujemy dzieło o dużych walorach edukacyjnych, stanowiące hołd dla niezłomnych kobiet, bez których proces emancypacji mógłby się znacznie opóźnić.

Jeśli ktoś nie jest fanem hollywoodzkiej estetyki, a chciałby zanurzyć się w baśniowy świat, z pewnością doceni podjętą przez Włocha próbę zmierzenia się z kinem gatunkowym.

Zabrakło tu jednak nieco wyważenia racji - degrengolada byłych duchownych jest ukazana w sposób jednoznaczny i budzący grozę. Jarosław Kaczyński doradziłby twórcom filmu reewangelizację.

Dawicki brawurowo wcielający się w swoje alter ego, daje na poły fikcyjny, na poły realny wgląd w kulisy działalności twórczej i w groteskowy sposób prezentuje środowisko artystów sztuk wizualnych oraz swoje w nim miejsce. Z nonszalancją i ironią podważa sens własnej postkonceptualnej twórczości, a zarazem oddaje hołd tej formie sztuki i przyczynia się do jej popularyzacji.

Włoskiemu reżyserowi, mimo poruszania dość odważnego tematu i licznych ujęć narządów rozrodczych, udało się uniknąć taniego skandalizowania i rubaszności.

Filmowe kuriozum, które mimo pozornie wtórnej fabuły oraz realizacyjnego minimalizmu fascynuje i zadziwia.

Bent Hamer, doświadczony i zasłużony norweski reżyser, umiejętnie wyważył nomen omen proporcje i upakował w jeden film treści naukowe, filozoficzne i metafizyczne, które dobrze współgrają z wątkami romansowymi i obyczajowymi.

Mike Leigh, choć trzyma się chronologii i faktów w przedstawianej historii, to nie stworzył sztampowej i ilustracyjnej biografii wybitnego artysty. Umiejętnie wyważył akcenty, pokazując zarówno słabości, jak i wielkość Turnera, a przy okazji nakręcił kolejny znakomity film w swoim dorobku.

Reżyserowi można wytykać, że wciąż kręci ten sam film, że powiela te same schematy, wątki i sceny, że w dialogach często tłumaczy akcję, aby przypadkiem ktoś mniej uważny się w niej nie pogubił. Ale trzeba przyznać, że to, co serwuje nam co roku, i tak jest ciekawsze, mądrzejsze i lepiej wyreżyserowane niż zdecydowana większość filmów głównego nurtu, którymi raczą nas kina.

Lekki, momentami urokliwy i zabawny film o poważnych, bliskich wielu osobom sprawach.

Podejmuje niezwykle istotne problemy naszej współczesności i urzeka malarskością zdjęć. Problem w tym, że jest nazbyt ilustracyjny, mało w nim finezji i zwyczajnie nuży.

"Citizenfour" moglibyśmy oglądać jako porywający i mroczny thriller szpiegowski, gdyby nie to, że wszystkie pokazane sceny wydarzyły się naprawdę.

To kolejny w ostatnim czasie film pokazujący, że na Zachodzie nie zawsze było tak kolorowo jak dziś. Może i u nas w końcu kolory biały i czerwony przychylniej spojrzą na bogatą paletę barw.

Siłą tego filmu są niezwykłe, powolne, pełne artyzmu ujęcia.

Niestety, grecki reżyser nie jest Homerem kina i brakuje w "Xenii" spójności i konsekwencji. Wystarczyłoby trochę więcej popracować nad scenariuszem i skrócić ten dwugodzinny film. Jednak fani kina LGBT i osoby tęskniące za wczesną twórczością Almodóvara na pewno "Xenię" polubią.

Ma dużo wdzięku i absurdalnego humoru, ale jest dość hermetyczny i zadowoli wąskie grono odbiorców.

Osobowość Cave'a i snuta przez niego opowieść przykuwają do ekranu, a pomysł na realizację i wykonanie filmu imponują. Szkoda jedynie, że trochę za mało tu szaleństwa, nonszalancji i humoru, z czym kojarzyłby się ten artysta, a za dużo patosu i rygoru.

Temu niedługiemu, a bogatemu w treść dokumentowi trudno cokolwiek zarzucić.

Dzieło niezłego reżysera, Antona Corbijna, dobrze zmontowane, z ciekawymi dialogami i gwiazdorską obsadą. Problem w tym, że jak na thriller jest za mało wciągające, jak na kino popularne za mało tu atrakcji i efektów, jak na ambitniejszy projekt brakuje jakichkolwiek prób przełamania konwencji kina gatunkowego.

W sprawnie poprowadzonej fabule widać rękę doświadczonego rzemieślnika, który jednak zbyt łatwo popada w schematyzm i dosłowność.

Imponuje brawurą, przekorą, wizyjnością oraz aurą niezwykłości i tajemnicy, ale tylko przez pierwszą połowę. Z czasem manieryzm Żuławskiego staje się trudny do zniesienia, a kolejne aktorskie szarże często prowadzą w niewiadomym kierunku.

Twórcy tego skromnego, niedługiego filmu nie celują w arcydzieło - dużo tu umowności, dbałość o prawdziwą psychologiczną głębię postaci zostawili na lepsze czasy, serwowany humor raczej nie grozi śmiercią, a cała opowieść służy przede wszystkim pokrzepieniu serc. Czasem jednak warto zobaczyć coś lekkiego, a pouczającego i traktującego o poważnych sprawach.

Przejmująca i wciągająca opowieść o walce o godność i wolność, mająca w istocie uniwersalny wymiar.

Do bólu przewidywalny, schematyczny, nijaki i nieangażujący widza. Nie pomaga dobre aktorstwo właściwie wszystkich pierwszoplanowych postaci ani niezłe, lekko sepiowe zdjęcia dopełniające nastrój melancholii.

Reżyser umiejętnie łączy tu tragizm z nutą optymizmu i w przekonujący psychologicznie sposób oddaje całą paletę emocji, których doświadczają bohaterowie w swojej walce - najpierw z oprawcą, później z całym światem.